อาทิตย์ร้ายรัก | 5

1261 Words

อาทิตย์พามุกดามานั่งลงตรงม้าหินอ่อนบริเวณริมถนน แล้วคุกเข่าลงต่อหน้าเธอเพื่อดูอาการบาดเจ็บ “ยังรู้สึกปวดอยู่ไหม?” เอ่ยถามพลางเอามือแตะเบาๆ ที่บริเวณข้อเท้าของเธอ “นิดหน่อยค่ะ” “ไม่ต้องพูดมีหางเสียงกับฉันก็ได้ เราอยู่มอห้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?” “ชะ..ใช่ค่ะ” พอมุกดาเผลอหลุดพูดเพราะออกมาอีก อาทิตย์ก็หรี่ตามองเธออย่างจับผิด “อืม” “ชื่อมุกดาสินะ” “ระ..รู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ?” “รู้สิ เธอออกจะฮอตอยู่ตอนนี้” “เอ่อ...” “ฮ่า ๆๆ หน้าเธอโคตรตลก” อาทิตย์หลุดขำออกมาเมื่อเห็นสีหน้าเหวอ ๆ ของมุกดา ทำให้เธอถึงกลับหน้าแดงเถือกด้วยความเขินอาย “ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจแซว” เมื่อเห็นใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงด้วยความเขินอายจึงหยุดหัวเราะ แล้วกล่าวขอโทษ “มะ..ไม่เป็นไร” “มา เดี๋ยวนวดข้อเท้าให้” อาทิตย์ไม่พูดเปล่า แต่เขาลงแรงบีบนวดข้อเท้าให้อย่างชำนาญการ จนมุกดารู้สึกทึ่งและประทับใจในตัวเขามากยิ่งขึ้นไปอีก “ไม่ต้องแปลกใจ พอดีฉันเล่นกีฬาบ่อยน่ะ ก็เลยนวดเป็น” อาทิตย์ที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นสีหน้าแปลกใจของมุกดา ก็อธิบายให้เธอเข้าใจ “อ้อ” มุกดาคลี่ยิ้มให้อาทิตย์บาง ๆ พลางคิดว่าเขาชักจะมีอิทธิพลต่อหัวใจของเธอเกินไปแล้ว “รู้สึกดีขึ้นไหม?” นวดมาได้สักพักหนึ่งก็เอ่ยถาม “อืม ดีขึ้นมากเลย ขอบคุณนะ” “ไม่เป็นไร คราวหลังก็เดินระวัง ๆ รถหน่อย ดีนะที่ไม่โดนเฉี่ยวชนอ่ะ” “อืม เข้าใจแล้ว” “ป่ะ เดี๋ยวไปส่งบ้าน” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเดินกลับเองก็ได้ บ้านของฉันอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง” “อ้อ งั้นเดี๋ยวเดินไปส่ง” แล้วอาทิตย์ก็ช่วยประคองมุกดาที่เดินขากะเผลกพากลับบ้าน เพราะเธอไม่ยอมขี่หลังของเขาและอ้างว่าตนเองนั้นเดินไหว เมื่อเดินมาส่งเธอถึงบ้านแล้วเขาก็ขอตัวกลับ เพราะมีนัดกับคนสำคัญต่อ นับแต่นั้นมา เหตุการณ์ในวันนั้นก็ทำให้มุกดาลืมไม่ลง เพราะมันเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้เธอได้ใกล้ชิดกับอาทิตย์มากที่สุดตั้งแต่ที่เธอแอบชอบเขามา วันวาเลนไทน์ ในที่สุดก็ถึงวันวาเลนไทน์ วันที่มุกดาวางแผนเอาไว้ว่าจะสารภาพรักกับอาทิตย์ในวันนี้ เธอเตรียมใจและเตรียมพร้อมคำพูดสารภาพรักมาเกือบราวหนึ่งสัปดาห์ และขอให้ฝ้ายป่านมาฟังและช่วยเธอเลือกคำพูดที่ดีที่สุดให้ มุกดาค่อย ๆ ย่างก้าวเข้าไปหาอาทิตย์ที่เหมือนจะยืนรอใครสักคนอยู่คนเดียวบริเวณหลังโรงเรียนด้วยหัวใจที่เต้นระรัว บนเสื้อผ้าของอาทิตย์ถูกสติกเกอร์รูปหัวใจแปะเรียงรายเต็มไปหมด จนแทบไม่มีพื้นที่ว่าง “อะ..อาทิตย์” มุกดาเอ่ยเรียกอาทิตย์ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความตื่นเต้น “หืม?” คนโดยเรียกเลิกคิ้วทำหน้างงงวยที่จู่ ๆ มุกดาก็เดินเข้ามาหาเขาเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง “ฉะ..ฉันเอ่อ...” “มีอะไรเหรอ?” “เอ่อ...” ในใจของมุกดาอยากจะพูดมันออกไปตรง ๆ แต่ปากมันดันขยับไม่ได้และพูดไม่ออก “ว่าไง?” “ฉะ..ฉันชอบนาย!” มุกดาหลับตาปี๋สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พยายามรวบรวมความกล้า แล้วตัดสินใจพูดสารภาพออกไป ก่อนจะยื่นกล่องสีชมพูผูกริบบิ้นสีขาวที่เธอซ่อนไว้ด้านหลังก่อนหน้านี้ยื่นไปให้อาทิตย์ “ชะ..