บทที่5่ ยัดเยียดความเป็นเมีย

1846 Words

[เฮียพักตร์: พาร์ท] อีเด็กเหี้ย! กูได้แต่ยืนหน้ากระจกส่องร่างกายตัวเอง บริเวณคำคอมีผ้าพันแผลพันอยู่รอบคอ ไม่ต้องบอกว่าใครคือคนที่ทำให้กูเจ็บ ไอ้ฉิบหาย! ไอ้พวกที่เคยก้มหัวให้กูคงจะหัวเราะสะใจเมื่อรู้ว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเกือบจะฆ่ากูได้สำเร็จ! นี่ถ้าไม่เอาตัวมันมาอยู่ที่นี่ ป่านนี้คงป่าวประกาศไปทั่วเขตที่กูคุมแล้วมั้ง เวรเอ๊ย! กูเนี่ยนะเสียท่าให้กับอีเด็กผู้หญิงคนนั้น! รู้ถึงไหนอายถึงนั้น! "ถึงเวลากินข้าวแล้วครับเฮีย" ไอสูรย์เปิดประตูเข้ามาหาผมที่ยังคงยืนอยู่หน้ากระจก "เออ ไปตามอีเด็กนั่นด้วย! " "ไมยราพไปตามแล้วครับเฮีย" ไอสูรย์บอกแต่มันยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ยอมออกจากห้องกูไป "มึงเป็นเหี้ยอะไร ทำไมไม่ออกไปวะ!! " กูหันไปตวาดใส่มันจนรู้สึกเจ็บลำคอ ไอ้เหี้ยเอ๊ย! เพราะอีเด็กนั่นที่ทำให้กูอายต่อให้ลูกน้องตัวเอง กูจับลำคอตัวเองเพื่อบรรเทาอาการเจ็บ แต่แม่งก็ไม่ช่วยอะไรเลย! "เฮียไม่เป็นอะไรนะครับ" "เสือก! เรื่องของกู" "ฮ้า~ อารมณ์ของคนใกล้ตายน่ะ" น้ำเสียงเล็กๆ ดังขึ้นหน้าห้องกู เป็นใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่อีเด็กที่เชือดคอกู มันยืนพิงประตูเหมือนเจ้าของบ้าน พลางยิ้มมุมปากเหมือนสะใจที่ทำให้กูเจ็บได้ กูเดินไปหามันที่ยืนพิงขอบประตูก่อนจะคว้าคอเสื้อติดมือมาด้วย จนตัวมันลอยจากพื้น อยากจะเขวี้ยงให้โดนฝาผนังจริงๆ อีเด็กเวร! "อยากแดกข้าวทั้งน้ำตามั้ย มึงอ่ะ" "แล้วเฮียพักตร์ล่ะ อยากแดกข้าวพร้อมเลือดมั้ย "ปากดีนะอีเด็กนี่! " กูปล่อยตัวมันลง ก่อนจะใช้แขนค้ำกับขอบประตู "...." ดูอีเด็กนี่มันทำหน้าดิ จงใจกวนประสาทกูฉิบหาย! เล่นหูเล่นตาเก่งเหลือเกิน อยากแดกข้าวทั้งน้ำตาทำไมไม่บอก ผลั่ก!!! "กรี๊ดดดดดดดดดดดด!! " ไม่ต้องงงว่าเสียงอะไร กูจับหัวมันโขกกับขอบประตูเองแหละ เลือดสาดเลยไอ้สัส สะใจกูฉิบหาย "เฮ้! ใครทำมึงอ่ะ เดี๋ยวกูจัดการให้ ฮ่าๆๆ " กูหัวเราะเยาะเย้ยใส่หน้ามันที่กำลังยืนห้ามเลือดตัวเอง ตอนนี้ไหลถึงศอก "ค่อยแดกข้าวลงหน่อย" "ไอ้เฮียพักตร์! ไอ้คนชั่ว! โอ๊ยย!! โคตรพ่อโคตรแม่เจ็บเลย! " เสียงโวยวายของมันดังอยู่ด้านหลัง ซึ่งกูก็ไม่สนใจอยู่แล้ว เดี๋ยวไอสูรย์พาไปทำแผลเองนั้นแหละ เพราะเวลานี้กูต้องแดกข้าว เอวา :พาร์ท ไอ้พักตร์ ไอ้ชั่ว! ไอ้คนเลว! กล้ามาก! กล้าจับหัวฉันโขกกับขอบประตูได้ยังไงวะ หัวแตกเลือดกระเซ็นเกือบสิบเมตร ฮือๆ มันเจ็บนะเว้ย! เล่นหูเล่นตาแค่นิดเดียว มึงทำกูขนาดนี้เลยเหรอวะ! นี่ถ้าฉันเผลอไปเหยียบขามันลง มันไม่ยิงฉันทิ้งเลยเหรอ! ไอ้...