เงาพิศวาสซ่อน

ตอนที่ 20: เงาพิศวาสซ่อน

### **ตอนที่ 20: เงาพิศวาสซ่อน**

ในคืนนั้น...ความเงียบที่หนักอึ้งเข้าปกคลุมบ้านอีกครั้ง หลังจากการเผชิญหน้าในห้องนั่งเล่น ภากรและอรินต่างคนต่างกลับเข้าห้องนอนของตัวเอง ต่างคนต่างพยายามเก็บงำความรู้สึกผิดหวังและปรารถนาที่คุกรุ่นไว้ แต่ใครเล่าจะข่มตาหลับลงได้ง่ายๆ ท่ามกลางจิตใจที่ปั่นป่วนวุ่นวาย เวลาค่อยๆ คล้อยไปจนดึกมาก...ล่วงเข้าสู่ตีสองแล้ว แต่ทั้งภากรและอรินก็ยังคงนอนไม่หลับ

ภากรทนความว้าวุ่นในใจไม่ไหว เขารู้สึกผิดที่อาจทำให้แม่เสียใจจากเรื่องเมื่อครู่ ความปรารถนาที่จะขอโทษและปลอบโยนแม่นั้นรุนแรงเสียจนต้องลุกออกจากเตียง เขาเดินออกมาจากห้องอย่างเงียบเชียบ แล้วค่อยๆ เดินไปหยุดยืนอยู่หน้าห้องนอนของอริน ประตูห้องของเธอไม่ได้ปิดสนิทสนิทนัก หรือบางทีเธออาจจะลืมล็อก เขาเห็นแสงสลัวๆ ลอดออกมา และได้ยินเสียงแผ่วเบา...เหมือนแม่ยังไม่หลับจริงๆ

เขาถือวิสาสะค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปช้าๆ เพื่อจะขอโทษแม่ของเขาอย่างใจจริงๆ...

**แต่ทันใดนั้น ภาพที่เขาเห็นตรงหน้าก็พลันตรึงเขาไว้ราวกับถูกสาป!**

**แม่อันเป็นที่รักของเขากำลังทำอะไรบางอย่างอยู่!** แสงสลัวๆ จากโคมไฟข้างเตียงสาดส่องกระทบร่างอรินที่เปลือยเปล่า เผยให้เห็น **ของลับของเธอที่สวยงาม อวบนูนอย่างสมบูรณ์แบบ** **เนินเนื้อที่อิ่มเอิบขาวผ่อง** รับกับ **นมของเธอที่สวยงาม เต่งตึง** **หัวนมสีชมพูระเรื่อชูชัน** เหมือนหญิงสาวบริสุทธิ์ อรินนอนอ้าขาอยู่บนเตียง ราวกับกำลังเชิญชวนให้เข้าไปสอดใส่ ผิวพรรณทั่วทั้งเรือนร่างของเธอขาวเนียนไร้ที่ติ **ทุกสัดส่วนที่โค้งเว้าช่างเย้ายวนวิจิตรเหลือเกิน**

**ภาพนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจภากรอย่างจัง!** เขาแทบหน้ามืดตาลายไปชั่วขณะ ตอนนั้นเองอรินที่กำลังปลดปล่อยความสุข โลหิตในกายเธอพุ่งพล่านขึ้นใบหน้าจนเห่อร้อน ร่างกายของอรินบิดเร้าเล็กน้อยตามอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน อรินไม่ทันรู้ตัวเลยว่ามีใครก้าวเข้ามาในห้อง

อรินกำลังจะลุกขึ้นเมื่อรู้สึกถึงเงาตะคุ่มที่ปลายเตียง แต่ก่อนที่เธอจะทันขยับ **ภากรก็พุ่งเข้าไป มือของเขาจับเข้าที่หัวไหล่ของอรินอย่างแผ่วเบา แต่หนักแน่น** ตรึงร่างเธอไว้ไม่ให้ลุกขึ้นได้ **"แม่...ผมขอช่วยแม่นะครับ... ผมรักแม่"** เสียงของภากรสั่นพร่า แหบพร่า แต่เต็มไปด้วยความปรารถนาอันบ้าคลั่ง **เหมือนมีปีศาจร้ายที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาเข้าสิงเขา**

**กามราคะและแรงดึงดูดระหว่างทั้งคู่มีอำนาจเหนือกว่าทุกสิ่ง** ภากรเห็นประกายความลังเลในดวงตาของอริน เธอหันหน้าหนีเขินอายจนหน้าแดง นิ้วมือเธอยังคงติดตรึงอยู่บริเวณปากถ้ำ และนั่นทำให้เขาไม่อาจถอยกลับได้อีกต่อไป **ภากรปล่อยใจทำตามความปรารถนาที่ถูกเก็บกดมานาน เขาโอบรัดอรินเข้ามาแนบชิด พังกำแพงทั้งหมดลง ร่างของทั้งคู่บดเบียดเข้าหากันบนเตียงอย่างไม่คิดชีวิต**

**ภายใต้ไฟราคะที่ลุกโชนอย่างบ้าคลั่ง ทั้งคู่จูบกัน ริมฝีปากบดเบียดเข้าหากันอย่างรุนแรง ลิ้นร้อนเกี่ยวพันดูดดื่มราวกับจะกลืนกินกัน** เสียงจูบดูดดื่มดังเคล้ากับเสียงหอบหายใจที่เริ่มถี่รัว **กลิ่นสาบสาวจากกายอรินผสมกับกลิ่นกายชายหนุ่มของภากร คลุ้งอบอวลทั่วบรรยากาศ**

