POV: Celine
Pagkalabas namin sa malaking bahay ng mga Zamora, ramdam ko pa rin sa balat ko ang init ng dining area na puno ng halakhakan, kwentuhan, at mga tanong na parang interview panel. Pero nakakagulat—nakaligtas ako. Wala nang anumang nagtanong kung bakit ako naroon; walang nagbigay ng tingin na parang “bakit siya andito?” Bagkus, lahat sila ay parang nakikisigaw sa puso ko: “Welcome to the family, Celine.”
Nasa tabi ko si Lance, hawak ang mga susi ng sasakyan, nakangiting parang batang nakakuha ng perfect score sa exam. “O, kumusta? Akala ko ba kinakabahan ka?”
Napairap ako, pero alam kong hindi ko matago ang ngiti ko. “Kanina lang, para akong magpapa-thesis defense. Pero sa dulo, parang—” huminga ako ng malalim—“parang nakasama ko lang ang barkada sa isang reunion.”
Sumakay kam
