İnce bir ışık huzmesi, göz kapaklarının ardından sızarken Pınar'ın kirpikleri titredi. Beynindeki baskı hafifliyordu. Kalbinin derinliklerinde yankılanan Burak’ın sesi, zihninin karanlık dehlizlerinde yankılanmaya devam ediyordu: “Biz birbirimizin nöbetiyiz.”
Gözlerini açtığında, ilk gördüğü şey parlak beyaz tavan ve yüzünde gezinen yoğun bir ışık oldu. Kafası ağrıyordu, ama bilinci yavaş yavaş yerine geliyordu. Göğsünde bir baskı, ama aynı zamanda garip bir huzur vardı. Yanında bir el... avucuna sıkıca tutunan bir sıcaklık.
“Pınar… Pınar beni duyabiliyor musun?”
Tanıdığı o ses…
“Burak…”
Burak'ın gözleri nemliydi ama gülümsüyordu. “Buradasın… sonunda.”
Pınar’ın sesi kısılmıştı. “Sen... sen geldin…”
“Her zaman geleceğim,” dedi Burak. “Senin olduğun yere her zaman geleceğim.”
Onur ka
