ปริญพาเอื้องฟ้ากลับมาส่งที่บริษัทตามที่บอกกับภูเบศเอาไว้ ระหว่างทางหญิงสาวนั่งเงียบมาตลอดทาง แม้น้ำตาจะแห้งเหือดบ้างแล้วแต่ความหวาดกลัวยังตกตะกอนอยู่ทั่วหัวใจ ปริญรับรู้ได้ถึงอาการสั่นเทายามมือหนาเอื้อมแตะบ่าเล็ก
“เลิกงานกี่โมง” น้ำเสียงนั้นอ่อนลงมาก
“หะ ห้าโมงค่ะ”
ตอบโดยไม่กล้าสบตา สองมือกุมกำเข้าหากันแน่น
“เดี๋ยวมารับ”
เอื้องฟ้าพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนรีบลงจากรถวิ่งหายเข้าไปในตึกใหญ่ ปริญมองตามแผ่นหลังบอบบางด้วยหัวใจปวดร้าวระคนสับสน เขารู้ว่าหล่อนกลัวเขา ซึ่งเขาเองก็กลัวตัวเองไม่แพ้กัน อาการที่เคยคิดว่าหายไปแล้วมันย้อนกลับมาอีกครั้ง และดูเหมือนจะรุนแรงขึ้นจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ขืนเป็นเช่นนี้คนที่แย่เห็นทีไม่แคล้วเป็นเอื้องฟ้า เพราะเขาไม่อาจรู้ได้ว่าอาการบ้าๆ มันจะเกิดขึ้นอีกเมื่อไร แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาแน่ใจคือเขาไม่มีวันทำร้ายเอื้องฟ้าถึงชีวิต ต่อให้ต้องสวมบทบาทเป็นคนเลวเพื่อรั้งให้
