KABANATA 3: “ANG UNANG BANTA”
534 Words
Sta. Ignacia – Isang Linggo Makalipas
Ang lamig ng hapon ay biglang naging malamya nang makita ni Danica ang matayog na pigura ng ina ni Adrian na nakatayo sa kanilang maliit na harapan. Suot nito ang isang puting blouse na tila bagong laba pa lamang, at ang mga mata ay nakatitig nang tuwiran sa kanya.
“Danica, hindi ba?” mahinahon ngunit malamig na boses. “Ako si Helena Dela Cruz. Ina ni Adrian.”
Naramdaman ni Danica ang bigat ng pangalan. Dela Cruz. Angkan ng mga mayayaman, mga negosyante, mga taong hindi kailanman magkakamali ng hakbang.
“Opo,” aniya. “Ano pong maitutulong ko sa inyo?”
Tumikhim si Helena. “Alam kong magkaibigan kayo ng anak ko. At bilang ina, nais kong siguraduhin na… nasa tamang landas siya.”
“Kaibigan lang po talaga kami, ma’am,” mariin ngunit may paggalang na sabi ni Danica.
“Alam ko ang tono ng boses ng anak ko kapag nagsasabi siya ng totoo… at kapag nagsisinungaling,” dugtong ni Helena. “At alam kong espesyal ka sa kanya. Kaya nga narito ako—upang kausapin ka nang maayos.”
...
Sa Loob ng Bahay
Pinasok ni Helena ang bahay na tila isang reyna na nakadaong sa maliit na kaharian. Tumingin-tingin siya sa paligid, ngunit wala namang pagmamataas sa kanyang mga mata—tanging pag-aalala.
“Naiintindihan mo ba ang kalagayan ng pamilya namin, Danica?” marahan niyang tanong.
“Opo, ma’am. Kayo po ang may-ari ng Dela Cruz Holdings.”
“Hindi lang negosyo ang pinag-uusapan dito, anak. Ang pangalan. Ang reputasyon. At ang kinabukasan ni Adrian.”
Tumango si Danica. “Nauunawaan ko po.”
“Alam kong mahal ka ng anak ko,” patuloy ni Helena. “Pero minsan, ang pagmamahal ay hindi sapat. May mga tungkulin si Adrian—sa pamilya, sa negosyo, sa lipunan. At ikaw… alam mo bang handa ka bang saluhin ang mga responsibilidad na ‘yon?”
Nanatiling tahimik si Danica. Sa kaibuturan ng kanyang puso, alam niyang wala siyang kayang iallok na kahit ano—maliban sa pag-ibig.
...
Pagtapos ng Pag-uusap
“Hindi kita pinagbabawalan na makipagkaibigan sa kanya,” malinaw na sabi ni Helena habang papalabas na. “Pero tandaan mo, Danica—ang pag-ibig na ipinagkakait ng mundo, mas mabuting bitawan bago pa ito makasakit sa inyong dalawa.”
Nang makaalis na ang ina ni Adrian, naramdaman ni Danica ang bigat ng mga salitang naiwan nito sa hangin.
“Mas mabuting bitawan bago pa ito makasakit.”
...
Gabi ng Pagdududa
Nakatanggap si Danica ng text mula kay Adrian.
“Kamusta araw mo? Miss na miss na kita.”
Nakatingin si Danica sa mensahe nang ilang minuto. Paano niya sasabihin sa kanya? Paano niya ipauunawa na ang pag-ibig nilang dalawa ay tila isang punong itinanim sa maling lupa—maganda sa simula, ngunit sa huli’y malalanta din?
Sa kabilang dulo ng bayan, si Adrian nama’y nakatingin sa bintana, iniisip kung bakit biglang naging tahimik ang babaeng minamahal niya.
---
Wakas ng Kabanata
“Minsan, ang pag-ibig ay parang hanging maririnig mo ngunit ‘di mo makapit. At si Danica, sa gabing iyon, ay naramdamang unti-unting nawawala ang lupa sa kanyang mga paa.”
- Writer