ไอ้...ไอ้!! ฮืออออ เจ็บแผล! "มึงก็ไปกวนประสาทเฮียพักตร์ได้ไงวะ อีเจ้! " ไอสูรย์บ่นงึมงำแต่ก็ทำแผลให้ฉันอย่างดี "มึงเรียกใครเจ้ เดี๋ยวกูจับปาดคอ! " ฉันแยกเขี้ยวใส่ไอสูรย์อย่างเคืองๆ แค่กวนประสาทจำเป็นต้องโดนขนาดนี้เลยเหรอวะ! ไอ้เฮียพักตร์เอ๊ย! เดี๋ยวคืนนี้เจอฉันแน่! "มึงกำลังคิดอะไรอยู่ในหัวแน่ๆ " "กูมันเจ้าคิดเจ้าแค้นซะด้วย! " ฉันยกยิ้มมุมปากเบาๆ ก่อนจะสะบัดหน้าตัวเองแรงๆ บ้าเอ๊ย! เลียนแบบไอ้เฮียพักตร์จนได้ ยกยิ้มมุมปากเหมือนคนเป็นอัมพาตอ่ะนะ เท่ตรงไหน! เเหวะ! "เสร็จแล้ว ไปแดกข้าวได้" "เออ" "อย่าทะเลาะกับเฮียพักตร์ เฮียเป็นคนไม่ยอมใครหรอก" "เชื่อมั้ยว่าเฮียพักตร์จะยอมกูคนเดียว จำไว้ในสมองขี้เลื่อยของมึงได้เลย...ไอสูรย์" ฉัดพูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินตามไอสูรย์ไปยังห้องรับประทานอาหารที่มีโต๊ะยาวเกือบร้อยเมตร เอาไว้เลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านหรือไง ถ้าจะยาวขนาดนี้... "จับคนทำได้รึยังไงวะ" ปากหมาๆ ดังขึ้นจากคนนั่งหัวโต๊ะ พลางเคี้ยวข้าวแก้มป่อง ไม่มีมารยาท! ขอให้ข้าวติดคอตาย "ยังเลยเฮียพักตร์ อย่าไปสนใจเลยมันเป็นพวก'หมา'รอบกัดน่ะ" "นี่มึง..!!! " "ไม่ใช่หมาธรรมดาด้วยนะ แต่เป็นหมาขี้เรื้อน อี๋~ สกปรกจัง" โผล๊ะ!!! "กรี๊ดดดด!!! " ฉันกรีดร้องเสียงดังเมื่อจานข้าวลอยละลิ่วมาทางฉันพอดี ก่อนจะจบอย่างสวยงามบนหัวฉันเหมือนจัดวาง ไอ้เลว!!!! ฉันเกลียดนาย!!!! คืนนี้นายเจอฉันแน่! และแน่นอนว่าตอนนี้ฉันทำได้เพียงปัดเศษข้าวที่กระจัดกระกายบนหัวฉันออก พร้อมกับนั่งกินข้าวต่อเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ไม่มีอะไร...อยากเอาชนะเขาเเท่านั้นเอง "สกปรกฉิบหาย! " "เรื่องของกูค่ะ! " ฉันเบะปากเบาๆ พร้อมทั้งเคี้ยวข้าวในปาก อร่อยดีนี่น่า! 22:00 นาที ฉันเดินไปมาภายในห้องนอนที่เขายกให้อย่างงงๆ นึกคิดวิธีเพื่อจะเอาชนะเขาให้ได้ เขาทำฉันขายหน้าต่อหน้าคนอื่นนับสิบ โดยที่ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่นั่งกินข้าว