สามีที่ดีคือสามีใหม่ของฮูหยินหม้ายลูกหนึ่ง

ตอนที่ 4 เจ้าต้องหย่านางเสีย

เมื่อเห็นว่าเหวินเจียวเมิ่งไม่ได้ตายตามที่ตนหวังไว้ ฟางหรงหรงก็รีบดำเนินการตามแผนต่อไปทันที ตอนแรกนางไม่ได้มีแผนสำรองไว้เพราะมั่นใจว่าฤทธิ์ยาจะทำให้อีกฝ่ายตายแน่นอน แม้จะผิดคาดจนนางเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย ไม่คิดว่าเหวินเจียวเมิ่งจะรอดมาได้ แต่ก็ยังดีที่พิษส่งผลให้มีบุตรยาก

ดังนั้นสิ่งที่นางจะทำก็คือการยุยงแม่สามีให้ขับไล่แม่ไก่ที่ออกไข่ไม่ได้ให้ออกจากเรือนนี้ไป นางก็จะขึ้นเป็นฮูหยินเอกทันที

"ท่านแม่เจ้าคะ ไหน ๆ เหวินเจียวเมิ่งก็ไม่สามารถมีบุตรได้แล้ว เหตุใดท่านไม่ให้นางหย่าออกไปเสียเลยเล่าเจ้าคะ อยู่ไปก็หาได้มีประโยชน์อันใดไม่ ให้ทั้งนางทั้งลูกชายของนางออกไปด้วยกันก็ดีเจ้าคะ เพราะข้าก็มีทายาทสกุลฉินให้ท่านแล้ว" ฟางหรงหรงกล่าวพลางมองไปที่ลูกชายวัยหนึ่งขวบของตนที่กำลังเดินเตาะแตะอยู่กับสาวใช้

"ข้าเองก็อยากไล่นางออกไปอยู่หรอก แต่ก็ต้องไว้หน้าจวนโหวกรมโยธาสักหน่อย ไม่ใช่จะขับไล่กันได้ง่าย ๆ" แม่สามีตอบสะใภ้ที่มาจากหลานสาวตัวเอง

"หากนางยังอยู่ แล้วเมื่อไหร่ข้าจะได้เป็นภรรยาเอกล่ะเจ้าคะ หากนางกับลูกยังอยู่ที่นี่หลานของท่านแม่ก็จะไม่ได้เป็นผู้สืบทอดตระกูลด้วย เพราะนางคลอดลูกชายก่อนข้า" ฟางหรงหรงพูดราวกับว่าฉินอวี้เฉินไม่ใช่หลานของแม่สามี นางตั้งใจใช้ถ้อยคำแบบนี้เพื่อกระตุ้นให้ท่านป้าหรือแม่สามีรักลูกชายของตนมากกว่า

"เอาเถอะ ข้าจะปรึกษานายท่านก่อน อย่างไรแล้วเขาก็สนิทกับท่านโหว ระหว่างนี้เจ้าอย่าสร้างเรื่องอันใดเล่า" ไม่ใช่ว่านางไม่รู้ว่าหลานสาวของตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง ทว่าก็ทำเป็นหลับตาข้างหนึ่ง หากให้เลือกลูกสะใภ้ทั้งสอง นางย่อมพึงใจสะใภ้ที่ตัวเองหามามากกว่าอยู่แล้ว

...

เมื่อบิดาของฉินเป่ยซวนกลับมามารดาของเขาก็พูดคุยเรื่องนี้ทันที นางเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้สามีฟังทั้งเรื่องบกพร่องในการปรนนิบัติสามีของเหวินเจียวเมิ่ง และการที่นางไม่สามารถมีบุตรได้ เพื่อที่จะหาทางหย่าสะใภ้คนนี้ออกจากจวน

"อย่างที่ข้าพูดไปทั้งหมดเจ้าค่ะท่านพี่ ข้าอยากให้นางกลับบ้านเดิมไปเสียจะได้ไม่อยู่เป็นภาระของคนที่นี่ หากว่าท่านพี่อยากจะเก็บหลานชายคนโตไว้ก็ย่อมได้ แต่ว่าข้าไม่อยากให้เขาเป็นผู้สืบทอดวงศ์ตระกูล เพราะเด็กนั่นนิสัยเสีย อันธพาลชอบทำร้ายบ่าวไพร่เจ้าค่ะ ท่านพี่มีความเห็นอย่างไรเจ้าคะ"

