Hindi sadyang napalingon ako kay Nelson na ngayon ay nagtangis na ang bagang. Nagsalubong na rin ang mga kilay, at akmang susugurin na ang bastos na si Hector.
Niyakap ko na lang siya na agad namang nagpakalma sa kanya. Kung kanina ay galit ang nakikita ko sa mga mata niya, ngayon ay simpatya na at pag-aalala sa nararamdaman ko ang nakikita ko. Hinaplos-haplos niya pa ang braso ko na nagpagaan naman sa pakiramdam ko, kahit hindi pa siya nagsasalita.
Mapait akong ngumiti, saka bumuga ng hangin. Tinapik-tapik ko ang kamay niya nagtaas-baba pa rin sa braso ko, at saka, nilingon ko na rin si Hector.
Seryoso ko siyang tinitigan. Nagpupuyos na sa galit ang kalooban ko. Sa puntong gusto ko nang hambalusin ang pagmumukha niya, pero pinili ko ang kumalma.
“Akala ko ba, wala kayong tinatago