ยกเว้นแม่บ้านที่สิงอยู่ในหห้องครัวข้างๆ อ้อ! เหมือนสมองมันเริ่มสั่งการณ์ให้ทำตามที่คิดเอาไว้ ฉันจึงเปิดประตูห้องออกไป เพื่อหาใครบางคนที่จะสามารถช่วยฉันได้ เหนื่อย!!! ฉันสบถออกมาอย่างเหนื่อยใจ เดินจนขาจะลากอยู่เเล้ว แต่ยังไม่เจอกับใครสักคนเลย ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอนว่าพวกเขาหลับกันหมดแล้ว ไอ้พวกผู้ชายเนี่ยนะ! เหอะ! อย่าหาว่าดูถูกนะ ป่านนี้มันยังไม่นอนหรอก ไม่รู้ว่าไปสุมหัวกันอยู่ที่ไหนต่างหาก จนสุดท้ายฉันมาเจอพวกเขากำลังยืนรับลมตากอากาศอยู่สวนหลังบ้าน โดยมีควันสีขาวพวยพุ่งเป็นพื้นหลังที่ตัดกับสีดำของท้องฟ้าอย่างสวยงาม บรรยายเพื่ออะไรวะ "ห้องเฮียพักตร์อยู่ไหน" ฉันตะโกนแหวกอากาศถามพวกเขาที่ไม่ทันสังเกตเห็นว่าฉันยืนอยู่ในที่แห่งนี้ด้วย และคำขู่ของฉันมักได้ผลเสมอ พวกผู้ชายทั้งหมดประมาณเจ็ดคนโยนบุหรี่ลงพื้นพร้อมกับเหยียบขยี้จดมอดไป ลักษณะท่าทางแบบนี้ไม่น่าจะใช้บุหรี่ซะแล้วสิ! โถ่! ไอ้พวกเวรตะไลเอ๊ย! ฉันอยู่บ้านพวกค้ายาหรือเปล่าวะ! คิดผิดคิดถูกหรือเปล่าที่จะอยู่ที่นี่ ออกจากบ้านหลังนี้ยังทันอยู่นะ "อะไรของมึงวะอีเจ้! พวกกูตกใจนะเว้ย! " พวกผู้ชายทั้งเจ็ดเดินมาล้อมรอบตัวฉัน "อะ...เอ่อ" เกาแก้มตัวเองเบาๆ เพราะไม่อยากจะพูดในสิ่งนั้นออกไปแล้ว อยากจะลืมกับสิ่งที่เฮียพักตร์ทำเอาไว้เมื่อตอนเย็นชะมัด แต่แผลที่เขาทำมันเริ่มเจ็บแล้วสิ "ห้องไอ้เฮียพักตร์อยู่ไหน" "มึงจะเข้าไปทำไมวะ! " ไมยราพถาม "ไอ้โง่เอ๊ย! ผู้หญิงเขาถามแบบนี้ไปไหว้พระมั้ง" ใครก็ไม่รู้พูดขึ้น ซึ่งฉันยังไม่รู้จักชื่อเขา แต่เคยเจอวันที่ฉันโดนไม้เบสบอลฟาด อื้อหื้อ! พอนึกถึงเรื่องนี้แล้วอยากเข้าไปห้องเฮียพักตร์ตอนนี้เลยอ่ะ "เร็วๆ สิ! ฉันสั่นระริกไปทั้งตัวแล้วเนี่ย! " เขย่าตัวเองเบาๆ เพื่อเป็นพิธีเท่านั้น เหมือนปลากระดี่ได้น้ำเลยวุ้ย! "เออ! คันมากสิมึงอ่ะ" "กูชอบมึงฉิบหายอีเจ้! พูดแต่ล่ะอย่างต้องมีภาพประกอบ" "เกลียดการมั่นหน้าของมึงจริงๆ " "โว้ยยย!! ฉันต้องการรู้ห้องนอนของเฮียพักตร์เท่านั้น! ไม่ใช่ให้พวกมึงลุมด่ากูแบบนี้! " ฉันกอดอกเชิ่ดหน้านิ่ง "ทำไมพวกกูต้องบอกมึงอ่ะ! " พออย่างนี้ล่ะลุกขึ้นมาปกป้องหัวหน้ามันอย่างพร้อมเพรียงเชียว "กูจะยัดเยียดความเป็นเมียให้กับเฮียพักตร์ไง! " "ชั้นสองทางขวามือสุดทางเดิน" เยี่ยม! ฉันเดินขึ้นบันไดแสนหรูหรา พลางลูบราวบันไดเหมือนกับหนังฆาตกร