แม่ทัพหญิงผู้นี้ได้สามีเป็นท่านอ๋องขี้โรค

เถ้าแก่งานมงคล

" ฮ่า ๆ แผนของเจ้าช่างล้ำลึกเสียจริงเฉินกงกง นอกจากฮ่องเต้จะทรงพอพระทัยจนชมข้าไม่ขาดปาก แม้แต่ตอนนี้คนของเสด็จอาก็มาคุกเข่าขอร้องให้ข้าจัดงานมงคลให้ "

หลี่มู่เฉินพ่นเมล็ดผลไม้ที่กำลังเคี้ยวอยู่ในปากลงบนพื้นตำหนักด้วยความสุขสมใจ ได้ยินจากทางจวนตระกูลซูว่าแม่ทัพซูผู้พ่อใบหน้าเคร่งเครียด พยายามยื่นเรื่องขอเข้าเฝ้าเพื่อให้ฝ่าบาททรงทบทวนราชโองการ แต่สิ่งใดที่ออกจากปากโอรสสวรรค์แล้วย่อมไม่อาจคืนคำ

" จะทรงช่วยเหลือเสด็จอาของพระองค์หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ "

" เจ้าคิดเห็นว่าอย่างไรเล่า ข้าชอบใจแผนการของเจ้านัก "

" กระหม่อมว่าช่วยเหลือเพียงผ้ามงคลประดับตำหนักฤดูร้อน ส่งคนไปทำความสะอาดและส่งมอบเครื่องนอนใหม่ก็มิเสียหาย อีกทั้งวันงานแม่ทัพซูยังต้องโค้งคำนับให้ท่านในฐานะเถ้าแก่ฝ่ายเจ้าบ่าวอีกด้วย "

เสียงหัวเราะปานจะขาดใจขององค์ชายสิบสามดังก้องไปทั่วตำหนัก ก่อนโบกมือไล่เฉินกงกงให้ไปบอกคนรับใช้ของเสด็จอา ว่าเขาจะเป็นคนสงเคราะห์งานมงคลครั้งนี้ให้เอง หลี่มู่เฉินอยากรอดูน้ำหน้าสาวงามอย่างซูเหมยลี่ในชุดเจ้าสาวสีแดงแทบไม่ไหวแล้ว

" เช่นนั้นแล้วกระหม่อมจะไปดูงานที่ตำหนักฤดูร้อนด้วยตนเอง "

เฉินกงกงว่าแล้วก็ทูลลาผู้เป็นนาย ออกเดินทางไปที่ตำหนักฤดูร้อนพร้อมหลิวจื่อหลิงทันที ตามด้วยนางกำนัลจากตำหนักองค์ชายสิบสามและม้วนผ้าแพรพรรณสีแดงสำหรับงานมงคล

" นี่หรือตำหนักฤดูร้อน เหลือแต่โครงไม้เสียแล้ว "

กงกงวัยกลางคนแหงนหน้ามองตำหนักกลางสระบัว ที่บัดนี้ไม่เหลือแม้แต่กอบัวสักดอกแล้ว น้ำในสระสีดำมืดมิดดูเยียบเย็น เดิมทีก็เป็นตำหนักที่สร้างขึ้นในทิศทางลมผ่าน เน้นความปลอดโปร่งเพื่อระบายอากาศ ใช้เป็นสถานที่พักผ่อนของราชวงศ์ในช่วงหน้าร้อนเท่านั้น เมื่อถึงหน้าหนาวตำหนักนี้จึงรับลมหนาวเต็ม ๆ ด้วยเช่นกัน นานวันเข้าก็ผุพังตามกาลเวลา

" ภายนอกอาจไม่งดงามนัก แต่ภายในยังดีอยู่ขอรับ หากได้ทำความสะอาดสักหน่อย "

หลิวจื่อหลิงแสร้งกล่าวนอบน้อม เพื่อจะใช้ประโยชน์จากคนขององค์ชายสิบสามเป็นเถ้าแก่จัดงานมงคล ในระหว่างที่ยังแสดงตนไม่ได้ว่าท่านอ๋องนั้นกลับมารวบรวมพลังธาตุได้อีกครั้ง

แต่ในขณะเดียวกันเจ้านายของเขาคงไม่อยากให้บรรยากาศในงานดูอดสูเกินไปนัก อย่างไรก็ต้องกำจัดหลี่มู่เฉินอยู่แล้ว ดังนั้นก็ขอใช้ประโยชน์ก่อนส่งไปปรโลกให้คุ้มค่า

" พวกเจ้าทำความสะอาดตำหนักฤดูร้อนทุกซอกทุกมุม จากนั้นก็ประดับผ้าแพรมงคล "

" .... "

