X-Metallica ตื๊อรักนายหน้านิ่ง | 3/1

1625 Words

“ยัยแกงเขียวหวาน!” เขาพูดออกมาเบา ๆ แต่ฉันได้ยินชัดเต็มรูหู! แงงงงง นี่เขายังไม่เลิกเรียกฉันว่ายัยแกงเขียวหวานอีกเหรอเนี่ย! เพราะตั้งแต่วันที่ฉันทำแกงเขียวหวานหกใส่เสื้อของเขาวันนั้น เวลาเขาเจอหน้าฉันเขาก็จะเรียกฉันว่ายัยแกงเขียวหวานตลอด ไม่เคยเรียกชื่อฉันเลยสักครั้ง ฮืออออ พี่เอ็กซ์คิวกดวางสายแล้วเดินตรงเข้ามาหาฉัน หยุดยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนทุกครั้ง ฉันจึงฉีกยิ้มหวานส่งให้เขาไป “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงกึ่งราบเรียบกึ่งไม่พอใจ “ก็พิ้งค์เรียนที่นี่ไง” ฉันตอบหน้าตายแล้วส่งยิ้มแบบกวน ๆ ให้เขาไป “เฮ้อ~ แล้วไปเอาเบอร์ฉันมาจากที่ไหน?” “พิ้งค์ก็ไปขอป้าไหมมาน่ะสิ” ฉันตอบพลางหยักคิ้วให้เขา “เธอมัน...!” เขาดูหัวเสียเหมือนอยากจะด่าอะไรฉันสักอย่าง แต่ก็ไม่พูดมันออกมา เม้มปากแน่นและกัดฟันขนสันกรามนูนเด่น อ้อ ที่จริงฉันก็แบกหน้าขอเขาเองตลอดเวลาที่เจอหน้ากันในตอนที่เขากลับมาบ้าน หากแต่เขาก็ปฏิเสธทุกครั้งและชอบทำหน้ารำคาญให้ฉันตลอด ตอนแรกก็กะจะตื๊อจนยอมให้ แต่ไม่ได้เจอเขานานก็เลยต้องแบกหน้าไปเนียน ๆ ขอจากแม่ของเขาแทน “มันอะไรคะ?” ฉันทำเป็นเอียงคอถามเขาไปแบบเล่นหูเล่นตาใส่เพราะเห็นเขาไม่กล้าด่าฉันออกมา เขาน่ะก็เป็นอย่างนี้ตลอดแหละเวลาที่ฉันหยอกหรือกวนใส่ เขามักจะหัวเสียและทำท่าเหมือนจะด่าฉันตลอด แต่ก็เลือกที่จะไม่ด่าออกมาตรง ๆ เลยสักครั้ง “สวัสดีค่ะเฟรชชีปีหนึ่ง...” มีเสียงคนพูดประกาศใส่ไมค์บนเวทีขึ้น แต่ฉันไม่ได้สนใจ กะว่าจะหันไปกวนเขาต่อเพราะเขาไม่ยอมตอบอะไรมา แต่ก็ต้องหยุดความกวนไว้เพราะเขาทำหน้าดุใส่เป็นเชิงให้ฉันหันไปสนใจบนเวที ฉันจึงต้องละสายตาจากเขาแล้วหันไปสนใจพี่ที่พูดอยู่บนเวทีแทน น่ากลัวจริ้งจริงคนอะไรก็ไม่รู้ คิกคิก หลังจากที่ฉันหันมาสนใจบนเวทีเขาก็เดินไปไหนก็ไม่รู้ จนกระทั่งการปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่จบลง “ชะเง้อหาจนคอจะยาวเป็นยีราฟแล้วอีพิ้งค์!” แหวนพูดแซวขึ้นเมื่อเห็นฉันเอาแต่ชะเง้อคอมองหาพี่เอ็กซ์คิวแบบไม่พัก “ก็กูคิดถึงอ่ะ ได้เจอแป๊บเดียวเอง” ฉันตอบมันไป แต่สายตาก็ยังคอยกวาดคอยชะเง้อมองหาเขาไปเรื่อย “รีบ ๆ ไปหาข้าวกินเถอะว่ะ กูหิวแล้วเนี่ย!” แหวนบ่นอุบใส่ฉัน ฉันก็เลยจำต้องเลิกมองหาพี่เอ็กซ์คิวแล้วพามันมาหาข้าวกินที่โรงอาหารแทน “เออ ๆ ก็ได้” พอพวกฉันสองคนมาถึงโรงอาหารก็หาโต๊ะนั่งทันที โชคดีที่ยังพอมีโต๊ะว่างอยู่ “เดี๋ยวกูไปซื้อข้าวให้ มึงเฝ้าโต๊ะไว้นะอีแหวน” ฉันหันไปบอกแหวน “เออ ๆ กูฝากซื้อก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กต้มยำนะ” พอแหวนบอกเสร็จฉันก็เดินมาต่อแถวซื้ออาหารทันที “เออมึง กูได้ยินว่าแก๊ง EXTRA ไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะบริหารฯ เว้ย” “จริงเหรอวะ เราไปกินที่นู่นกันเถอะกูอยากเจอพวกเขา” ขณะที่ฉันกำลังต่อแถวซื้อข้าวอยู่ หูของฉันมันก็ดันไปได้ยินผู้หญิงสองคนที่เดินผ่านด้านหลังกำลังพูดคุยกัน พอได้ยินดังนั้นฉันก็หูผึ่งทันที และแน่นอนว่าฉัน... ไม่พลาดดดดดดด พอคิดได้แบบนั้นฉันก็รีบแจ้นกลับมาที่โต๊ะที่แหวนกำลังนั่งเฝ้าอยู่อย่างรวดเร็ว “แหวน ไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะบริหารฯ กัน!” “อะไรของมึงเนี่ย ทำไมต้องถ่อสังขารไปกินถึงนู่น?” “เถอะน่า ป่ะ ๆๆ” “เออ ๆ ก็ได้” แหวนทำหน้างุนงงให้ฉันที่จู่ ๆ ก็คะยั้นคะยอให้เปลี่ยนไปกินข้าวที่คณะบริหารฯ แทน แต่กระนั้นมันก็ยอมไปแต่โดยดีค่ะ พอมาถึงโรงอาหารของคณะบริหารธุรกิจและการบัญชี ฉันก็กวาดสายตามองหาโต๊ะนั่งทันที “ไม่มีที่นั่งเลยว่ะ” แหวนบ่นออกมาเมื่อเราสองคนพยายามมองหาโต๊ะนั่งแล้วแต่ก็ไม่มีว่างเลย ขณะที่ฉันกำลังทอดถอนหายใจอย่างปลงตก อยู่ ๆ แหวนก็ทำหน้าตาตื่นขึ้นมาแล้วเอามือมาตีที่แขนของฉันเบา ๆ และรัว ๆ “มึง ๆ” “อะไรของมึง?” ฉันหันไปขมวดคิ้วถาม นึกขัดใจที่มันเอาแต่ตีแขนฉันและพูดอึกอักอยู่ได้ “เทพบุตรทั้งสี่” แหวนพูดพลางชี้นิ้วให้ฉันมองตามนิ้วของมัน และพอฉันมองตามนิ้วของมันไปก็เห็นว่าเป็นพี่ ๆ แก๊ง EXTRA ที่กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่สี่คน “นี่แหละคือเหตุผลที่กูมากินข้าวที่นี่ แฮะ ๆ” “กูยอมมึงเลยอีพิ้งค์ แต่กูก็ขอบคุณมึงนะที่พากูมาเจออาหารตา” แหวนพูดพลางทำหน้าเขินและแววตาหวานหยาดเยิ้มขณะมองไปที่แก๊งนั้น “จ้า” ฉันหันไปตอบมันแบบขำ ๆ และสายตาก็เหลือบไปเห็นโต๊ะว่างที่คนเพิ่งลุกพอดี “เฮ้ยมึงโต๊ะนั้นว่างแล้ว รีบไปเร็ว!” ฉันบอกแหวนแล้วรีบเดินไปที่โต๊ะนั้นรีบร้อน และด้วยความที่ไม่ระมัดระวังทำให้ฉันชนเข้ากับใครบางคนที่เดินสวนมาอีกทางอย่างจัง “โอ๊ย!” คู่กรณีร้องอุทานเสียงหลงออกมา “ขอโทษค่ะ” ฉันรีบหันไปขอโทษอย่างรวดเร็วด้วยความนอบน้อมและรู้สึกผิด “เดินให้มันดูตาม้าตาเรือหน่อยไม่ได้หรือไง!” แต่อีกฝ่ายกลับทำเสียงแว้ด ๆ ใส่ฉัน ทำให้ฉันต้องรีบหันกลับไปเผชิญหน้าทันที ยัยเจ๊นี่เป็นผู้หญิงหน้าเฉี่ยว แต่งหน้าจัด ๆ เหมือนโบกรองพื้นมาสิบชั้น ปัดบลัชออนห้ารอบ และทาปากสีแดงเหมือนเพิ่งกินลาบเลือดมา