เขาพาฉันกลับคอนโด ได้ยินเสียงลิลลี่ทักทายตั้งแต่ก้าวเข้าห้องมา จะว่าไปก็คิดถึงเหมือนกัน มีลิลลี่อยู่ด้วยทำให้คลายเหงาไปได้เยอะ
“ไปอาบน้ำก่อนแล้วออกมากินมื้อเย็น” เขายังออกคำสั่งไม่หยุด เป็นเพราะว่าฉันสมองไม่สั่งการแล้ว เบลอไปหมดไม่รู้จะทำอะไรก่อน จัดการอารมณ์ตัวเองก็ไม่ได้
“ฉันกินอะไรไม่ลงแล้วจริงๆ”
“ถ้าเธอไม่กิน โรคกระเพาะจะกำเริบ ครั้งนี้มันจะหนักกว่าเดิมหลายเท่า” ฉันไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้เลย ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองเคยไปนอนโรงพยาบาลรักษาตัวอยู่นานเพราะโรคกระเพาะ
“ก็ถ้ามันจะเป็นอีกก็แค่ไปหาหมอ”
“ต้องให้บังคับ ?”
“กินไม่ลงทำไมต้องฝืนด้วย”
“ดื้อเหมือนกันแฮะ”
“ไม่ได้ดื้อ คุณคิดว่าเรื่องทั้งหมดที่ฉันเจอมาวันนี้มันน่ากินข้าวลงมั้ยล่ะ”
“ผมจะทำให้คุณกินลงเอง ไปอาบน้ำเถอะ” ฉันไม่ได้ดื้อตามที่เขากล่าวหา ถ้าอยู่คนเดียวเผลอๆ น้ำไม่อาบด้วยซ้ำ เหนื่อยและท้อไปหมด
ฉันยอมเดินเข้าห้องนอนเก่าของ
