I BELONG TO HIM

JUST US DAY

CHAPTER 10

DAISY’S POV

Andito pa rin ako sa kwartong ikinulong ni Castro. Tahimik lang… maliban sa mahinang ugong ng aircon at tunog ng patak ng tubig mula sa sirang gripo sa banyo. Ilang araw na ganito mag-isa, walang kausap, walang alam kung anong mangyayari sa susunod.

Napapikit ako, iniisip kung paano kaya makakatakas sa mundong ito… hanggang biglang bumukas ang pinto.

Si Castro.

Pero iba siya ngayon. Hindi galit ang mukha niya. Walang nakakunot na kilay, walang nanlilisik na mata. Para bang… kalmado siya.

“Daisy,” tawag niya, malumanay ang boses.

Napatingin ako sa kanya, naguguluhan. “Ano’ng kailangan mo?” tanong ko, mahina, halos pabulong.

Lumapit siya sa akin, mabagal ang bawat hakbang. Nakasuot siya ng malinis na puting polo, bahagyang nakabukas ang unang dalawa nitong butones. Amoy ko agad ang paborito niyang pabango matapang pero may halong lambing.

“Hindi ka pa kumakain,” sabi niya, parang hindi iyon isang tanong kundi isang obserbasyon.

“Wala akong gana,” sagot ko, umiwas ng tingin.

Ngumiti siya, ‘yung tipid na ngiti na parang pilit pero may kakaibang init. “Kung ganun… samahan mo ako. Kakain tayo sa labas.”

Napatingin ako agad. “Ano?”

“Kakain tayo. Hindi dito,” ulit niya, parang simpleng bagay lang iyon.

Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip niya. Bakit biglang ganito? Laging siya ‘yung nagsasabi na bawal akong lumabas, bawal akong lumapit sa kahit sino, bawal lahat. Tapos ngayon… nagyayaya siyang kumain sa labas?

Lumapit pa siya, saka naupo sa gilid ng kama. “Daisy…” tawag niya ulit. “Please. Sumama ka.”

“Teka… bakit?” tanong ko, hindi pa rin maalis ang pagdududa sa tono ko.

Ngumiti siya, pero mas malambing ngayon. “Dahil gusto kong makasama ka. Wala nang ibang dahilan.”

Napakurap ako. “Castro… anong nakain mo?”

Tumawa siya, mahina lang pero ramdam ko sa dibdib ko ang panginginig nito. “Wala. Naisip ko lang… baka kailangan na rin nating magpahinga sa lahat ng gulo.”

Bago pa ako makatanggi, inilabas niya mula sa bulsa ang maliit na pouch. Binuksan niya iyon, at nakita ko ang makeup set sa loob.

“Teka anong gagawin mo diyan?” tanong ko, medyo nakataas ang kilay.

“Mag-aayos tayo. Ayusin natin ‘yang mukha mo… para hindi na makita ng ibang tao na may nangyari,” sagot niya, mababa ang boses.

Hinawakan niya dahan-dahan ang baba ko, at tumapat ang mga mata niya sa akin. “Trust me.”

Hindi ko alam kung bakit, pero hindi ko siya tinabig. Hinayaan ko lang siya. Kinuha niya ang concealer at dahan-dahang tinakpan ang mga pasa sa pisngi ko, sa ilalim ng mata, pati ‘yung maliit na hiwa sa gilid ng labi ko.

“Castro…” tawag ko, mahina lang.

“Hm?” sagot niya habang patuloy sa pag-aayos sa akin.

“Bakit mo ginagawa ‘to?”

Tumingin siya sa akin, saglit na tumigil ang kamay niya. “Dahil… ayokong may ibang makakita sa’yo na mahina. Ayokong isipin nilang kaya ka nilang saktan. Ikaw ay sa’kin lang, Daisy.”

May kung anong kumislot sa dibdib ko. Hindi ko alam kung galit ba o… iba.

Matapos niyang ayusin ang mukha ko, binigyan niya ako ng maliit na salamin. “Ayan. Parang walang nangyari,” sabi niya, may halong ngiti sa labi.

Tumingin ako sa repleksyon ko. Totoo nga parang walang bakas ng mga luha at sugat na ilang araw kong pasan.

