ตอนที่ 8.2
1147 Words
เที่ยงคืนครึ่ง ณ ผับเล็กๆ แห่งหนึ่ง
ฉันนัดพี่แทนเอาไว้ที่นี่ บรรยากาศค่อนข้างเปลี่ยว ไม่รู้เป็นเพราะคนทยอยกลับหรือแขกไม่เยอะตั้งแต่แรกอันนี้ไม่แน่ใจ ฉันไม่ได้เลือกเพราะความหรูหราหรืออยากได้ความสงบเงียบ แต่ที่นี่มันมีความทรงจำของพวกเราอยู่
เป็นผับที่เรามากันครั้งแรกตอนอยู่ม.ปลายและตอนนั้นพี่แทนก็สารภาพรักกับฉัน
ตอนนั้นฉันเด็กมากจนไม่กล้าทำตามหัวใจตัวเอง ไม่อย่างงั้นคงไม่ต้องเจ็บแบบนี้
“โอ๊ยอิหมวย! ออกมาปล่อยผีทั้งทีทำไมเป็นที่นี่ยะ ดูสิ คนก็ไม่มี จะให้ฉันจับจิ้งจกตุ๊กแกเป็นอาหารหรือไง”
เสียงเพื่อนที่ฉันนัดมาด้วยโวยวายมาแต่ไกล สองคนนั่นทิ้งตัวนั่งขนาบข้างฉันที่เคาน์เตอร์บาร์
“นั่นสิ แต่นานแล้วนะที่ไม่ได้มาที่นี่ ตั้งแต่จบม.ปลายเลยมั้ง” พีชพูด ส่วนเจ้าของเสียงโวยวายเมื่อกี้เป็นของพลหรือชื่อในวงการพอลเพื่อนคนที่ส่งเว็บโป๊มาให้ดูนั่นแหละ
จนตอนนี้ทั้งคู่ก็ยังไม่รู้ว่าคนในคลิปนั่นคือฉัน ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจที่พวกมันจำเพื่อนตัวเองไม่ได้
“แล้วนี่แกมาคนเดียวเหรอ” พีชถาม
“นัดพี่แทนไว้”
“อ้าว แล้วไม่บอกแต่แรกยะ”
“บอกแล้วยังไง? แค่มาคุยธุระไม่ได้มาเที่ยวเล่น”
“ธุระอะไรอีหมวย” พอลทำเสียงสูงขึ้นจมูก
“เรื่องหัวใจ” ฉันบอกไปตรงๆ พวกมันรู้เรื่องที่พี่แทนเคยบอกรักฉัน และก็รู้อีกนั่นแหละว่าฉันแห้ว
“หืม... จะรีเทิร์นความสัมพันธ์กันหรือไง แล้วนี่พี่แทนเลิกกับน้ำอิงแล้วเหรอทำไมไม่เห็นได้ยินข่าว”
“เปล่า ฉันนี่แหละจะเลิกยุ่งกับเขา”
“หืม?”
พีชกับพอลมองหน้ากันแบบงงๆ พวกมันไม่มีใครเข้าใจความคิดฉันหรอก พี่แทนมาถึงแล้ว ฉันขอแยกกับพวกมันสองคนออกมาเปิดโต๊ะนั่งกับพี่แทนตามลำพัง
“พีชกับพอลไม่ใช่เหรอ”
พี่แทนหันไปมองทางเก้งกวางสองตัวนั่นที่กำลังชะเง้อคอมองหาผู้ชาย
“ค่ะ เหมยเรียกมาเองพี่แทนไม่ว่าอะไรใช่มั้ยคะ”
“อ้อ... พี่จะไปว่าอะไรได้ล่ะ ไม่เรียกมานั่งด้วยกัน?”
“เหมยอยากอยู่กับพี่แทนตามลำพังมากกว่า”
พี่แทนชะงัก มองสบสายตาสั่นไหวของฉันอย่างตะลึงก่อนที่ใบหน้าคมเข้มจะฉายแววหนักอึ้งออกมา
“เอ่อ เหมยอยากดื่มอะไร วันนี้พี่เลี้ยงเอง”
“พี่แทนดูแปลกๆ นะคะ มีอะไรหรือเปล่า”
พี่แทนยิ้มให้ฉันเหมือนเดิม เขาสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานเสร็จแล้วค่อยหันมาคุยกับฉันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ที่นี่บรรยากาศดีนะ เห็นแล้วทำให้นึกถึงสมัยก่อน”
“พี่จำได้....”
“แน่นอนสิ ก็ที่นี่พี่ถูกหักอกเป็นครั้งแรกนี่นา”
“....”