" อ้อ..อย่าลืมเปลี่ยนชุดเครื่องนอนใหม่เสียด้วยล่ะ "

" เจ้าค่ะเฉินกงกง "

บรรดานางกำนัลเอ่ยรับคำสั่งแล้วก็รีบแยกย้ายกันไปคนละทิศทาง ใช้เวลาปัดกวาดเช็ดถูเพียงไม่นานตำหนักฤดูร้อนก็ถูกทำความสะอาดและประดับประดาสวยงาม ดูมีชีวิตชีวาขึ้นจากเดิมเป็นกอง

" ว่าแต่...แล้วท่านอ๋องเล่า...ข้ายังไม่ได้พบเขาเลย... "

" คงจะนอนนับปลาในสระอยู่ที่สะพานท้ายตำหนักขอรับ ท่านอ๋องอาการไม่สู้ดี เดินเหินแทบไม่ไหวแล้ว "

" ก็ดี ข้าจัดการตำหนักให้เรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้ก็อย่าลืมบอกเจ้านายของเจ้า คุกเข่าแสดงความขอบคุณต่อองค์ชายสิบสามที่เมตตาด้วย ไม่เช่นนั้นจะมีหน้าได้สมรสพระราชทานกับแม่ทัพตระกูลซูหรือ ? "

ชายหนุ่มรีบค้อมศีรษะคำนับเฉินกงกงและนางกำนัลที่หันหลังเดินทางกลับ หลิวจื่อหลิงแค่นยิ้มบางเบา มองดูใบหน้าที่เชิดขึ้นอย่าถือดีของข้าหลวงวัยกลางคน

" ขอรับ บุญคุณครั้งนี้ข้ากับท่านอ๋องจะตอบแทนพวกท่านแน่นอน "

อย่างสาสมทีเดียว ทั้งนาย ทั้งบ่าว

ปัง !

" ว่าอย่างไรนะ ไอ้หมูอ้วนสารเลวนั่นจะเป็นเถ้าแก่ฝ่ายเจ้าบ่าวหรือ ! "

ซูเหมยลี่ใช้ฝ่ามือบางตบโต๊ะน้ำชาทำจากไม้จนขาโต๊ะทรุดหักลงข้างหนึ่ง กาน้ำชาและจอกชาถึงกับเอียงตกลงสู่พื้นแตกกระจาย หลังได้ทราบข่าวจากทหารเอกที่ส่งเข้าไปสืบข่าวในรั้ววัง

" ที่แท้เป็นแผนของหลี่มู่เฉินที่ทูลขอสมรสพระราชทานให้ข้า เพราะแค้นที่ข้าปฏิเสธการสู่ขอ แต่ก็น่าแปลกอยู่ดีที่ฮ่องเต้ทรงเห็นชอบให้ข้าได้แต่งกับท่านอ๋องที่สุขภาพไม่ดีผู้นั้น ที่ผ่านมาตระกูลซูไม่เคยผิดใจอะไรกับราชสำนัก "

คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น บัดนี้ซูฮูหยินพอจะทำใจเรื่องสมรสพระราชทานได้บ้างแล้ว จึงขยันสั่งการให้สาวใช้ลากซูเหม่ยลี่ไปอาบน้ำประทินผิวจนผุดผ่อง ทั่วเรือนร่างและเส้นผมอบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้หอมหมื่นลี้ ไม่ว่าเจ้าบ่าวจะเป็นใครก็ตาม ลูกสาวของนางจะต้องงดงามที่สุดในวันแต่งงาน

" เรื่องของฝ่าบาทไว้ข้าจะสืบความให้ท่านแม่ทัพแน่นอน แต่ตอนนี้ท่านแม่ทัพจะจัดการองค์ชายหลี่มู่เฉินหรือไม่ ไม่อย่างนั้นท่านต้องยกเหล้าถวายพระพรองค์ชายในวันงานแล้ว "

" เรื่องนั้นไม่เท่าไหร่ เจอเขาที่ไหนข้าก็ต้องถวายพระพรตามมารยาทอยู่แล้ว แต่ข้าสงสัยว่าว่าที่สามีข้ามีความสนิทสนมอันใด ถึงได้ไปขอร้องให้หลี่มู่เฉินเป็นเถ้าแก่ฝ่ายเจ้าบ่าว ? "

สิ่งนี้มากกว่าที่ซูเหมยลี่คับข้องใจ เท่าที่รู้มาหลี่เฟยหลงถูกลืมไปจากวังหลวงเสียจนไม่มีผู้ใดพูดถึงมานานแล้ว ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับองค์ชายหรือองค์หญิงคนไหนเป็นพิเศษ แม้จะมีศักดิ์เป็นอาพวกเขาก็ตาม ทำไมดันมาเลือกหลี่มู่เฉินได้พอดิบพอดี

