-TUTKUN-
Serkan beni boşamıştı. Evlendiğim, evlendikten sonra bana en ağır hakaretleri eden, eve sevgilisini getirip sofraya oturtan, beni kolumdan sürükleyen, herkesin ortasında onurumu çiğneyen, konaktaki herkesin bana eziyet etmesini görmezden gelen kocam olacak adam "boş ol!" Dediğinde hiçbir şey hissetmedim. Canımı en çok yakan babamın yerlere kapanıp "ne olur boşamayın!" Diye yalvarmasıydı. "Elaleme ne derim ben!"
İki gün önce evlenmiştik. İki gün ya, iki gün! İnsan hayatında hiçbir anlam ifade etmeyen, göz açıp kapayıncaya kadar geçen o iki gün bana iki yıl olmuştu. Duymadığım hakaret, aşağılama, ağır söz kalmamıştı.
Sesler vardı etrafta, bağırışlar, hakaretler... Kulağımda yankılanan sesler arasında Murat abimin ve Sahra’nın ölümü kaybolmuştu. Onlar ölmüştü ama kimsenin umurunda
