CHAPTER. 10
1013 Words
บรรยากาศรอบด้านเงียบลงทันทีทันใด หูของมิเชลอื้ออึงจนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจของตัวเองหลังจากได้ฟังคำตอบจากเขา
" ผมยอมทุ่มเพื่อรักษาชีวิตแม่คุณ เพียงแค่คุณยอมทำตามที่ผมต้องการ " เขาเห็นเธอนิ่งงันไปนานจึงพูดขึ้น ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยสักครั้งที่จะทุ่มเงินเพื่อผู้หญิงขนาดนี้ แต่สำหรับเธอเขายกให้เป็นกรณีพิเศษ เธอพิเศษกว่าใครจนเขาไม่สามารถที่จะปล่อยมือจากเธอไปได้
" ขอแค่คุณเบื่อได้ไหม อย่าให้ฉันต้องทรมานไปตลอดชีวิต
เลย " คอนเนอร์ใจกระตุก อดที่จะหวั่นไหวและสงสารเธอไม่ได้แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อผู้หญิงอย่างเธอหากเขาไม่ต้อนจนจนมุมเขาคงไม่ได้เธอมาครอบครองแน่
"ได้ " อย่าหวังเลยว่าเขาจะเบื่อเธอง่ายๆ เขาไม่สนว่าเธอจะผ่านมือชายมากี่คน เขารู้แค่ว่าเธอคือคนที่ทำให้ใจด้านชาดวงนี้กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไรเวลาอยู่บนเตียงกับผู้หญิง แต่ก็ไม่เคยมีใครทำให้เขาใจเต้นแรงเพียงแค่ได้อยู่ใกล้เหมือนกับเธอ
"รีบอาบน้ำเถอะผมหิว " คอนเนอร์หลับตากัดกรามแน่นอย่างต้องการระงับอารมณ์สวาทที่วิ่งพล่านในตัว ยอมรับว่าต้องการเธอมาก แต่เพียงแค่ได้ยินคำขอร้องจากเธอเขาก็ใจอ่อน ทำร้ายเธอไม่ลงจริงๆ
" อย่าลืมที่เราตกลงกันไว้ " น้ำเสียงที่อ่อนลงกับแววตาที่สั่นไหววิ่งผ่านดวงตากลมโตอยู่เป็นระยะ ทำให้เขาต้องยื่นมือไปลูบแก้มนวลปลอบเธอเบาๆ
" คุณเซ็นสัญญากับผมเมื่อไหร่ผมจัดการให้คุณเมื่อนั้น " เธอพยักหน้าน้อยๆ ตอบเขา
" เซ็นวันนี้เลยได้ไหม " เธออยากจะช่วยแม่เธอเร็วๆ ไม่อยากจะให้ท่านต้องทรมานอีกแล้ว ท่านที่อายุเพียง 53 ปีกลับต้องมาเจอกับโรคร้ายแบบนี้ มันเร็วเกินไปที่จะสูญเสียท่านไป เธอทำใจไม่ได้
" อย่าใจร้อนไปทูนหัว รอให้ผมร่างสัญญาเสร็จก่อน ไม่เกินสองวันคุณได้เซ็นแน่ " คอนเนอร์ถอดเสื้อผ้าน้อยชิ้นออกจากตัวเธอก่อนจะจัดการถูสบู่ให้เธอ ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งยากจะห้ามใจจนเขาต้องรีบล้างตัวแล้วพาเธอขึ้นจากน้ำ มิเชลถึงจะอายแค่ไหนแต่ก็ต้องยอมให้เขาลูบคลำ เธอข่มทุกความรู้สึกที่ยากจะข่มไว้กันบึ้งของหัวใจ ไหนๆ เธอก็ตกลงเป็นของเขาไปแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะขัดขืนให้เปลืองแรงเพราะถึงยังไงเธอก็เอาชนะเขาไม่ได้อยู่ดี ถึงจะเสียใจแค่ไหนที่ต้องขายตัวขายศักดิ์ศรีเธอก็ทำได้แค่ข่มมันไว้ เพราะตอนนี้ชีวิตของแม่อยู่เหนือสิ่งอื่นใด
