Pınar, elindeki çocuk çizimine uzun süre baktı. Resimdeki kız çocuğu... gözlerinden umut değil, korku taşıyordu. Arka plandaki orman, bildiğimiz bir orman değildi; dallar şekilsiz, gövdeler eğrilmişti. Sanki bir rüyanın, hatta bir kâbusun yansımasıydı.
O an içini garip bir his kapladı. Bu çizimi daha önce görmüştü. Ama nerede? Anıları arasında gezinmeye başladı… Derinlerde, yıllar öncesine ait bir sahne: İlk staj günlerinden birinde, bir hastanın dosyasına iliştirilmiş, anlam veremediği bir çocuk çizimi. Aynı tarz, aynı gölge… aynı kız.
O hasta da Yusuf’tu.
Pınar, titreyen elleriyle çizimi çantasına koydu ve telefonunu çıkardı. Burak’ı aradı. Aramalarına cevap alamayınca, kısa bir mesaj yazdı:
“Sana anlatmam gereken çok önemli bir şey var. Bu çizim… geçmişe açılan bir kapı olabilir.”
