โหมดยอมเมีย 18+

บทที่4 สเปคเฮีย

ฉันตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนนุ่มๆ ใหญ่ยักและความรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวกำลังเล่นงานจนไม่กล้าขยับตัว เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ ฉันจำเหตุการณ์ได้ลางๆ เหมือนว่าฉันเป็นลมอยู่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง

แอ๊ดดดด

เสียงเปิดประตูดังขึ้นตามด้วยร่างกำยำของชายคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วหยุดลงตรงหน้าฉันด้วยสีหน้ายิ้มเยาะเบาๆ ไอ้พวกบ้า! เลียนแบบลูกพี่มันมาเต็มๆ

ผู้ชายที่เดินเข้ามาเขาคือคนเดียวกันกับคนที่จับตัวฉันในวันนั้น...

"กระแทกกับบันไดแค่สามขั้น ทำไมบอบบางจังวะ! " นิ้วเรียวยาวลูบไล้แขนขวาฉันเบาๆ ซึ่งบริเวณดังกล่าวเกิดเป็นรอยถลอกเล็กน้อย รวมถึงรอยช้ำด้วย

เขาพูดขึ้นจนฉันเห็นเป็นภาพเลยแหะ บันไดสามขึ้นก่อนจะถึงประตู...นี่ฉันร่วงลงมาเหรอเนี่ย! ไม่มีใครคว้าตัวฉันไว้เลยเหรอ ทั้งๆ ที่ตรงนั้นมีผู้ชายเป็นสิบ โอ๊ย!! ไอ้พวกไม่ได้เรื่องทั้งหลาย! ทำไมไม่เหมือนในนิยายวะ! นางเอกต้องโดนพระเอกช่วยเอาไว้สิ แต่ก็นะ...ฉันเจอแต่พวกผู้ร้าย (เฮียพักตร์)

"เฮียพักตร์ให้ตามเธอลงไปกินข้าว"

"สาระแน! " ฉันกระแทกเสียงใส่เขา

"เอ้าอีเจ๊! มาขึ้นเสียงใส่กูทำไมวะ! "

"เรื่องของกู! " ใช่! แล้วฉันจะไปขึ้นเสียงกับเขาทำไม ในเมื่อฉันหงุดหงิดเฮียพักตร์ต่างหาก เขาเป็นคนลากฉันมาที่นี่ เพื่ออะไรนะ ฉันจำไม่ได้

"นี่คือห้องมึง! "

"ห๊ะ! " นิ้วทุกนิ้วชี้ไปรอบๆ ห้องอย่างมึนงง อาการเจ็บเมื่อสักครู่หายแบบปลิดทิ้ง เพราะคำพูดของชายตรงหน้า เขาบอกว่าห้องที่ฉันเพิ่งตื่นขึ้นมาคือห้องของฉัน แล้วยกให้ฉันทำไม!

"เฮียพักตร์บอกจะเลี้ยงมึง"

"ห๊ะ! " เหมือนเริ่มๆ จะจำได้ขึ้นมาแหละ...

"อย่าลีลาให้มันมากดิวะ! คิดจะอ่อยเฮียพักตร์รึไง! "

"อ่อยบ้าอะไร! " ฉันเด้งตัวขึ้นจากเตียงนอนก่อนจะเท้าเอวมองคนที่ยืนอยู่ต่ำกว่า ด้วยใบหน้าหงุดหงิด ฉันจะไปอ่อยคนพันนั้นได้ยังไง ไอ้บ้านั้นเล่นเอาไม้เบสบอลหวดเข้าท้องฉันเชียวนะ ไอ้คนเส็งเคร็งนั้น!!

"มึงไง! ลีลาจะให้เฮียพักตร์ตามขึ้นมาแล้วจบลงที่เตียงนอนเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ใช่มั้ยวะ! กูรู้ทันนะ! " ชายคนนั้นพูดยาวเหยียดจนฉันควันออกหู อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับพวกผู้หญิงพวกนั้นนะเว้ย!!

"กูไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่มึงคิด" เรียวขายาวๆ เหยียดตรงหมายจะถีบอกผู้ชายตรงหน้าที่ดูถูกลูกผู้หญิงอย่างฉันจนอยากให้กลิ้งเหมือนลูกขนุน แต่ปรากฏว่าขาของฉันมันเกี่ยวพันกับผ้านวมเสียก่อนเลยทำให้เสียหลัก "เหี้ย!! " ฉันหลุดปากเสียงหลงออกไปอย่างตกใจ

หมับ!