Tumayo siya, inabot ang kamay niya sa akin. “Tara.”

Medyo nagdalawang-isip ako bago ko iyon hinawakan. Pero nang mahawakan ko, mainit at matatag ang palad niya, para bang sinasabi niyang hindi niya ako bibitawan.

Habang naglalakad kami palabas ng kwarto, ramdam ko ang kakaibang tingin niya hindi ‘yung malamig at mapanganib, kundi parang… may lambing.

Pagdating namin sa labas, nakahanda na ang itim niyang sasakyan. Binuksan niya ang pinto para sa akin.

“Ladies first,” sabi niya, nakangiti.

Napailing ako. “Ang weird mo ngayon.”

“Mas weird kung hindi kita aalagaan,” sagot niya, at bahagyang kumindat.

Sa biyahe, walang masyadong salita. Pero paminsan-minsan, tinitingnan niya ako mula sa gilid ng mata. Nahuhuli ko siya, pero imbes na umiwas, mas lalo pa siyang ngumiti.

“Stop staring,” sabi ko, pilit na seryoso.

“Hindi ko kaya,” sagot niya, diretso. “Ang ganda mo.”

Napatingin ako sa bintana para maitago ang init na umaakyat sa pisngi ko.

Pagdating namin sa isang maliit pero eleganteng restaurant, inalalayan niya ako palabas ng kotse. Hawak niya ang kamay ko hanggang sa makaupo kami sa mesa.

“Order ka na ng kahit ano,” sabi niya. “Kahit ano, Daisy. I’ll pay.”

Napatingin ako sa menu, pero nararamdaman ko pa rin ang tingin niya. “Pwede bang tumigil ka muna sa pagtitig?”

“Hindi. Kasi baka mawala ka,” bulong niya.

Napayuko ako, kinagat ang labi ko para hindi ako mapangiti. Hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin.

Habang kumakain kami, siya mismo ang naglagay ng pagkain sa plato ko. “Kumain ka pa. Kailangan mong bumawi sa lakas mo.”

“Castro…” tawag ko ulit, mahina lang.

“Yeah?” sagot niya habang nagbubuhos ng tubig para sa akin.

“Kung ganito ka lagi… baka hindi na ako matakot sa’yo.”

Napatingin siya sa akin, seryoso ang mukha pero may maliit na ngiti. “Baka nga ‘yon ang gusto ko.”

At sa unang pagkakataon sa mahabang panahon… nakalimutan ko kung gaano kasakit ang mga nakaraang araw.

Pagkatapos naming kumain sa restaurant, hindi pa rin mawala sa isip ko kung bakit ganito si Castro ngayon. Hindi siya galit, hindi siya naninigaw… sa halip, para siyang ibang tao. Sweet. Gentle. Parang yung Castro na akala ko ay hindi ko makikita.

Pagkaakyat namin sa kotse, ngumiti siya habang inaayos ang seatbelt ko. “Ready for another surprise?” tanong niya.

Napakunot ang noo ko. “Another surprise? Anong trip mo ngayon?”

“You’ll see,” sagot niya, may halong misteryo sa boses.

Tahimik lang ang biyahe. Minsan, mahuhuli ko siyang sumisilip sa akin, tapos mabilis siyang mag-aalis ng tingin. Pero sa ngiti sa labi niya, halatang may tinatago siyang plano.

After about 30 minutes, huminto kami sa isang lugar na hindi ko inaasahan isang malaking ranch sa labas ng siyudad. Ang daming kabayo. Ang hangin, sariwa. At ang tanawin, para bang galing sa isang pelikula.

“Castro…” tawag ko, medyo naguguluhan. “What are we doing here?”

He smiled, lumapit sa akin at binuksan ang pinto ng sasakyan. “We’re going horseback riding. You’ve never tried it before, right?”

Nagulat ako. “Tama ka… pero, Castro… why?”

He leaned closer, halos maramdaman ko na ang hininga niya. “Because I want to see you smile, Daisy.”

Napatingin ako sa kanya. Hindi ko alam kung bakit biglang bumilis ang t***k ng puso ko.

Pumasok kami sa loob ng ranch at sinalubong kami ng isang caretaker. “Good afternoon, Mr. Castro. Your reservation is ready,” sabi nito.

