So Sorry | อีเกี๊ยวเด็กเสี่ย

วันสอบมิดเทอมสุดท้ายของปีได้จบลง ฉันใส่เสื้อหนาวปกปิดรอยแดงบนคอ เพราะไอ้บัดซบเสี่ยรันเวย์! มันบีบคอหากฉันไม่ยอมตอบตกลงมันก็ไม่ยอมปล่อยมือ  ฉันเดินออกมาหน้ามอ.เพื่อยืนโบ๊กเรียกวินให้จอด ฉันถามกี่คันต่อกี่คันก็ไม่ไปนี่ก็สงสัยจะมาขับวินทำไมถ้าไม่คิดจะรับลูกค้า ฉันบ่นพึมพำกับตนเองจนรถวินมอเตอร์ไซค์ขับมาจอดตรงหน้าแล้วยืนหมวกกันน็อคให้ "จะกลับหอใช่ไหม" ฉันก้มมองภายใต้หมวกกันน็อคสีดำว่าเขาเป็นใคร  "จะไปไม่ไป!"  "ปะ ไป" เสียงตวาดทำให้ฉันตกใจจนตอบแบบก้ำๆกึงๆไม่ทันตั้งตัว ฉันสวมหมวกกันน็อคก่อนจะรวบกระโปรงแล้วนั่งเบี่ยงข้าง ถ้าจะให้ฉันนั่งควบวินมันคงจะดูไม่ดี 'ปรี๊น!'  วินขับรถออกมาจากหน้ามอ.ได้ไม่ไกล เสียงบีบแตรรถ BMW ที่จี้ตามหลักฉันมาติดๆก่อนจะขับแซงแล้วปาดหน้ารถฉันทำให้วินต้องเบรกกระทันหันจนฉันเผลอหล่นลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นถนนคอนกรีด "ไอ้บ้าเอ้ย! ขับรถยังไงไม่ดูคนอื่น" ฉันหันตะโกนด่าทอรถคันที่จอดดักหน้าวินมอไซค์ ประตูรถถูกเปิดออกด้วยผู้ชายร่างสูง มีรอยสักตรงแขนซ้าย ฉันเลยก้มหน้าก้มตาไม่อยากให้เขาเห็น "มึงด่าใครอีเกี๊ยว!" มือใหญ่จิกผมให้ฉันเงยหน้ามองเขา  "มึงจะทำแบบนี้ทำไมเสี่ย"  "โทรศัพท์มึงอยู่ไหน!" เขาย่อตัวลงมาดึงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าไปทั้งที่มืออีกข้างไม่ยอมปล่อยผมฉัน เขาเปิดหน้าจอที่มีสายเรียกเข้าจากเขานับหลายสาย 'เพล้ง'  ฉันเบิกตาโตกว้างมองโทรศัพท์ตัวเองถูกปาลงพื้นจนชิ้นส่วนเครื่องแยกออกจากกัน  "มึงมีโทรศัพท์ไว้ทำอะไรห๊ะ! กูโทรทำไมไม่รับถ้าไม่คิดจะรับสายกูมึงก็ไม่ต้องมีแม่งหรอกโทรศัพท์" ฉันโดนจิกหัวลากขึ้นรถ เขาเดินอ้อมไปอีกทางก่อนจะเปิดประตูนั่งฝั่งคนขับ  แผลถลอกที่โดนฉุดกระชากลากถูตามถนนคอนกรีด เขาเร่งแอร์ในรถให้ฉันรู้สึกแสบแผลตามตัว แต่คิดว่าเร่งแอร์ให้ฉันแสบแผลแค่นี้มันไม่ง่ายหรอกสมองก็คิดได้แต่เรื่องชั่วๆเท่านั้นแหละ "คิดจะต้อต้านกูหรอ" "......." ฉันเงียบแล้วหันหน้าไปอีกทาง  "กูถาม! มึงก็ตอบกูมา" เขาปาขวดน้ำเปล่าใส่หัวฉันอย่างแรง ฉันเลยหันไปตอกเขากลับคืนในเมื่ออยากได้คำตอบ ฉันก็จะตอบให้ "เออ! กูจะต้อต้านมึงจนกว่าใบที่กูเซ็นจะหมดสัญญาจากคนชั่วๆแบบมึงไอ้เสี่ยรันเวย์!"  "อีเกี๊ยว!" เขาเหยียบเบรกรถกระทันหันจนหัวฉันฟาดกับขอบหน้ารถ มือยกจับหัวตอนนี้รู้สึกเวียนหัวนิดๆแต่ยังพยายามฝืนครองสติให้อยู่กับเนื้อกับตัวให้ได้มากที่สุด "ขับรถก็เหี้ย กรมทางหลวงไม่น่าออกใบขับขี่ให้มึงเลยว่ะ!" "ปากดีนักนะมึง คืนนี้มึงไม่ต้องแดกข้าว ห้าวๆแบบนี้รอกินตีนกูเถอะ" แววตาบ่งบอกว่าเขาโกรธฉันมากแค่ไหน ก่อนจะหันกลับไปขับรถด้วยความเร็ว120 ทั้งๆที่อยู่ในเมือง ขืนเกิดอุบัติเหตุมาจริงๆ ถ้าฉันไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตกันไปข้างนึง ด้วยความเร็วที่เขาขับเลยถึงคอนโดเร็วกว่าปกติเป็นเรื่องธรรมดา เขาเลี้ยวรถเข้าคอนโดย่านหรูใจกลางเมืองกรุงเทพฯ. ถ้าฉันสงสัยไม่ผิดคอนโดนี่คงเป็นที่เขาอยากจะให้ฉันย้ายไปเข้าอยู่  "มึงรออยู่บนรถแล้วหุบปากซะ!" แค่อึดใจเดียว ประตูฝั่งคนขับก็ถูกเปิดออก ฉันฉวยโอกาสวิ่งหนี ฉันหันหลังกลับไปเห็นเขากำลังวิ่งไล่ตามหลังฉันมาติดๆ  'ตุ๊บ!' เพียงแค่หันกลับไปมองทางฉันก็พลาดชนกับอะไรสักอย่าง หน้าที่กำลังจะทิ่มลงพื้นกลับมีมือใหญ่โอบตัวฉันไว้ "เธอ เป็นอะไรไหม" ฉันผละจากอ้อมแขนก่อนจะเดินไปหลบหลังเขา "คุณช่วยฉันด้วยนะ" มือที่กำชายเสื้อเขาไว้ตัวฉันสั่นครอนไปหมดเพราะเสี่ยรันเวย์เขาไม่ได้วิ่งตามฉันมาคนเดียวแต่กลับมีลูกน้องเขาตามมาอีก2คน "มึงส่งอีนั่นมาให้กูถ้าไม่อยากเจ็บตัว" เขาหันกลับมามองหน้าฉันก่อนจะกลับไปต่อกรกับเสี่ยรันเวย์และการ์ดที่พร้อมเหนี่ยวไกเมื่อไหร่ก็ได้นะเหรอ เขาดูใจกล้ากว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก "ปล่อยผู้หญิงไปเถอะ" "ปล่อยอีนั่นไปนะเหรอ ฮ่าๆ" เขายืนหัวเราะก่อนจะตามสมทบด้วยเสียงของลูกน้องทั้งสองคนที่ยืนประกบข้างซ้ายขวา "......"  "เห้อ! กูว่ามึงอย่ามายุ่งเรื่องผัวเมียคนอื่นดีกว่า" เสี่ยรันเวย์เดินมาแตะไหล่เขาเบาๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูเขา แววตาเขาจ้องอาฆาตจะเล่นงานฉันตลอด สมองฉันประมวลผลออกมาได้สิ่งเดียวคืออยากจะยิงมันให้ตายคามือ "มึงจะทำแบบนี้ทำไมเสี่ยรันเวย์"  "จุ๊ๆ โธ่อีเกี๊ยวมึงกลัวเขาไม่รู้รึไงว่าเป็นเด็กเสี่ยอ่ะ!" ฉับทบทวนคำพูด แต่มันก็สายไปซะแล้วฉันไม่น่าเผลอปากเรียกมันว่าเสี่ยต่อหน้าคนอื่นเลย 'โอ๊ย!' ฉันถูกผู้หญิงร่างบางผลักจนล้มลงไปนั่งกองกับพื้น ความรู้สึกปวดตุ๊บๆตรงข้อเท้าเหมือข้อเท้าพลิก "อย่ามาคิดจะถูกเนื้อต้องตัวผัวฉัน!" นิ้วเรียวยาวชี้หน้าด่าทอฉัน  "พอเถอะ!"  มีเพียงแค่เขาคอยห้ามปรามให้ผู้หญิงคนนั้นถอยห่างฉัน แผ่นหลังเขาค่อยๆเดินไกลออกไปเรื่อยๆ "พวกมึงไปพยุงตัวอีนั่นขึ้นมา" ฉันถูกพยุงตัวให้ลุกจากพื้นจากลูกน้องของเขาที่ทำตามคำสั่ง "เป็นยังไงละ คนที่มึงคิดว่าจะช่วยมึงได้" มือใหญ่บีบปากฉัน ความรุนแรงมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเข้าทุกวัน "ปล่อยกูไปเถอะ" "ให้กูปล่อยมึงไปหรอ? มันไม่ง่ายนะสิเกี๊ยว!" "......" "เอามันไปขึ้นห้องกู”