หลายวันต่อมา
ซู่วววววว...ซ่าาาาาา!
ฝนที่จู่ ๆ ก็ตกลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้ฉันต้องรีบวิ่งเข้าไปหลบตรงหน้าร้านรับจัดดอกไม้แห่งหนึ่ง
“เปียกหมดเลย” บ่นพึมพำออกมาเบา ๆ พลางใช้มือปัดหยดน้ำฝนที่เกาะตามชุดนักศึกษาของตัวเองออก
ฉันเพิ่งกลับมาจากไปทำธุระที่ห้างสรรพสินค้ามา แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมซื้อของที่ฝ้ายป่านฝากซื้อ จึงกะว่าจะแวะซื้อที่ร้านค้าหน้ามหาวิทยาลัยให้ แต่พอจอดรถปุ๊บฝนก็เทลงมาปั๊บอย่างได้เวลาพอดิบพอดี
“จะกลับได้ยังไงล่ะฝนตกหนักขนาดนี้” ฉันพูดกับตัวเอง ก่อนจะหันมองซ้ายขวาว่าพอจะมีร้านกาแฟหรือคาเฟ่ที่พอจะให้ฉันสามารถนั่งหลบฝนได้ไหม แต่มองดูดี ๆ แล้วก็ไม่เจอสักร้านเลย ฉันคงต้องยืนหลบฝนอยู่ที่นี่จนกว่าฝนจะหยุดตกสินะ
“ทำไมยังไม่หยุดตกอีกนะ” ฉันบ่นพึมพำหลังจากผ่านมาได้ครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ฝนก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดตกสักที
“เข้ามาหลบฝนข้างในไหมคะ?”
เสียงหวานใสของใครบางคนดังขึ้น ฉันจ
