เมียลับของตาย

ชั้น 88 #2

“ที่ไหน ทำไมถึงไม่บอกพี่ก่อน แล้วนี่มีใครรู้บ้างหรือยังเพลง ไปอยู่คอนโดฯ ตาสีตาสาที่ไหน เกิดเจอพวกนักข่าวหิวข่าวแอบตามสืบ หรือไม่ก็พวกแฟนคลับสารเลวที่ชอบแอบเข้าไปตั้งกล้องในที่พักของดาราเพื่อเอาคลิปหลุดไปขายขึ้นมาจะทำยังไง” ซานิดูจะตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่สาวน้อยในความดูแลของตนตัดสินใจทำอะไรไปโดยพลการ

“ใจเย็น ๆ ก่อนค่ะพี่ซานิ…คอนโดฯ ที่เพลงย้ายไปอยู่คือที่ทีอาร์เอคอนโดฯ ค่ะ ความปลอดภัยนี่ที่หนึ่งเลย ไม่มีใครรู้เรื่องที่เพลงพักอยู่ที่นั่นหรอกค่ะ พี่ซานิวางใจได้เลย”

ซานิมองหน้าเพลงขวัญเหมือนอยากจะดุต่ออีกสักหน่อย แต่ดูเหมือนตนก็มีเรื่องในใจที่ยังคิดไม่ตกอยู่ เลยจำเป็นต้องยอมปล่อย ๆ ไป

“งั้นก็ไม่เป็นไร แต่ยังไงพี่ก็ต้องขอไปส่งถึงที่อยู่ดี ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด ทีอาร์เอเฮเว่นน่ะพี่พอจะรู้จักอยู่”

“ได้ค่ะพี่ซานิ…ขอบคุณมากนะคะที่จะไปส่งเพลง” เพลงขวัญจำใจยอมอนุญาตให้อีกฝ่ายไปส่ง ในหัวก็คิดไม่ตกว่าระหว่างอยู่บนรถจะหาช่องปฏิเสธอย่างไรดี ที่ซานิจะยอมส่งแค่ที่ล็อบบี หรือไม่ก็ลานจอดรถ

บรรยากาศบนรถเต็มไปด้วยไอหมอกแห่งความอึดอัด แต่เพลงขวัญสัมผัสได้ว่า นั่นไม่ใช่ความอึดอัดที่เกิดจากการเช่าคอนโดมิเนียมใหม่โดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า แต่เป็นสายเรียกเข้าที่ไม่พึงปรารถนาบนหน้าจอโทรศัพท์ราคาแพงที่ซานิกำไม่ปล่อยแม้จะกำลังขับรถอยู่ต่างหาก

“…พี่ซานิมีธุระต้องไปที่ไหนต่อหรือเปล่าคะ ส่งเพลงแค่ที่หน้าคอนโดฯ ก็ได้นะคะ เพลงเกรงใจพี่ซานิมาก ๆ เลยค่ะ” เพลงขวัญเริ่มถามลองเชิงเมื่อรถของผู้จัดการตนจอดติดไฟแดง

“อันที่จริงวันนี้พี่จะขับรถกลับบ้านที่ชานเมืองน่ะ แม่โทร.มาบอกว่าพ่อไม่สบาย จะให้คนแก่สองคนดูแลกันเอง พี่ก็ดูจะเป็นลูกอกตัญญูเกินไป แต่เพลงไม่ต้องห่วงนะ พี่ไปส่งเพลงก่อนแล้วค่อยขับรถกลับได้ ไม่ต้องเกรงใจพี่” ซานิในวันนี้ไม่เป็นพี่สาวที่สดใสของเพลงขวัญเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา ทำเอาคนที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับอดเป็นห่วงไม่ได้

“ขอบคุณมากเลยนะคะที่จะไปส่งเพลงถึงคอนโดฯ ทั้งที่พี่ก็มีธุระอยู่แท้ ๆ เพลงรู้นะคะว่าตอนนี้พี่ซานิมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ มีอะไรก็บอกเพลงได้นะคะ เราเป็นพี่น้องกัน พี่ซานิเคยบอกเพลงไม่ใช่เหรอคะ” เพลงขวัญเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอวดรอยจุ๊บนางฟ้าที่แก้มซ้าย จนซานิอดที่จะยิ้มตามไม่ได้

“ขอบคุณมากนะเพลง ก็เรื่องเดิม ๆ นั่นแหละ เหตุผลที่ทำให้พี่ต้องแต่งชายมีไม่เยอะหรอก…” คนพูดลากเสียงยาวยืดเหมือนเหนื่อยหน่ายเต็มทน “พ่อพี่ยังยอมรับไม่ได้เรื่องที่พี่เป็นแบบนี้ เป็นคนที่ผิดปกติไปจากคนอื่น”

เพลงขวัญเห็นรอยยิ้มของซานิที่ฝืดเฝื่อนแล้วก็อดเห็นใจไม่ได้ กว่าเธอจะเริ่มมีชื่อเสียงในวงการได้แบบทุกวันนี้ก็ผ่านอะไรหลายอย่างร่วมกับผู้จัดการมามาก ความผูกพันจึงมากกว่าเรื่องธุรกิจไปแล้ว

“พี่ก็พอจะเข้าใจ…ถ้าหากว่าจะมีใครสักคนรับเรื่องที่พี่ผิดเพศไม่ได้ เพราะตั้งแต่เด็ก ๆ พี่ก็ทั้งโดนล้อทั้งโดนแกล้งจนรู้สึกชินชาไปแล้ว แต่คนคนเดียวที่พี่อยากให้เขายอมรับในตัวพี่ได้สักทีก็คือพ่อ…พ่อไม่เคยมองพี่เป็นลูกสาวคนหนึ่งเลย เขาต้องการให้พี่เป็นลูกชายที่ปกติเหมือนคนอื่น…”