" ข้าลองลอบเข้าไปในตำหนักฤดูร้อน ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะต้องการคนช่วยทำความสะอาด เขาไม่มีแม้แต่เบี้ยจะจัดงานน่ะ "

" .... "

" ตำหนักองค์ชายหลี่มู่เฉินอยู่ไม่ไกลจากตำหนักฤดูร้อน ท่านอ๋องคงไม่ได้คิดอะไรมากกระมัง "

ซูเหมยลี่ถอนหายใจ นางก็ไม่ได้นึกรังเกียจอะไรเขานักหรอก เขาก็เจ็บป่วยอยู่ในตำหนักของตนเองไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ดันต้องมาแต่งงานตามพระราชโองการเหมือนกัน นึกแล้วก็น่าเวทนาไม่น้อย นางจะมีใจไปโกรธเคืองอะไรคนป่วยได้ลงคอ

' หลี่เฟยหลงคนนี้ อดีตเป็นถึงองค์ชายรัชทายาท แต่ถูกคนร้ายลอบวางยาพิษจนธาตุไฟแตกสลาย กลายเป็นคนไร้เรี่ยวแรงเดินเหิน '

.

' ลูกเองเมื่อวัยเยาว์ยังเคยถูกวางตัวเป็นพระคู่หมั้นของเขา แต่ต้องมาพรากจากกันเพราะเกิดการสลับขั้วอำนาจในวังหลวง นึกไม่ถึงว่าผ่านไปนานขนาดนี้ วาสนาจะนำพากลับมาพบกันอีกจนได้... '

หญิงสาวนึกถึงคำพูดของมารดา ในค่ำคืนที่กำลังนั่งสางผมดำขลับให้ก่อนเข้านอน ซูเหมยลี่จำอะไรเกี่ยวกับวัยเยาว์ได้ไม่มากนัก จำได้เลือนรางว่าในวัยเด็กได้ไปฝึกวิชาต่อสู้อยู่ในวังเกือบทุกวัน และตอนที่เป็นไข้หวัดครั้งใหญ่เมื่ออายุย่างเข้าแปดขวบก็ไม่ได้ไปอีก หลังจากฟื้นไข้ครั้งนั้น นางได้ถูกส่งตัวเข้าไปฝึกที่สนามรบจริงแทน

ซูเหมยลี่เผชิญความยากลำบากในกองทัพเทียบเท่าบุรุษทุกประการ เหนื่อยล้าจนแทบกระอักเลือด กว่าจะได้รับการยอมรับให้เป็นแม่ทัพหญิงอย่างเช่นทุกวันนี้ได้

" วันนี้พอเท่านี้ แต่ข้าขอรบกวนเจ้าสักอย่างก็แล้วกัน "

" ท่านแม่ทัพว่ามาเถิด "

" ช่วยนำอาหารจานเนื้อจากจวนข้า เข้าไปส่งที่ตำหนักฤดูร้อนให้ที "

ทหารเอกนามอากู้เลิกคิ้วขึ้นสูง ชายหนุ่มเพ่งสายตามองแม่ทัพหญิงที่พยายามเชิดใบหน้าเหมือนไม่ได้สนใจสิ่งใด แต่พวงแก้มนิ่มกลับขึ้นริ้วแดงพาดลามไปยันใบหู ที่แท้นางก็คงนึกเป็นห่วงปากท้องว่าที่สามีอยู่เหมือนกัน แต่ยังสงวนท่าทีของสตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือนไว้

" ไม่ต้องลำบากท่านหรอก ท่านอ๋องไม่รับอาหารจากใครหากไม่ใช่คนรับใช้ของเขานำมาให้ ถึงแม้จะเป็นเพียงผัดผักเหลือ ๆ จากโรงครัวก็ตาม "

" .... "

" บางครั้งก็เป็นหมั่นโถวแข็ง ๆ ที่ชาวบ้านนำมาแจกพวกขอทานตามวัด "

ชายหนุ่มขยี้วาจาให้เจ้านายตนเองได้เห็นภาพความลำบาก ก่อนจะขอตัวจากไป ซูเหมยลี่จึงได้แต่ถอนหายใจฟึดฟัด ถึงแม้หลี่เฟยหลงจะเป็นอ๋องเก่า ๆ ท้ายวัง แต่ก็ยังมียศถาบรรดาศักดิ์อยู่นะ เหตุใดคนในวังหลวงถึงได้ใจไม้ไส้ระกำนัก กล้าให้เขากินเพียงผัดผักเหลือ ๆ งั้นหรือ

ดี !

เช่นนั้นสะใภ้หลวงตระกูลซูจะแสดงให้ดู ว่ากินดีอยู่ดีเป็นเช่นไร !