9| ถอน 1/1
763 Words
เช้าวันต่อมา
“สวัสดีตอนเช้าค่ะ เพื่อนคุณควินต์ จะรับอาหารเช้าเป็นอะไรดีคะ”
“สะ เสียงใคร” ตั้งแต่ลืมตาตื่นมาก็ยังไม่หายตกใจกับที่นอน ห้อง แล้วก็เสื้อผ้าบนตัวเลย
แค่กลิ่นก็รับรู้ได้แล้วว่าไม่ใช่ห้องอีจิ๋ว มันดูแพงแล้วก็สูงส่งเกินคาดเดามากๆ เลอค่าสุดๆ
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจ ดิฉันชื่อลิลลี่เป็นผู้ดูแลห้องนี้ค่ะ” เงินเดือนพนักงานธรรมดาไม่มีปัญญาอยู่ห้องหรูหราทันสมัยแบบนี้ได้แน่นอน
“ไม่รับ จะกลับ แล้วก็หยุดพูดด้วย ปิดระบบไปเลย”
“ลิลลี่ไม่สามารถปิดระบบเองได้ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยหยุดพูด รำคาญ ไม่ต้องการความช่วยเหลือ จบนะ” ว่าแต่ ห้องนี้ใช่ของเด็กนั่นจริงๆหรือเปล่าไม่ใช่ฉันถูกเสี่ยแก่ๆหิ้วมาหรอกเหรอ กรี๊ดดดด! หรือว่าเมื่อคืนฉันเมาแล้วงี่เง่าโดนทิ้งเอาไว้ข้างทาง
“เก่งนี่”
“ว้ายยยย นะ น้อง” ตกใจแต่ก็แอบโล่งใจที่ไม่ใช่เสี่ยแก่อย่างที่คิด
“ตกใจอะไร”
“ปะ เปล่า เมื่อคืนพี่เมามากหรือเปล่า”
“มาก”
“อ้วกมั้ย พูดอะไรเลอะเทอะออกไปบ้าง ลืมๆมันไปนะอย่าเก็บมาใส่ใจ แล้วก็ ขอโทษด้วยที่ทำให้ลำบากคราวหน้าจะไม่รบกวนแล้ว” อยากพูดมากกว่านี้แต่หายใจไม่ทัน แฮงค์มากแล้วก็กลัวเป็นลมกลายเป็นภาระให้เขาอีก
“ไหวมั้ย เรื่องงานผมจัดการให้ได้”
“วะ ไหว เรียกแท็กซี่ให้หน่อยสิจะกลับบ้าน”
“ผมว่าไม่อ่ะ”
“ไม่อะไร”
“ไม่ไหว ควรพักให้หายแฮงค์ก่อน อยู่ที่นี่แหละ” สภาพฉันควรได้รับยาหอมชงน้ำร้อนมากเลยใช่มั้ย อายเด็กมันอ่ะ แล้วเมื่อคืนรั่วมากแค่ไหนก็ไม่รู้ ทำเรื่องน่าอายอะไรไปบ้างต่อหน้าเด็กมันเนี่ย
“ไม่เอา เกรงใจ” คำว่าเกรงใจกล้าพูดออกไปได้ยังไงก็ไม่รู้อายมาก ทำถึงขนาดนี้แล้วคำว่าอายยังกล้าคิดได้อีก สีหน้าและแววตาน้องพนักงานคาดเดายากมากๆ ฉันไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ อาจจะด่าอีแก่อยู่ในใจก็ได้
“จะให้เรียกแท็กซี่หรือรถพยาบาล เอาให้แน่”
“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อือ” เสียงานเสียการเพราะผู้ชายแล้วหนึ่ง ครั้งเดียวพอ พอแล้วจริงๆเข็ดหลาบแล้ว
ครืด ครืด
มือถือในกระเป๋าสั่นแรงไม่แพ้ใจตอนนี้ หน้าจอปรากฏชื่อเพื่อนรักรู้สึกปวดหัวหนักมากกว่าเดิมสกิลฝีปากและการตั้งคำถามธรรมดาที่ไหน
“รับเถอะ เขาคงเป็นห่วง”
“เดี๋ยว รู้เหรอว่าใคร”
“ผมโทรบอกเองเพราะเขากำลังจะไปแจ้งความคนหาย”ฉิบหาย ! ฉันรีบกดรับแล้วลากขาเร็วๆเข้าห้องนอนที่เพิ่งออกมาเมื่อกี้ทันที
“ฮัลโหล จิ๋วมึงฟังดูก่อน”
(ร้อนรนเหมือนคนบ้า เล่ามาว่าเกิดอะไรขึ้น)ในเมื่อคุยกันแล้วจะต้องเล่าอะไรอีก
“กูจะบ้า” ฉันทิ้งตัวลงบนที่นอนยกมืออีกข้างปิดหน้าพร้อมกับหลับตาลงทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น ยอมรับว่ารู้สึกแย่กับการกระทำของตัวเองมาก
(รู้มั้ยว่ากูเป็นห่วงมึงมากแค่ไหน แล้วตอนนี้มึงยังอยู่ห้องเขาปะ) ฟาดมือลงบนหน้าผากตัวเองซ้ำๆ กูทำอะไรลงไปเนี่ยถามตัวเองเป็นรอบที่ร้อย
“มึงอย่าถามถึงคนอื่นได้มั้ย มันไม่มีอะไรทั้งนั้น”
(มึงดูร้อนตัวไง)
“จิ๋ว มึงกับกูเป็นเพื่อนกันมากี่ปี”
(ไม่รู้กูไม่ได้นับแล้วก็จำไม่ได้ด้วย) เพราะมันนานมากไง นานจนฉันเองก็ไม่ได้นับแล้วก็จำเหมือนมันนั่นแหละ
“กูเลิกกับพี่แม็กแล้วนะ”
(สันดานแบบนั้นเลิกไปเถอะ ทำเหมือนมีใจสุดท้ายมีเมีย กูว่าแอบแซ่บกันมานานละ) นี่คงเป็นความจริงที่ฉันต้องรับให้ได้อีกเรื่อง เขาแอบกินกันมานานแล้ว นังโง่เอ๊ย
“ปลอบกูบ้างสิ”
(จะบอกให้มึงไม่ต้องคิดมากก็คงไม่ได้ กูเป็นห่วงมึงมากนะก้อย พอรู้ว่ามึงปลอดภัยกูก็อุ่นใจแต่ก็ยังไม่ไว้ใจไอ้ผู้ชายคนนั้น)
“แล้วทำไมมึงไม่มารับกูล่ะ”
(อีบ้า ตีสองตีสามมึงจะให้กูไปยังไง อีกเรื่อง เขาก็รับปากกูแล้วว่าจะไม่ทำอะไรมึง หรือว่า เขาทำ)
--------------
- Writer