คล้ายว่าผู้จัดการสุดแข็งแกร่งในสายตาใครต่อใครอย่างซานิกำลังร้องไห้ เพลงขวัญจึงวางมือลงบนต้นแขนหนาแล้วลูบเบา ๆ เป็นการปลอบโยน

“พี่ซานิไม่ได้ผิดปกติไปจากใครเลยค่ะ สำหรับเพลง พี่คือผู้หญิงที่สวยมาก ๆ คนหนึ่ง เป็นพี่สาวที่แสนดีคอยดูแลเพลงแทบจะทุกฝีก้าว แถมยังปกป้องเพลงจากพวกคนไม่ดีอีกต่างหาก เพลงอยากให้พี่ซานิเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ นะคะ เป็นในสิ่งที่ตัวเองมีความสุข อย่าเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนอื่นจนกลายเป็นเราเองที่ต้องทนอยู่กับสิ่งที่ไม่อยากทำเลยนะคะ”

สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนสี ซานิพยักหน้ารับคำ รอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนก่อนหน้าเริ่มเจือความสดใสขึ้นมาบ้างแล้ว “ขอบคุณเพลงมากเลยนะ ขอบคุณที่อยู่ข้างพี่ในเวลาที่พี่อ่อนแอแบบนี้ ไม่เป็นไรหรอก พี่กลับบ้านแค่แป๊บเดียว เดี๋ยวพรุ่งนี้เราเจอกันที่กองถ่าย พี่ก็กลับมาซ่าเหมือนเดิมแล้วย่ะ ไม่ต้องมาร้องตามพี่เลยนะ”

เพลงขวัญหัวเราะเบา ๆ กับคำแซวนั้น แล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองบ้าง เธอรักซานิเหมือนเป็นพี่สาวคนหนึ่งจริง ๆ อาจเป็นเพราะซานิได้เข้ามาทดแทนพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องตั้งแต่เด็กจนโตอย่างพลพัชร์ได้อย่างพอดิบพอดี เพลงขวัญจึงรักและเคารพซานิมาก ๆ เหมือนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน

…

T-RA CONDOMINIUM

“ทำงานได้เรียบร้อยดีมาก ฝากดูตารางงานของเพลงขวัญในวันพรุ่งนี้ให้ฉันด้วย ถ้ามีช่วงไหนว่าง ๆ ก็จองร้านอาหารฝรั่งเศสไว้ให้ที…” เมฆาถือโทรศัพท์ราคาเหยียบครึ่งแสนเอาไว้แนบหู พร้อมกับออกคำสั่งลูกน้องคู่ใจเหมือนเช่นทุกครั้ง หลังจากประชุมบอร์ดบริหารของธาราพิพัฒน์กรุ๊ปเสร็จ เขาก็บึ่งรถมายังที่นี่เพื่อดูว่าห้องสวีตที่จัดเอาไว้ให้เพลงขวัญนั้นยังขาดเหลืออะไรอีกบ้าง

ตัวเลขในลิฟต์หรูค่อย ๆ ไต่ระดับชั้นจากล่างสุดขึ้นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงเลข 22 ที่เขาเลือกสรรไว้ให้หญิงสาวเป็นอย่างดี เมฆาคิดว่าหากเพลงขวัญต้องการอะไรภายในห้องเพิ่มก็จะจัดหามาให้โดยไม่อิดออก

ประตูเหล็กคุณภาพดีของลิฟต์เลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นทางเข้าห้องสวีตอยู่ไม่ไกล เรือนกายอรชรที่เขาเคยฟอนเฟ้นนั้นเด่นชัดบ่งบอกให้เมฆารู้ว่าเป็นใครแม้ว่าอีกฝ่ายจะหันหลังอยู่ก็ตาม แต่กับผู้ชายหน้าหวานตัวสูงที่เพลงขวัญกำลังกอดอย่างเต็มรักอยู่นั้น เป็นคนที่เมฆาไม่เคยเห็นมาก่อน

ความโกรธแล่นริ้วไปทั่วร่าง เส้นเลือดที่ขมับเดือดปุดจนแทบจะระเบิดออกมา การที่เพลงขวัญซึ่งเป็นคนของเขา พาผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ขึ้นมากอดรัดกันถึงที่นี่ เป็นเหมือนการเหยียบขยี้หน้าของเมฆาให้จมดินอย่างไม่น่าให้อภัย

ดวงตาสีเดียวกับเปลือกไม้วาวโรจน์ไปด้วยไฟโทสะ เขากดปิดลิฟต์พร้อมกับโทร.หาบอดีการ์ดของตนอีกครั้ง น้ำเสียงในคราวนี้เยือกเย็นจนเอริคที่อยู่ปลายสายสัมผัสได้ว่ากำลังจะมีพายุลูกใหญ่โหมกระหน่ำคุณเพลงขวัญในไม่ช้า

“เอริค ยกเลิกการจองร้านอาหาร…ส่งข้อความบอกเพลงขวัญด้วยว่าให้ขึ้นไปพบฉันที่ชั้น 88 ให้เร็วที่สุด...” เมฆากดวางสายโดยไม่รอฟังการตอบรับใด ๆ จากเอริค

“ฉันจะสั่งสอนให้เธอรู้เอง…ว่าการร่านไม่เลือกจะต้องโดนอะไร เพลงขวัญ”