ฉันยังคงเอาแต่อ่านข่าวซุบซิบของเพจดังในเฟสบุ๊กเกี่ยวกับการคบหาของอาทิตย์กับน้องพิ้งค์วนไปมา พลางน้ำตาไหลรินออกมาไม่ยอมหยุด
ฉันไม่รู้ว่าทำไมต้องอ่านมันวนไปวนมาแบบนี้ ฉันรู้แค่ว่ามันตอกย้ำความรู้สึกของฉันให้เจ็บปวดได้ดีที่สุด
“เลิกอ่านได้แล้ว!” ฝ้ายป่านเดินเข้ามาแย่งโทรศัพท์มือถือของฉันไปจากมือ แล้วทำเสียงดุใส่ “ตอนที่เขาปฏิเสธแกเมื่อสามปีก่อนแกก็ร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้”
ฉันจำได้ดี หลังจากที่อาทิตย์ปฏิเสธฉันในวันนั้น ฉันก็เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุด ไม่ยอมกินข้าวกินน้ำ และเซื่องซึมไปหลายวันอยู่เหมือนกัน
“ถ้าแกยังไม่ยอมหยุดร้องไห้ฉันจะตีแกจริง ๆ นะ” ฝ้ายป่านพูดแหย่ปนขู่ฉันอย่างทีเล่นทีจริง ทำให้ฉันเผลอหลุดขำออกมา
“ตีอะไรล่ะ ฮึก!”
“ก็แกเอาแต่ร้องไห้อ่ะ ฉันหิวข้าว”
“หิวก็ไปกินสิ”
“ไม่ ฉันจะไปกินกับแก ลุกขึ้นมาแล้วไปกินข้าวกันเถอะ” ฝ้ายป่านดึงรั้งแขนเพื่อให้ฉันลุกขึ้นจากเตียงนอน
“ฉันไม่...”