ดวงตากลมโตที่แดงระเรื่อกับรูม่านตาที่เล็กลงทำให้เขารู้ว่าตอนนี้เธอคงกำลังพยายามอย่างมากที่จะกักเก็บความรู้สึก...คอนเนอร์ดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น รู้อยู่เต็มอกว่าสิ่งที่ทำมันผิดแต่ก็ไม่อาจหักห้ามจิตใจปล่อยเธอไปได้
" อย่ากลัว อย่าเสียใจ เพราะผมจะไม่มีวันทำให้คุณเสียใจ
การตัดสินใจของคุณครั้งนี้จะไม่สูญเปล่า เส้นทางต่อจากนี้
จะมีผมเดินเคียงข้างเสมอ " มิเชลเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสับสน คำพูดของเขามันทำให้จิตใจที่แข็งกระด้างของเธออ่อนยวบลงอย่างที่ไม่เคยเป็น
หลังจากเช็ดตัวเสร็จเธอก็มานั่งทำแผลที่หลังให้เขา ไม่เคย
นึกว่าเธอจะต้องมานั่งทำแผลให้กับศัตรูและแผลนั้นก็เกิด
จากฝีมือเธอเอง
" มานั่งทานข้าวกับผม " เขาบอกเธอที่ตอนนี้ยืนทำหน้านิ่งไร้ความรู้สึกเป็นบอดี้การ์ดให้เขาอยู่
" ตอนนี้เป็นเวลางาน ดิฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้ " เธอตอบเขาเสียงเรียบนิ่ง คอนเนอร์ถอนหายใจก่อนจะนั่งเอนหลังกอดอกมองเธอ
" อย่าลืมว่าคุณคือผู้หญิงของผม "
" แต่ดิฉันก็เป็นบอดี้การ์ดด้วย "
" และผมก็เป็นเจ้านายและผู้ชายของคุณ เพราะฉะนั้นผมสั่ง
ให้ทำอะไรคุณก็ต้องทำ " เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปจับมือเธอจูง
ให้เดินตาม
" คุณจะพาดิฉันไปไหน " เธอรีบรั้งมือเขาไว้
" ไปหาอะไรกิน " มิเชลมองไปที่โต๊ะอาหารที่มีอาหาร
มากมายวางอยู่ก็อดที่จะหันมาขมวดคิ้วมองเขาไม่ได้
" ในเมื่อคุณไม่อยากนั่งกินกับผม ผมก็จะพาคุณไปเปลี่ยน
บรรยากาศ "
" กินที่นี่ก็ได้ ไม่ต้องไปที่อื่นหรอก " เขาเดินจูงมือเธอไปเรื่อยโดยไม่ฟังที่เธอท้วง
" ผมอยากเปลี่ยนบรรยากาศ " พอมาถึงรถเจค็อบกับนิกกี้ก็ขึ้นไปนั่งประจำด้านหน้า ส่วนเขาก็จับเธอยัดเข้าไปนั่งข้างๆเขา
" คุณจะให้ดิฉันออกไปข้างนอกในชุดแบบนี้หรือ " ชุด
กระโปรงสีฟ้าอ่อนแสนหวานที่เขาให้เธอใส่มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัด แถมรู้สึกเย็นวาบยังไงไม่รู้
" ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็แต่งตัวแบบนี้ มีแต่คุณนั่นแหละที่ไม่เคยใส่ " รูปถ่ายหลายๆใบของเธอที่เขาได้มา ไม่อยู่ในชุดเสื้อกาวน์สวมทับกางเกง หรือชุดทหารก็ชุดเสื้อยืดกางเกงยีน มันก็ดูเท่ห์อยู่หรอกนะ แต่เขาอยากเห็นเธอในแบบผู้หญิงๆ บ้าง
" แต่ดิฉันไม่ชิน แล้วหากเกิดอะไรขึ้นมันจะยากกับการต่อสู้
เตะทีจะไม่โชว์ชาวโลกไปถึงไหนต่อไหนเลยรึ " เธอพูดไปนั่งดึงกระโปรงตัวสั้นไปจนเขาอดขำไม่ได้
- Writer
