เด็กของคุณเจย์เดน2

1730 Words

ณ โกดังร้าง “แหม้ มาแค่นี้ก็ต้องเอาเด็กของตัวเองมาด้วยเหรอครับ” มาวินถามขึ้นทันทีที่เห็นระรินเดินลงมาจากรถ “ไม่หรอกครับ ระรินเขาจะมาเป็นผู้ช่วยผม ไม่แปลกที่ผมไปไหนมาไหนจะมีเธอไปด้วย” เจย์เดน “มีผู้ช่วยเก่งแบบนี้ หัวหน้าแก๊งค์มาเฟียที่กำลังจะถูกเลือกอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็คงจะเป็นเรื่องง่ายๆสินะครับ” มาวินเสริมขึ้น “ปรกติคนอย่างผมทำอะไรก็ไม่ค่อยมีเรื่องยากอยู่แล้วนิครับ แต่สำหรับพวกคิดไม่ซื่อ อย่างว่าคงไม่มีใครชอบ เรื่องสัญญาที่ว่าจะต้องแก้ มีอะไรตรงไหนที่ไม่พอใจเหรอครับ” เจย์เดนยังถามต่อ “พอดีผมอยากจะขอส่วนแบ่งเพิ่มจาก 6 เป็น 8” มาวินเริ่มเข้าประเด็น “ผมว่ามันเยอะไปนะครับ อีกอย่างผมว่าสิ่งที่ระรินไม่เอาจากคุณก็มากมายมหาศาลอยู่ หรือจะเพิ่มเป็น 8 ก็ได้ แต่ในส่วนของระรินคุณก็ต้องทำตามที่รับปากคุณอาร์เทอร์ไว้ คุณคิดว่าไงบ้างละครับ” เจย์เดนถามขึ้นทันที “คุณรู้เรื่องนั้น” มาวินมองไปที่ระรินแต่คำถามถูกยิงมาที่เจย์เดน “ทำไมผมจะไม่รู้ เรื่องของลูกน้องผม ผมจำเป็นที่จะต้องรู้ไม่ใช่เหรอครับ” เจย์เดน “งั้นสรุปจะเอายังไงดีละคะ 8 แลก 8 หรือจะเอาตามเดิมดี” ระรินเดินเข้ามาพูดขึ้น “ถือว่าตัวคุณเองโชคดีที่มีผู้ช่วยรอบคอบขนาดนี้” มาวินพูดจบก็เดินออกไปทันที “เห้อ!!!! หัวจะปวดพวกนักธุรกิจนี้ ไว้ใจไม่ได้สักคน” ระรินพึมพำออกมาและนั่งลงที่โซฟาทันที “กินไรหรือยัง” เจย์เดนถามระรินขึ้น “ยัง หิวใส้จะขาดแล้ววว” ระรินพูดออกมาพร้อมกับทำตาปริบๆให้ดูน่าสงสาร “งั้นเดี๋ยวไปหาไรกินกัน ฉันเลี้ยงเองอยากกินอะไรว่ามา” เจย์เดนมองมาที่ระรินสาวน้อยนำโชคของเขาพูดขึ้น ระรินยิ้มแล้วมองออกไปด้านนอกโกดัง “นาย ระวัง” ระรินพูดจบก็เอาตัวเข้าไปบังเจย์เดนไว้ทันที ปัง ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้น 3 นัด “ว๊าย โอ๊ยย” ระรินรองออกมาทันทีที่ร่างร่วงถึงพื้น "เป็นอะไรไหม” เจย์เดนที่โดนแรงของระรินกระชากตามลงมาถามระรินขึ้น “มะ มะ โอ๊ย” ระรินรองออกมาทันทีที่เจย์เดนจับดนต้นแขนของระริน “โดนยิงเหรอ”เจย์เดนรีบถามออกมา “เปล่าน่าจะกระแทกพื้นเลยเจ็บนิดหน่อย” ระรินตอบออกมา “คุณเจย์เดนครับ เราจับมันมาได้คนหนึ่ง” ตะวันวิ่งเข้ามาบอกผู้เป็นทั้งเจ้านายและเพื่อนสนิททันที “เอามันไปขังไว้ที่โกดัง กูจะไปคาดคั้นมันด้วยตัวกูเอง” เจย์เดนที่สายตาที่ดุดันจนระรินเองยังรู้สึกกลัว “พาระรินไปหาหมอ” เจย์เดนสั่งออกมา แล้วรีบพยุงระรินไปขึ้นรถโดยเจย์เดนไปด้วย “แค่นี้เองไม่ต้องไปหาหมอก็ได้น่ะ สิ้นเปลืองเปล่าๆ” ระรินพูดออกมาพร้อมมองมาที่หน้าของเจย์เดน “ไปตรวจหน่อย หักหรือเปล่าก็ไม่รู้” เจย์เดนพึมพำออกมาพร้อมกับสำรวจดูว่าแขนของระรินหักหรือเปล่า “ไม่หักหรอกขยับได้อยู่” ระรินตอบออกมา “รู้ได้ไงว่ามีคนซุ้มยิง” เจย์เดนตัดสินใจถามระริน “ไม่รู้อะ เห็นอะไรแว๊บๆๆสะท้อนมาเลยคาดเดาเอา” ระรินตอบออกมาตามความจริง “จริงๆนะ ไม่ได้โกหกเลยสาบานได้” ระรินที่กลัวเจย์เดนไม่เชื่อพูดออกมาอีกครั้ง “ทำไมไม่ชอบไปหาหมอ” “กลัว” “มีอะไรน่ากลัว” เจย์เดนถามขึ้นอีกครั้ง “กลัวเข็ม” ระรินตอบออกมาเสียงอ่อยๆ “ห๊ะ เข็มเล็กนิดเดียวทำไมถึงกลัว” “โอ๊ย ก็คนมันกลัวมันจะไปมีเหตุผลอะไรละ วุ๊ ถามแปลกๆ” ระรินพูดจบก็นั่งหลังตรงพิงไปที่เบาะรถทันที “หึ ตัวโตยังกะควาย กลัวเข็ม” เจย์เดนพึมพำออกมาเบาๆ “นี้นาย” ระรินหันมาหาเจย์เดน แต่เจย์เดนหลับตาลงแล้วอยู่ในท่าทีที่สงบนิ่ง ระรินจึงไม่ได้ถามอะไรต่อได้แต่หน้ามุ้ยนั่งอยู่เฉยๆต่อไป ณ โรงพยาบาล “ไม่เอา ไม่ฉีด ไม่เอาาาาาา” เสียงระรินร้องโวยวายออกมาจากห้องฉุกเฉิน “เบาๆสิคะ เสียงดังรบกวนคนไข้คนอื่นเขา” พยาบาลพูดขึ้น “ไม่เอาาาาาา ไม่ฉีด ไม่ๆๆๆไม่ฉีดนะ ม้ายยยยย” เสียงระรินดังออกมาครั้งที่สอง “เห้อออออ” เจย์เดนถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันที “ระริน ระริน ระริน ฟังก่อน” เจย์เดนเขยาตัวระรินจนระรินหยุดชะงัก น้ำตาอาบเต็มสองแก้มของระริน บ่งบอกว่าเจ้าตัวกลัวจนสุดขีดกับสิ่งที่จะไดรับต่อไปนี้ “ไม่ฉีดนะ ฮึกๆๆๆ” ระรินร้องให้พร้อมกับสะอื้นออกมา “ถ้าไม่ฉีดเธอจะเจ็บ จะปวดมากๆ ฉีดเถอะมีฉันอยู่ไม่ต้องกลัว” เจย์เดน ใช้มือโอบไหล่ของระรินไว้แล้วพยักหน้าให้หมอทันที “ฮื้ออออ” ระรินร้องให้ออกมาและกระตุกแขนนิดหน่อยพร้อมกับสะอื้นตาเหลือบไปมองเข็มที่กำลังจะเจาะเข้าเนื้อของตัวเอง “ไม่เจ็บนะ กลัวก็อย่าไปมอง” เจย์เดนใช้มือข้างที่โอบระริน ปิดตาของระรินไว้ “โอ๋ๆๆ ไม่เจ็บๆๆนิดดียวเอง” เจย์เดนที่ไม่เคยมีใครเห็นในมุมนี้มาก่อน แม้แต่ตะวันก็ยังมองตะลึ้งค้างกับภาพตรงหน้า “ฮื้อออออ กลัวเข็ม ฮื้ออออ” ระรินยังพึมพำออกมา เจย์เดนจึงออกแรงดึงตัวระริบเข้ามาหาตัวเอง หน้าของระรินซบไปที่อกกว้างของเจย์เดน “เสร็จแล้วคะ” พยาบาลพูดพร้อมกับยิ้มให้เจย์เดนทันที “ฮื้อออ เจ็บ” ระรินสาวน้อยที่ไม่กลัวอะไร ฉลาดเป็นกรดแต่กลัวเข็มเป็นชีวิตจิตใจร้องให้ออกมา “เห็นไหมเจ็บนิดเดียวเอง ป่ะไปรับยาแล้วกลับบ้านกัน” เจย์เดนพูด ระรินจับมือของเจย์เดนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย “ถ้าไม่ปล่อยจะลุกไปนั่งรถเข็นยังไง” เจย์เดนที่ขี้หงุดหงิด ใจร้อน ขี้ลำคานตอนนี้ดูใจเย็น สุขุมกับเด็กกกะโปโลอย่างระรินเข้าแล้ว “ขะ ฮึก ขะ ฮึก ขอโทษคะ” ระรินปล่อยมือของเจย์เดนและเดินไปนั่งที่รถเข็นแต่โดยดี หลังจากรับยาเสร็จ เจย์เดนก็ขับรถไปส่งระรินที่บ้านพักคนงานทันที หลังจากนั้นเจย์เดนก็ไปเช็คบิลกับคนที่ถูกขังอยู่ในโกดัง ณ โกดัง ตุ๊บๆๆ พลั๊วๆๆ ตุ๊บๆๆ พลั๊วๆๆ เสียงทั้งตีทั้งต่อยดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง “มึงเป็นคนของใคร ใครส่งมึงมา” เจย์เดนถามขึ้น “กูไม่บอกมึงหรอก ไหนบอกฉลาดมากไงไม่คิดเองบ้างละ” ชายคนนั้นพูดต่ออยู่ในสภาพที่มือของขางถูกมัดสูงขึ้นโยงกับขื่อ “กูถามมึงดีๆแล้วนะ อย่าให้กูต้องทรมานมึงเลย” ตะวันพูดแทนเจ้านาย “ถุ้ย ไอ้ลูกกระจ๊อก” ตุ๊บๆ พลั๊วๆ พลั๊วๆ เสียงตะวันต่อยไปที่หน้าของชายคนนั้น “อ๊ากกกก”ชายคนนั้นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “วิธีของกูทรมานอย่าบอกใครเลยละ” ตะวันพูดขึ้นด้วยสายตานิ่ง แต่แฝงไปด้วยความน่ากลัวเหมือนกับคนโรคจิตเลยก็ว่าได้ “กูไม่กลัว” ชายคนนั้นยังพูดต่อ “หึ ชอบความทรมานก็ไม่บอก” ตะวันหยิบมีดเล่มเล็กออกมาแล้วค่อยๆบรรจงกรี๊ดไปที่หน้าอกของชายคนนั้น “อ๊ากกกกกกก” เสียงร้องโหยหวยของชายคนนั้นดังกึกก้องออมาจากห้องลับ “หว๊า ตรงนี้คงยังไม่น่าจะทรมานพอ” ตะวันพูดและจับชายคนนั้นที่โดนมันแขนโยงขึ้นบนขื่อถอดเสื้อของชายคนนั้นออก เริ่มกรีดจากหน้าท้องฝั่งซ้านวนมาหน้าท้องฝั่งขวาและกำลังจะขึ้นไปบนหน้าอกอีกรอบอย่างช้าๆ “อ๊ากก กะ กูยอมบอกแล้ว อ๊ากกกกกก” ชายคนนั้นร้งอออกมาด้วยความทรมานอย่างหาอะไรเปรียบไม่ได้ “ว่ามา” “คุณอันนพ คุณอันนพส่งกูมาเก็บคุณเจย์เดน ทำยังไงก็ได้ให้คุณเจย์เดนตายก่อนวันคัดเลือกหัวหน้าแก๊งค์” ชายคนนั้นสารภาพจนหมดเปลือก “เจ้าสัวอันนพงั้นเหรอ” เจย์เดนพึมพำออกมาเบาๆ “ใช่ เขาจ้างพวกกูมา” ชายคนนั้นยังย้ำขึ้นอีก “ขอบใจมาก ที่มึงบอกกูมาถือว่ามีประโยชน์มากมายมหาศาล" เจย์เดนพูดออกมาแล้วเดินมาที่ชายคนนั้น “ปล่อยผมไปเถอะนะ” ชายคนนั้นยังพูดขึ้น “ได้สิ ปล่อยแน่ไม่ต้องกลัว” เจย์เดนพูดออกมาแล้วแสยยะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย “ขอบคุณ ขะ” ปัง ปัง เจย์เดนชักปืนแล้วจ่อยิงไปที่ชายคนนั้นทันที “นี้ไง กูปล่อยมึงไปแล้วไปสู่สุขคตินะ” เจย์เดนพูดออกมาแล้วโยนปืนให้บอดี้การ์ด หยิบผ้ามาเช็ดมือทันที “คุณเจย์เดนจะเอาไงต่อครับ” ตะวันถามออกมาพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้เจย์เดน “กูว่าเจ้าสัวอันนพไม่ยอมจบแค่นี้หรอก” เจย์เดนพูดออกมาแล้วเดินนำหน้าทุกคนออกไป ตรงไปที่คฤหาสน์ที่หรูใจกลางเมือง ที่เรียกว่าบ้านของตัวเองทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more