มือซ้ายลากด้ามไม้กวาดติดมือมาด้วย จะตีให้หัวแตก! โทษฐานที่จับหัวฉันโขกกับขอบประตู เคยบอกเอาไว้แล้วไง ฉันนี่แหละเจ้าคิดเจ้าแค้นที่หนึ่ง! ทำอะไรกับฉันไว้ เผลอเมื่อไหร่ฉันดักตีให้ตาย! ฉันจับลูกบิดประตูตรงหน้าอย่างมั่นคงก่อนจะผลักมันเข้าไป ห้องนอนเงียบสงบ ตรงหน้าคือเตียงนอนขนาดใหญ่ ฉันก้าวเดินไปหาอย่างช้าๆ พร้อมกับยกไม้กวาดขึ้นเหนือหัว หมายจะฟาดจะหัวแตก หัวยุบ! "จะทำอะไร" น้ำเสียงนุ่มๆ กระซิบอยู่ด้านหลังของฉัน หมับ! พร้อมกับฉันโดนคนร่างใหญ่กอดรัดจากด้านหลัง จนไม้กวาดที่ถือติดมือมาปลิวไปไกล จากฝีมือของเขา น้ำเสียงไม่ใช่ของเฮียพักตร์! ใครวะ!! ฉันตะโกนถามอยู่ในใจก่อนจะดิ้นขลุกขลักเหมือนปลาช่อนต้องการน้ำ เหมือนว่าเขารังเกียจฉันยังไงก็ไม่รู้ รีบปล่อยทันทีเมื่อฉันดิ้นตั้งแต่ครั้งแรก ฉันอาบน้ำแล้วโว้ยยย! "ผู้หญิง? " เขางึมงำกับตัวเองก่อนจะถอยหลังห่างหนึ่งก้าว "ก็ใช่นะสิ คิดว่าเป็นนางฟ้าหรือไง! " มันเป็นการประชดประชัดที่ต้องใช้เสียงสองคุยกับเขา ในเมื่อผู้ชายตรงหน้าเขาใช้คำพูดที่นุ่มนวนจนฉันอยากถวายตัวเป็นเมียเขาเอง ไอ้ไมยราพ! ไอ้ไอสูรย์! พวกนายให้ฉันเข้าห้องใครวะ!!! "คุณเป็นใครอ่ะครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าคุณ" เขาก้าวเดินเเข้ามาหาฉันที่พยายามคอยหลังหนี ไม้กวาดก็อยู่ไกลเหลือเกิน "อะ...เอ่อ หนูมาหาเฮียพักตร์ค่ะ" ฉันยกมืออย่างยอมแพ้ "ห้องเฮียมันอีกฝากนึงนะ คุณมาผิดทางแล้วล่ะ" "ขวามือสุดทางเดิน? " "ขวามือสุดทางเดินคือห้องผม" ห๊ะ! อื้ม!! ไอ้พวกบ้า!!! คอยดูนะถ้าฉันออกไปได้ ฉันจะกระชากหนังหัวออกทุกตัวแน่! กล้าดียังไงมาหลอกฉันคนนี้วะ! เจ็บใจ!! "อ๊ะ! " ฉันเอียงคอหลบเล็กน้อย เมื่อผ้านุ่มๆ กำลังแตะเบาๆ ที่ขมับซ้ายด้วยฝีมือของชายตรงหน้า "เรียกผมว่าเฮียอัค..." "...." เจ็บแผลจัง "ผมเป็นน้องชายของเฮียพักตร์" "..." ห๊ะ! ปัง!! เสียงเปิดประตูดังขึ้นอย่างแรง จนฉันที่ยืนนิ่งๆ กลับสะดุ้งโหยงสุดตัวด้วยความตกใจ ชายที่อยู่หลังประตูเดินดุ่มๆ เข้ามา "ถ้ามึงจะแรด! อย่าแรดกับน้องกู! มาแรดใส่กูนี่มา!! " เฮียพักตร์ตะคอกเสียงใส่หน้าฉันที่ยังยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนจะโดนเฮียพักตร์กระชากออกจากห้องไปในที่สุด พี่น้องกันเหรอ? ต่างกันราวฟ้ากับนรกเลยอ่ะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more