“Thank you,” sagot ni Castro, tapos humarap sa akin. “Come on. Don’t be scared. I’m right here.”

Dinala nila kami sa isang malaking brown na kabayo. Maganda ang balahibo nito at kalmado lang.

“Ladies first,” sabi niya habang inaalalayan ako paakyat. Inilagay niya ang kamay niya sa bewang ko para matulungan akong umupo. Mainit ang palad niya… at sobra akong conscious sa lapit namin.

Pag-upo ko, umikot siya at sumampa rin. Pero hindi siya sa harap umupo—sa likod ko siya umupo, halos yakap na niya ako.

“Wait bakit ganyan?” tanong ko, medyo kinakabahan.

“So I can hold you. I don’t want you to fall,” sagot niya, sabay yakap sa baywang ko. “Besides… I like being close to you.”

Ramdam ko ang t***k ng puso niya sa likod ko. Mainit ang hininga niya sa may tenga ko. Napalunok ako.

“Relax, Daisy. Just enjoy the ride,” bulong niya.

Unti-unti umandar ang kabayo, mabagal lang sa una. Pero kahit mabagal, ramdam ko ang bawat galaw nito… at ramdam ko rin ang mahigpit pero maingat na pagkakayakap ni Castro.

“You know,” he whispered, “I’ve never done this with anyone else. Just you.”

Napatingin ako sa gilid, hindi makapaniwala. “Hindi nga?”

“I’m serious,” sagot niya, mas malambing pa ang boses. “You’re special.”

Hindi ko alam kung ano bang mas nakakakilig yung kabayo o yung mga salitang binibitawan niya.

Habang naglalakad-lakad kami sa loob ng ranch, minsan inaayos niya ang buhok ko na tinatangay ng hangin. “Your hair smells so good,” sabi niya.

“Castro…” reklamo ko, pero ramdam kong nangingiti ako.

“What? I’m just being honest,” sagot niya, sabay tawa.

Nang umabot kami sa isang parte ng ranch na mas tahimik, walang ibang tao, bigla niyang hinila ang renda para huminto ang kabayo.

“Why are we stopping?” tanong ko.

“I want to take a moment,” sabi niya, tapos bahagyang tumagilid para makita ang mukha ko. “Look around you, Daisy. No one else. Just us.”

Napatingin ako sa paligid malawak na damuhan, mga bundok sa malayo, at langit na kulay ginto dahil sa papalubog na araw.

“Beautiful, isn’t it?” tanong niya.

“Yeah… it is,” sagot ko.

He smirked. “Not as beautiful as you.”

Napailing ako, pero hindi ko na kayang itago ang ngiti. “Corny mo.”

“Maybe. But I mean it.”

Tapos, dahan-dahan niyang inabot ang kamay ko at pinisil. “Daisy… I know I’ve done things you hate me for. But right now, I just want you to know… I’m trying.”

Tahimik ako. Hindi ko alam kung paano sasagutin iyon.

“I’m trying to be someone you can trust… someone you can maybe… like,” dagdag niya, mababa at halos pabulong.

Bago pa ako makasagot, pinaandar niya ulit ang kabayo. Ngayon, medyo mas mabilis. Napakapit ako sa mga braso niya, at narinig ko siyang mahina lang na natawa.

“See? You’re holding on to me now,” sabi niya.

“Because I don’t want to fall!” depensa ko.

“Uh-huh. Sure,” sagot niya, halatang nang-aasar.

Pagkatapos ng ilang minuto, bumalik kami sa starting point. Bumaba siya muna, tapos inabot ang kamay niya para tulungan akong bumaba.

Pero imbes na agad akong ibaba sa lupa, hinila niya ako papalapit sa kanya, hanggang magdikit ang mga mata namin.

“You look happy,” sabi niya.

“Maybe… a little,” sagot ko.

“That’s all I need,” bulong niya, tapos dahan-dahan akong binitiwan.

Pag-uwi namin, tahimik ang biyahe pero magaan ang pakiramdam ko. Hindi ko alam kung anong ibig sabihin ng lahat ng ito. Pero isang bagay ang malinaw iba si Castro ngayong araw.

At sa hindi ko maipaliwanag na dahilan… ayaw ko pa sanang matapos ang araw na ‘to.