SULTAN
Hastane koridoruna ilk adım attığımda burnuma karışık ilaç ve antiseptik kokuları çarptı. Saadet koluma girmiş, telaşlı adımlarla beni çekiştiriyordu. Kadıncağız haklıydı, Kardelen’in durumu belli değilken bu kadar oyalandığımız yeterdi. Ama ben... ben adım attığım her metreyle birlikte içimde sıkışan tuhaf bir histen kurtulamıyordum.
Kapıyı araladık. İçerisi kalabalıktı. Kardelen yatağında oturmuş, başında bir grup insan. Gözlerim hemen tanımadığım bir yüze takıldı. Sırım gibi, dimdik duran bir delikanlı. Omuzları geniş, duruşu mağrur... Bu Aslan Miroğlu dedikleri herifti demek. İnsanın içini ezen bir soğukluk vardı bakışlarında. Dik dik duruyordu ama o duruşun ardında bastırılmış bir öfke hissediliyordu.
İçimden geçirdim. “Banu da haklı tabi çocuğu istemekte, sırım gibi delikan