นางมองหน้าฉันพลางทำตาขวางใส่แบบไม่พอใจ ซึ่งฉันไม่ชอบให้ใครมามองฉันด้วยสายตาแบบนี้ เห็นแล้วมันขึ้น! “อ้าวเจ๊ ตัวเองก็เดินไม่ดีเหมือนกัน ทางมีตั้งเยอะแยะมาเดินเบียดฉันทำไมฮะ!” ฉันเถียงยัยเจ๊ปากแดงกลับไปอย่างไม่ยอมเป็นต่อ เรื่องอะไรฉันจะยอมโดนวีนอยู่ฝ่ายเดียว “อ้าวอีนี่ มึงเรียกใครเจ๊!!” “กูก็เรียกมึงไง คุยอยู่กับมึงจะให้ไปเรียกใครวะอีบื้อ” ฉันไม่ยอมหรอกค่ะ พูดคำหยาบใส่ฉันก่อนฉันก็พูดกลับ ถึงแม้ว่าคนตรงหน้าจะแก่กว่า แต่ฉันก็ไม่แคร์ถ้าทำตัวให้ไม่น่าเคารพก่อน “อ๊ายยยย อีบ้า!!” “เป็นไรฮะ ผีเข้าเหรอ ถึงได้มาร้องอ๊าย ๆ แล้วก็มองคนอื่นตาขวางแบบนี้อ่ะ!” “กูจะตบมึง อีเวรเอ๊ย!!” ยัยเจ๊ปากแดงที่กำลังโมโหแบบได้ที่รีบปรี่จะเข้ามาตบฉัน “เอาสิ มาตบสิ คิดว่ากูจะไม่สู้เหรอฮะ!” ฉันตะคอกยัยเจ๊ปากแดงกลับไปและง้างมือขึ้นเตรียมจะตบคืนถ้ายัยเจ๊ตบฉันก่อน บอกเลยว่าฉันสู้ขาดใจ “อีพิ้งค์ใจเย็น ๆ” แหวนกระซิบและกระตุกแขนห้ามฉันไว้ ยัยเจ๊ปากแดงชะงักไปเมื่อเห็นว่าฉันจะสู้คืน คงกลัวว่าตัวเองจะมีรอยแดงบนใบหน้าแทนเครื่องสำอางหนา ๆ ละมั้ง ตอนนี้คนทั้งโรงอาหารหันมามองที่พวกฉันเป็นตาเดียวกัน แล้วก็พากันซุบซิบ ฉันกำลังกวาดสายตามองคนรอบโรงอาหาร สายตาก็หยุดชะงักที่สายตาคมกริบของคนที่ฉันชอบ เขากำลังมองมาที่ฉันแบบอึ้ง ๆ อยู่ แงงงง ภาพลักษณ์ของฉันเสียหมดเลย เขาไม่เคยเห็นมุมนี้ของฉันมาก่อน ส่วนใหญ่เขาจะเห็นภาพลักษณ์ที่ฉันคอยตื๊อคอยตามตอแยเขา และมองว่าฉันเป็นยัยแกงเขียวหวานหรือยัยเด็กน่ารำคาญมาโดยตลอด ตาย ๆ หมดกันภาพลักษณ์ฉัน! ในขณะที่ฉันกำลังมองสบตาเขาอยู่ ทำให้ฉันไม่ทันได้ระวัง ยัยเจ๊ปากแดงจึงฉวยโอกาสเอาน้ำปั่นสาดใส่หน้าฉัน “เฮ้ยยยย!” ฉันตกใจแบบสุดขีด ตอนนี้ร่างกายของฉันเต็มไปด้วยน้ำสีแดงเปรอะเปื้อนไปหมดทั้งตัว “หึ สมน้ำหน้า!” ยัยเจ๊ปากแดงเบะปากใส่ฉันด้วยความสะใจที่เห็นสภาพของฉันเป็นแบบนี้ “มึง อีเจ๊หน้าวอก!!” ฉันก่นด่ายัยเจ๊ปากแดงไปด้วยความเดือดดาลและโมโหขั้นสุด ถ้าเลือดหัวมันไม่ออกอย่าเรียกฉันว่าอีพิ้งค์! ฉันก้าวขาเตรียมจะตรงเข้าไปกระชากหัวยัยเจ๊ปากแดงมาตบให้หนำใจ ไม่สนแม่งล่ะภาพลงภาพลักษณ์ดี ๆ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะเข้าไปถึงตัวยัยเจ๊ปากแดง จู่ ๆ ก็มีคนมารั้งแขนฉันเอาไว้ซะก่อน “ใครวะ!?” ฉันหันไปตะคอกใส่คนที่รั้งแขนฉันไว้ แต่ก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เพราะคนที่รั้งฉันไว้คือ พี่เอ็กซ์คิว!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more