“ฮ่าๆ พี่ล้อเล่นน่า พี่ไม่คิดอะไรกับเรื่องนั้นแล้วล่ะ”
“ไม่คิดอะไรกับเหมยด้วยใช่มั้ย”
ฉันโยนหินถามทาง พี่แทนเงียบกริบทันควัน
“พี่เคยเป็นห่วงเหมยยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นห่วงเหมือนเดิม”
“ขอบคุณนะคะ พี่แทน...เรื่องคลิป”
พี่แทนสะดุ้ง ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่าแต่ดูท่าทางเขาตกใจเป็นพิเศษ
“เหมยไม่รู้ว่าพี่คิดยังไง แต่เหมยกลายเป็นคนที่น่ารังเกียจในสายตาทุกคนไปแล้ว เหมยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า และก็ไม่คู่ควรกับใครทั้งนั้น... เหมยรู้ว่ามันสายไปที่จะพูดเรื่องนี้ เมื่อสองปีก่อนเหมยไม่ได้อยากปฏิเสธพี่แต่เพราะที่บ้านกำหนดคนที่เหมยจะต้องแต่งงานด้วยเอาไว้แล้ว เหมยไม่อยากทำร้ายจิตใจพี่แทน... นั่นแหละค่ะ สำนึกได้ตอนนี้ก็สายไปแล้วจริงๆ ตอนนี้เหมยไม่คู่ควรกับพี่เหมยจะไม่มาเจอพี่อีก ลาก่อนค่ะ”
ฉันลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะ น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย พี่แทนรีบลุกขึ้นตามมาคว้าข้อมือฉันเอาไว้ทันที
“เดี๋ยวก่อนเหมย!”
“ยังมีอะไรที่เราต้องพูดกันอีกเหรอ”
ไม่ว่าพี่แทนจะพูดอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับฉันแล้วเพราะฉันตั้งใจจะไปจากชีวิตเขาจริงๆ
“พี่จะพูดยังไงดี พี่ไม่ได้อยากให้เรื่องของเรามันลงเอยแบบนี้เลย พี่ไม่เคยรังเกียจเหมย ถึงแม้ว่าจะมีคลิปฉาวอะไรนั่นก็ตาม”
“พี่แทน....”
“พี่ขอโทษ พี่ขอโทษเหมย...ยกโทษให้พี่ด้วย น้ำอิง....”
“น้ำอิงทำไมคะ?”
“น้ำอิง ....พี่ไม่รู้ว่าน้ำอิงเอาคลิปมาจากไหน พี่พยายามห้ามแล้วแต่น้ำอิงไม่ฟัง พี่อยากขอโทษเหมย พี่รู้สึกผิดที่ทำให้ชีวิตเหมยถูกทำลายแบบนี้ เหมยจะให้พี่รับผิดชอบหรืออะไรก็ได้”
“...!!!!”
ฉันเซถอยหลังไปครึ่งก้าว มองใบหน้าอมทุกข์ของพี่แทนแววตาค้างสนิท เสียศูนย์ได้ไม่นานมือฉันก็ค่อยๆ กำหมัดแน่น
น้ำอิงงั้นเหรอ! นังแม่มด... ถึงจะไม่รู้ว่ายัยนั่นไปได้คลิปมายังไงก็เถอะ
“เหมย....”
เสียงเรียกของพี่แทนทำฉันรู้สึกตัว
“พี่แทนมาบอกเหมยทำไม พี่ควรจะปกป้องแฟนพี่ไม่ใช่เหรอ”
“พี่รู้สึกผิด พี่ได้ยินมาว่าเหมยถูกพักการเรียน ...น้ำอิงควรมาขอโทษเหมยด้วยตัวเอง”
ขอโทษงั้นเหรอ ฉันแค่นยิ้มหยัน
“เสียดายน้ำอิงไม่น่าท้อง”
“เรื่องนั้น... มันไม่มีความหมายกับพี่แล้วล่ะ” เสียงพี่แทนฟังดูลอยๆ พิกล
“พี่แทน?”
“น้ำอิงฆ่าลูกของพี่แล้ว”
“....”
พี่แทนทำให้ฉันต้องกลับมาทบทวนอะไรหลายๆ อย่าง เขาบอกฉันน้ำอิงเป็นคนปล่อยคลิป นั่นน่ะสิ...ฉันลืมเรื่องที่น้ำอิงพูดวันนั้นไปได้ยังไง แต่คลิปนั่นอยู่ที่คลื่นหรือว่าสองคนนั้นจะมีอะไรเกี่ยวข้องกัน
“คุณหนูจะไปไหน”
“เลโอ มาก็ดีแล้วขับรถให้หน่อย” หมอนั่นโผล่มาได้จังหวะพอดี
“ครับ?”
เลโอทำหน้ามึนๆ กลับมา หมอนั่นรับกุญแจที่ฉันโยนให้ เดินตามมาที่รถแบบมึนๆ
“เมื่อคืนได้ยินว่าคุณหนูออกไปข้างนอก”
“อืม ฉันไปเจอพี่แทนมา”
“คุณหนู!”
“พอเลยนะถ้าจะบ่น ฉันไม่ได้อ่อยเขาอย่างที่นายคิดหรอกน่า”
“ผมไม่ได้พูดสักคำ”
“แต่นายคิด”
“....”
“เห็นมั้ยล่ะ ขับรถไปเงียบๆ เถอะน่า เลิกทำตัวเป็นลุงขี้บ่นได้แล้ว”
“ผมเป็นห่วงคุณหนูนะครับ แล้ว...นี่พวกเรากำลังจะไปไหน”
“อู่รถตรงนี้”
ฉันส่ง GPS ให้เลโอ เป็นอู่ของริกกี้ที่คะนิ้งบอกมา
- Writer
