“ดียิ่งที่นางมิได้สั่งข้า สตรีอัปลักษณ์มีดีเพียงแค่กำลังกายเฝ้าตามเพียงบุรุษที่มิสนใจตนเอง โง่งม” โจรสองกล่าวไปกินซื่อจื่อ(ลูกพลับ)ไป
“เมื่อปีก่อนนางก็สั่งข้าให้ไปติดตามปล้นกลุ่มพ่อค้าขายข้าวหวังให้ท่านเม่ทัพตามจับกุม ที่ใดได้มาเพียงนายทหารเพียงหยิบมือ5555” โจรสามหัวเราะ
“ยามนี้ข้ารอให้ท่านยุนเซียวหัวหน้าคนเก่าสิ้นชีพ ข้าก็จะไม่กระทำตามคำสั่งนางอีกกลุ่มโจรก่อตั้งขึ้นมาเพื่อปล้นสะดมเช่นนี้ยิ่งมากวัยขึ้นข้าก็ยิ่งละอายแก่ใจนัก มิสู้เข้าเมืองไปเสาะหาวิชาชีพทำมิดีกว่ารึ?” โจรสี่ผู้อาวุโสที่สุดกล่าวจบ ทุกคนก็เงียบไป “พวกเจ้าคิดแบบข้าหรือไม่?”
“รอดูก่อนเถิดว่าท่านยุนเซียวจะอยู่รอดถึงกี่เดือน อาการป่วยที่รักษาไม่หายเช่นนี้ก็นอนรอเพียงวันตาย” โจรสองกล่าว เพราะกระท่อมที่เขานอน อยู่ใกล้ๆกระท่อมของท่านยุนเซียว อาการไอและมีเลือดออกมาเริ่มหนักข้อขึ้นทุกวัน ร่างกายก็ซีดผอมไปหมด บุตรสาวเพียงคนเดียวย