ชอบนายมาหลายเดือนแล้ว” “......” “ฉันอยากให้นายหันมาชอบหรือสนใจฉันบ้าง ฉันจึงไปเปลี่ยนแปลงตนเองและลดน้ำหนักเพื่อให้ตัวเองผอม” “......” “นายพอจะ...” “ขอโทษนะ” อาทิตย์พูดขัดขึ้นทั้ง ๆ ที่เธอยังพูดไม่ทันจบ ทำเอาเธอถึงกลับอ้าปากค้าง “ฉันมีคนที่ชอบแล้วน่ะ” ได้ยินดังนั้นมุกดาก็ถึงกลับจุกจนพูดไม่ออก ทุกอย่างที่เธอพยายามทำมาทั้งหมดมันพังหมดแล้ว เธอได้กลายเป็นคนอกหักตั้งแต่วินาทีนี้ไป “ฉันขอบคุณที่เธอพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อฉันนะ แต่ฉันคงรับรักเธอไม่ได้หรอก เก็บมันเอาไว้เถอะ” อาทิตย์ดันกล่องที่มุกดายื่นให้คืนกลับไป แล้วเอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิดอีกครั้ง “ขอโทษจริง ๆ” อาทิตย์รู้สึกผิดไม่น้อยที่ต้องปฏิเสธมุกดา เขารู้สึกประทับใจที่เธอพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขา แต่เรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ เขาคงไม่สามารถที่จะบังคับหัวใจให้มารักเธอได้จริง ๆ อาทิตย์รู้ว่ามุกดานั้นเป็นคนอย่างไร เพราะเขามักจะเห็นเธอมาปรากฏอยู่ในสายตาของเขาอยู่บ่อยครั้ง ในสายตาของอาทิตย์มุกดาเป็นผู้หญิงที่จิตใจดี ร่าเริง ยิ้มง่าย เรียบร้อย และนิสัยดีมากคนหนึ่ง การที่เขาจะให้เธอมาเป็นคู่ควงเล่น ๆ เพื่อช่วยให้เขาปฏิเสธหัวใจตนเองจากใครบางคนเหมือนที่ทำกับผู้หญิงคนอื่น เขาคงทำแบบนั้นไม่ลง เขาไม่กล้าทำร้ายความรู้สึกของผู้หญิงบอบบางเช่นเธอ จึงเลือกที่จะถนอมน้ำใจและปฏิเสธเธอไป “ฉันขอตัวนะ” พูดจบอาทิตย์ก็เดินจากไป ทิ้งให้มุกดายืนเหม่อลอยอยู่คนเดียวเพียงลำพัง มุกดาเอาแต่ยืนนิ่ง ๆ อย่างทำตัวไม่ถูก เธอหวังไว้ว่าหากเธอสารภาพรักกับอาทิตย์ไปแล้ว เขาก็อาจจะตอบรับความรู้สึกของเธอบ้างสักนิด ยอมให้เขาควงเล่น ๆ เหมือนอย่างผู้หญิงคนอื่นเธอก็ไม่ติด ขอแค่ได้อยู่ใกล้ ๆ กับเขาก็พอ แต่เธอนั้นกลับต้องผิดหวัง เพราะเขานั้นไม่ตอบรับความรู้สึกของเธอเลยสักนิดเดียว เขาบอกว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว คำพูดและสายตาที่เขาสื่อออกมามันทำให้เธอรู้สึกจุกแน่นไปทั้งอก ได้แต่คิดว่าตนเองนั้นคงยังสวยไม่พอสำหรับเขาสินะ เขาถึงได้ปฏิเสธเธออย่างไร้เยื่อใย มุกดายืนก้มหน้านิ่งมองดูพื้นดิน แล้วปล่อยให้หยดน้ำตาที่พยายามอดกลั้นไว้ไม่ให้ไหลต่อหน้าของอาทิตย์ก่อนหน้านี้ไหลรินลงสู่พื้นดินอย่างไม่พยายามหักห้ามมันเอาไว้ “มุกดา” เสียงเรียกของฝ้ายป่านทำให้มุกดารีบเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนสนิทอย่างทันที ฝ้ายป่านรีบวิ่งเข้ามาหามุกดาอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนเองดูท่าไม่ดีสักเท่าไหร่นัก “แกโอเคไหม?” “อือ ฉะ..ฉันโอเค” “โถ่ ยัยมุกดาเอ๊ย” ฝ้ายป่านมองดูเพื่อนสนิทที่ปากบอกว่าไหว แต่สภาพในตอนนี้ก็คือดูยังไงเธอก็ไม่น่าจะไหวเลยสักนิด จึงดึงมุกดาเข้ามากอดด้วยความสงสารจับใจ แล้วใช้มือลูบแผ่นหลังเพื่อปลอบโยน “ไม่เป็นไรนะ ๆ แกร้องออกมาเลย ร้องซะให้พอ” “ฮึก ฮือออ...” มุกดาปล่อยโฮออกมาอย่างหนักหน่วงทันทีที่ฝ้ายป่านบอกให้เธอร้องไห้ออกมาเลย “ฉะ..ฉันควรทำยะ..ยังไงต่อไปดี ฮึก!” มุกดาร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางถามฝ้ายป่านไปด้วย “แกไม่ต้องทำอะไรเลย เขาไม่ชอบแกก็ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้แกสวยแล้ว ผู้ชายคนอื่นรอต่อคิวจีบแกอีกตั้งเยอะแยะ” ฝ้ายป่านพยายามพูดปลอบใจเพื่อนสนิทที่ร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วงด้วยความสงสารจับใจ “ฮือ ๆๆๆ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more