(POV ni Lance)
Lunes. Sa totoo lang, pinaka-ayaw kong araw iyon—pero hindi ngayong linggo. May kakaibang sigla akong naramdaman nang bumangon ako. Siguro dahil nasanay na akong makikita si Celine sa opisina, maagang dumadating, may bitbit na kape para sa sarili niya at minsan para sa akin, tapos may nakahandang ngiti na kaya akong gisingin nang mas mahusay kaysa espresso.
Pagpasok ko sa opisina, eksaktong 8:00 AM, napansin kong tahimik ang paligid. Walang maingay na tunog ng heels ni Celine sa hallway, walang boses niyang bumabati sa mga staff. Tiningnan ko ang orasan. Maybe traffic, isip ko. Pero nang mag-8:30 at wala pa rin siya, may kung anong kaba na umakyat sa dibdib ko.
Kinuha ko ang phone ko at tinawagan siya. Ring… ring… ring… Walang sumasagot. Sinubukan ko uli. Ring… ring…—hang