**มือของภากรไม่รอช้า ค่อยๆ สอดเข้าไปใต้ชุดนอนของอริน (ที่ตอนนี้ถูกปลดออกไปแล้ว) อย่างกระหาย** แล้ว **ลูบไล้ไปทั่วทั้งเรือนร่างอันอ่อนหยุ่นเปลือยเปล่าของเธอ** สลับกับการ **ลูบไล้และสัมผัสอย่างละเอียดอ่อนบริเวณเนินอกที่อิ่มเต่ง** ของเธอ**อรินสะท้านเฮือกด้วยความเสียวซ่านไปทั้งตัว** ความรู้สึกร้อนรุ่มแผ่ซ่านจากส่วนลึกของร่างกาย **ความชื้นหน้าปากถ้ำของเธอที่เพิ่มขึ้นในส่วนเร้นบ่งบอกถึงการตอบสนองอย่างรุนแรง ราวกับเขื่อนที่กำลังจะแตก มันค่อยๆไหลเยิ้มออกมา เหมือนเป็นสัญญาณว่าพร้อมที่จะตอบรับท่อนเอ็นของลูกชาย**

**ภากรรู้สึกได้ถึงความเป็นชายที่ปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่** เขากำลังทำตามใจปรารถนา เขาใช้ลิ้นเลียอรินทั่วทั้งตัว จนไล่ลงมาต่ำถึงปากถ้ำของเธอ เขาไม่รอช้าใช้ลิ้นตะวัด ดูดเลียเม็ดละสุดของเธอ และลากลิ้นลงมาชิมน้ำสวาทของแม่อย่าง เอร็ดอร่อย อรินตกใจจนทนไม่ไหวพยายามผลักดันหัวภากรออกไปจากตรงนั้น “อย่าทำแบบนั้น พอแล้ว... โอ๊ยยย,” ภากรจับมือเธอออก กดไวัแน่น จนเธอหมดแรงที่จะขยับได้ ภากร “แม่..ให้ผมช่วยนะ ผมจะทำให้แม่มีความสุขเอง” ... ภากร พูดจบพรัอมกับรัวลิ้นเบิร์นตรงส่วนนั้นของเธออจ่างรุนแรง จนในทีีสุดเขื่อนของแม่เลี้ยงก็แตกน้ำไหลทะลักออกมากเป็นทาง...ภากรประกบปากจูบอรินอีกครั้ง มือของเขาเคลื่อนไปต่ำลง **เขาจับส่วนที่แข็งของเขาเบียดและถูไถเข้ากับส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของอรินไปมาอย่างเร่าร้อน** แรงเสียดทานที่เกิดขึ้นสร้างความรู้สึก **เร่าร้อนและซ่านเสียว** ให้กับอริน **ลมหายใจของเธอขาดห้วง เสียงครางแผ่วเบาเล็ดลอดออกจากลำคอ**

ในเสี้ยววินาทีที่ความปรารถนาบ้าคลั่งกำลังจะนำพาพวกเขาไปสู่จุดที่ไม่อาจหวนคืน **อรินที่เพิ่งสัมผัสถึงขีดสุดของอารมณ์ทางเพศที่ตื่นขึ้นมา ก็พลันถูกบางอย่างถาโถมเข้าใส่** ภาพของพ่อภากรผู้ล่วงลับผุดขึ้นมาอีกครั้งอย่างชัดเจน คำว่า **"แม่!"** ดังก้องสะท้อนในห้วงสำนึก ความคิดว่าเธอไม่อาจทำลายเส้นแบ่งนี้ได้ ไม่ว่าความปรารถนาจะรุนแรงเพียงใดก็ตาม **ศีลธรรม** ที่เคยถูกทอดทิ้งไปชั่วขณะ พลันกลับมา **ปิดกั้นทุกอย่างอย่างฉับพลัน**

**"ไม่! ไม่นะภากร! ห้ามทำ! อย่าทำ!"** อรินแผดเสียงออกมาสุดกำลัง ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธเกรี้ยวระคนน้ำตา มือของเธอพยายามผลักอกภากรออกสุดแรงด้วยพละกำลังที่มาจากอารมณ์ที่รุนแรง **"พอแล้ว! ออกไป! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!!!"** เธอรู้ดีว่านี่คือการ **จบความสัมพันธ์ด้วยความผิดบาป** หากปล่อยให้เลยเถิดไปมากกว่านี้ **คำว่า "แม่"** ที่เธอเคยภาคภูมิใจจะมลายหายไปสิ้น

ภากรตกใจอึ้งอย่างรุนแรง เหมือนแม่ที่เคยดุเขาตอนเด็ก เแล้วสียงก็เกิดขึ้นในหัวของภากร

“ชิบหายกูทำอะไรลงไป“.... จิตสำนึกของ ภากรตื่นขึ้น.....

เขายืนนิ่งอึ้งงันไปทั้งร่าง เขาเห็นความโกรธ ความเจ็บปวด แม่ที่กรีดร้องออกมาด้วยความเสียใจ น้ำตาที่ไหลออกมาของแม่ และความรังเกียจที่ถูกสร้างขึ้นในดวงตาของเธอ แม้จะรู้สึกเสียใจและสับสน แต่เขาก็รู้ว่าเธอได้สร้างกำแพงที่ไม่อาจผ่านไปได้อีกแล้ว

ภากรไม่กล้าพูดอะไรอีก เขารีบหันหลังกลับและก้าวออกจากห้องของอรินไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้อรินนอนหายใจหอบถี่ ร้องไห้อยู่เพียงลำพังบนเตียง กับร่างกายที่ยังคงเร่าร้อน และจิตวิญญาณที่บอบช้ำจากสงครามระหว่างความปรารถนาและศีลธรรมที่เพิ่งจบลง มันคืออะไร

---