เธอยอมรับว่าคิดถึงเขา…
“ไม่ค่ะ ฟ้านอนสบายหลับปุ๋ยทุกคืนเลย”
แต่เรื่องอะไรจะสารภาพให้เขาได้ใจล่ะ
“ผิดกับฉันที่นอนกระสับกระส่ายเพราะหัวใจมันคิดถึงเธอตลอดเวลา” ปริญคว้าตัวเอื้องฟ้ามากอดรัด เขาฉกฉวยความหอมจากแก้มนุ่มสองฟอดใหญ่
“อ๊า… ชื่นใจผัวจริงๆ”
“คุณนัย!” คนถูกขโมยหอมอายม้วน เอื้องฟ้าพยายามขัดขืนอ้อมกอดของเขา ปริญไม่ปล่อยง่ายๆ เขาดูดเม้มสร้างรอยแดงให้เป็นที่ประจักษ์ว่าหล่อนคือผู้หญิงของเขาอย่างสมบูรณ์
“ต่อไปนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอไกลหูไกลตาอีกแล้วเอื้องฟ้า ฉันไม่ไว้ใจผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น”
แน่ล่ะ! มีแต่คนจ้องจะขโมยดอกเอื้องฟ้าของเขา เรื่องอะไรจะปล่อยให้ความหวานล้ำที่หาได้ยากยิ่งตกไปเป็นของคนอื่น เสียอะไรเสียได้แต่คนอย่างปริญจะไม่มีวันยอมเสียเมียให้ใครอย่างแน่นอน
“โดยเฉพาะไอ้สารวัตรนั่น!” พูดแล้วของขึ้น นึกถึงทีไรอยากซัดหน้ามันให้รู้แล้วรู้รอด
“พี่นุเป็นพี่ชาย”
“อย่าเรียกชื่อ