มารดาของฉินเป่ยซวนกล่าวความเท็จเรื่องที่หลานชายคนโตนิสัยไม่ดี เพราะไม่อยากให้สามีเก็บเด็กคนนี้ไว้

"เจ้าคิดดีแล้วหรือ รู้หรือไม่ว่าหากส่งนางกลับจวนเจ้ากรมโยธา ข้ากับเขาจะต้องบาดหมางกัน ต่อไปอาจถึงขั้นมองหน้ากันไม่ติดก็เป็นได้" บิดาของฉินเป่ยซวนเป็นเพียงผู้ช่วยเจ้ากรมการคลังทว่าเป็นสหายกับบิดาของเหวินเจียวเมิ่ง เขาเล็งเห็นบารมีและมีแต่ประโยชน์จึงยอมให้บุตรหมั้นหมายและแต่งงานกัน

ดังนั้นหากว่าหย่านางแล้วให้กลับจวนโหวไป ความสัมพันธ์ของทั้งสองจวนจะต้องสั่นคลอนอย่างแน่นอน ดีไม่ดีอาจจะกลายเป็นว่าอยู่ฝั่งตรงข้ามกันไปเลยก็ได้

"แต่ว่าลูกชายของเราก็ไม่ได้มีความสุขนะเจ้าคะ ในเมื่อนางไม่สามารถสร้างประโยชน์อันใดได้แล้วจะเก็บไว้ทำไม ข้าคิดว่างนางเองก็คงไม่อยากอยู่ที่นี่หรอก เพราะนางก็ไม่เห็นหัวข้าหรือสนใจสามีของนางเลย" ฮูหยินของจวนยังคงกล่าวสนับสนุนความคิดของตนเองต่อหน้าสามีไม่หยุด

"ถ้าอย่างนั้นก็ให้หย่าออกไปอย่างเงียบ ๆ ก็แล้วกัน อย่าได้ให้ผู้อื่นรู้เรื่องนี้มากนัก ส่วนเรื่องของจวนโหวกรมโยธาหากว่าพวกเขารู้แล้วข้าจะเป็นคนไปคุยเอง" บิดาของฉินเป่ยซวนกล่าวสรุปในที่สุดเมื่อเขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจได้แล้ว

เมื่อได้คำตอบเป็นที่พอใจ ฉินฮูหยินจึงรีบไปบอกให้ลูกชายมอบหนังสือหย่าขาดจากเหวินเจียวเมิ่งเสีย แต่กลับได้ถ้อยคำปฏิเสธกลับมา

"จะให้ข้าหย่ากับนางได้อย่างไรขอรับท่านแม่ นางเป็นภรรยาที่เป็นหน้าเป็นของข้า ยามที่ต้องไปงานเลี้ยงต่าง ๆ พบปะพูดคุยกับผู้คนชนชั้นสูงนางก็งดงาม มีสง่าราศีกว่า…" ฉินเป่ยซวนพูดยังไม่ทันจบก็หันไปพบกับสายตาไม่พอใจของฟางหรงหรงเข้า จึงได้ทำน้ำเสียงอ่อนลงแล้วกล่าวต่อ

"ถึงอย่างไรนางก็เป็นบุตรสาวท่านโหว คนออกงานเคียงคู่กับข้าควรจะเป็นนางอยู่แล้ว ท่านจะให้เอาภรรยารองไปออกงานได้อย่างไรขอรับ"

ความจริงแล้วฉินเป่ยซวนไม่ใช่ไม่ปรารถนาเหวินเจียวเมิ่ง เขาต้องการนางมากแต่ว่าเป็นนางที่ไม่ยอมหลับนอนกับเขาจนเขาต้องคว้าเอาหลานสาวของมารดามาแก้ขัด

ทว่าหลานสาวของมารดาทำให้เขามีความสุขบนเตียงมากกว่าก็จริง แต่ไม่สามารถพาออกไปเชิดหน้าชูตาได้ เพราะครอบครัวนางเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาแต่อีกฝ่ายเป็นถึงบุตรสาวของจวนโหว เขาจึงไม่ค่อยเห็นด้วยนักที่จะหย่าขาดจากนาง หากเป็นเรื่องอื่นเขาคงไม่คิดคัดค้านมารดา

"ท่านพี่ก็หย่ากับนางแล้วตั้งข้าขึ้นเป็นภรรยาเอกสิเจ้าคะ แค่นี้ก็จบเรื่องแล้ว" ฟางหรงหรงกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าน้อยอกน้อยใจอยากจะให้สามีใจอ่อนเมตตาสงสาร