BIGLA ang daloy ng ala-ala sa kanyang isip habang walang tiyak na direksyon kung saan siya papunta.
HALOS masubsob siya sa bilis ng kanyang pagtakbo. Masamang-masama ang kanyang loob. Hindi niya alam kung saan siya pupunta. Pakiramdam niya kasi ay walang nagmamahal sa kanya kahit na isa. He was eight. Hindi niya alam kung sino ang kakausapin niya para gumaan ang kanyang pakiramdam. Padabog siyang umalis ng bahay nila hanggang sa natagpuan na lamang niya ang sarili na nasa palayan na nina Sandra. Kagaya nang madalas niyang gawin kapag nagagawi siya roon ay umupo siya sa isang lumang kubo at doon tahimik na umiyak. Pinalaya niya ang damdamin sa pag-asang walang makakita sa kanyang pagluha.
"Bakit ka umiiyak?" Nagulat man ay pinahid niya ang mga luha sa mata bago harapin ang babaeng nagta