ร่างกายของฉันกระแทกกับชายตรงหน้าได้พอดิบพอดี เรียวแขนของฉันเกี่ยวแน่นรอบคอของเขาอย่างหวาดกลัว รวมถึงท่อนแขนอันแข็งแกร่งกอดรัดแผ่นหลังของฉันและเหนือเอวฉันเล็กน้อย โดยที่ขาของฉันลอยขึ้นจากพื้น

คนหรือเปรต! ทำไมตัวสูงจัง

ขอบคุณพระเจ้าที่ไม่ให้ฉันตกกระแทกพื้นอีกครั้ง

"ปล่อยได้หรือยัง" น้ำเสียงสั่นๆ พูดขึ้นเบาๆ

"อะ...อืม" ฉันปล่อยแขนของตัวเองจากคอของเขา พร้อมกับเท้าถึงพื้นพอดี "ทีอย่างงี้ล่ะรับได้! " แบะปากและกอดอกตัวเอง

"อะไรของมึง! "

"ทำไมตอนนั้นปล่อยให้กูล้มกระแทกบันไดล่ะ! "

"อ้าว! ก็ตอนนั้นเฮียพักตร์จะเข้าไปช่วย พวกกูก็ต้องหยุดสิวะ แต่เฮียกลับยืนดูเฉยๆ แทน พวกกูก็เหวอเหมือนกัน ฮ่าๆ " ชายตรงหน้าหัวเราะอย่างสะใจก่อนจะขยี้ผมฉันแรงๆ จนผมที่มัดรวบตึงเป็นก้อนๆ ทิ้งดิ่งตามแรงโน้มถ่วงจนชี้ฟู "โอ๊ย!! " ฉันเหยียบเท้าชายตรงหน้าอย่างแรง ก่อนจะสางผมตัวเองอย่างลวกๆ และมัดรวบตึงเหมือนเดิม

ไอ้พักตร์! ไอ้คนเลว! ไอ้คนนิสัยไม่ดี หยุดดูฉันเป็นลมต่อหน้าต่อตาเนี่ยนะ นายมันผู้ชายเฮงซวย! ใครที่เป็นแฟนกับไอ้บ้านั่นมันต้องเหมือนกับตลกนรกแน่ๆ คนเป็นลมแท้ๆ ดันยืนอยู่เฉยๆ เนี่ยนะ ไอ้บ้าเอ๊ย! ฉันเกลียดนาย!!

"ขอบใจที่ช่วยนะ! "

"เออ! แต่เมื่อกี้นมมึงฟาดเข้าหน้ากูเต็มๆ อีนมใหญ่!! โอ๊ย!! "

ผลั่ก!!!

หมัดเล็กๆ ของฉันซัดเข้าใบหน้าของชายตรงหน้าอย่างแรง ก่อนจะร้องเสียงหลงเพราะเจ็บมือ หน้าคนหรือกำแพงวะ แข็งฉิบหาย!! ฉันรีบเดินออกจากห้องนี้ไปอย่างรวดเร็ว เพราะความอาย

ไอ้พวกผู้ชายพูดเรื่องอะไรแบบนี้มันปกติใช่มั้ยอ่ะ!

ไมยราพเช็ดเลือดที่มุมปากของตัวเองเบาๆ ก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อโดนผู้หญิงที่เฮียพักตร์เอาเข้าบ้านต่อยเข้าใบหน้าเขาอย่างชอบใจ หลายๆ คนที่เห็นเธอ เมื่อครั้งที่เจอเธอครั้งแรก มักจะคิดว่าเธอตัวใหญ่ อาจจะเป็นเพราะเสื้อฮู้ดตัวใหญ่ที่เธอใส่ไว้เพื่ออำพลางรูปร่าง แต่เหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่เกิดขึ้นเขารับรู้ได้ทันทีว่าเธอตัวเล็กมากแถมนมใหญ่ด้วย

อย่างนี้นี่เอง...

เฮียพักตร์สั่งให้ลูกน้องตามหาเธอ เพราะสนใจเธอสินะ นมใหญ่ ตัวเล็ก สเปคเฮียพักตร์