บทที่14 ไม่พอใจ
1885 Words
ด้านเจ้าน้อย
“พี่คอปเตอร์มีอะไรจะพูดกับน้อยเหรอคะ” คนตัวเล็กถามตอนที่เขากำลังขับรถพาเธอกลับ เพราะตอนที่ทานข้าวเขาไม่ยอมพูดเรื่องที่บอกว่าจะคุยกับเธอเลย
“คือ พี่ ชอบเจ้าน้อย พี่ไม่ได้ลังเลที่จะบอกนะ แต่พี่แค่กลัว กลัวว่าเจ้าน้อยจะปฏิเสธ แล้วเราจะตีตัว ออกห่างพี่ ที่จริงพี่รู้สึกกับเจ้าน้อยมาตั้งนานแล้ว แต่เพราะความกลัว ก็เลยไม่กล้าบอกเจ้าน้อยสักที”
เขาพูดพร้อมกับลอบมองสังเกต สีหน้าท่าทางของคนตัวเล็กว่า มีปฏิกิริยาแบบไหนไปด้วย
เจ้าน้อยหันมายิ้มให้เขา
“น้อยดีใจนะคะที่พี่คอปเตอร์ ชอบน้อย พี่คอปเตอร์เพียบพร้อมจนน้อยไม่คู่ควรกับพี่ด้วยซ้ำ”
“ไม่นะเจ้าน้อยอย่าพูดแบบนั้นสิครับ”
“น้อยพูดจริงๆ นะคะ น้อยไม่ได้จะปฏิเสธพี่นะคะ แต่น้อยรู้สึกว่าตัวเองไม่พร้อม และยังไม่คู่ควรกับพี่คอปเตอร์หรอกค่ะ น้อยยังไม่ประสบความสำเร็จอะไรเลยสักอย่าง”
“มันไม่เกี่ยวกันเลยเจ้าน้อย พี่ดูแลเราได้ พี่ยินดีครับ”
“น้อยขอบคุณนะคะ ที่พี่รู้สึกดีกับน้อยขนาดนี้ แต่น้อยขอไปทำตามความฝันให้สำเร็จก่อนได้ไหมคะ น้อยยังไม่พร้อมที่จะมีใครตอนนี้เลยค่ะ พี่คอปเตอร์”
“ความฝันของเจ้าน้อย ขอพี่ร่วม สานต่อไปด้วยกันไม่ได้เหรอครับ”
เจ้าน้อยยิ้มหวานให้เขา
“น้อยอยากทำตามที่คุณแม่ของน้อยตั้งใจ ให้สำเร็จค่ะพี่คอปเตอร์ ลำพังพี่เรียนแพทย์ก็เหนื่อยมากแล้วนะคะ อย่าเอาความฝันของน้อยไปแบกรับเพิ่มเข้าไปอีกเลยนะคะ ตอนนี้เราต่างคนต่างมีเป้าหมาย ทำความฝันของตัวเองให้สำเร็จก่อนเถอะนะคะ”
“แต่เจ้าน้อยจะไม่หนีจากพี่ไปไหนใช่ไหมครับ”
“น้อยจะไปไหนได้ละคะ” คนตัวเล็กหัวเราะ
“พี่กลัวว่าจะมีใครคว้าหัวใจของเจ้าน้อยไปเสียก่อนครับ นั้นคือสิ่งที่พี่กลัว”
“น้อยยังไม่มีใครในหัวหรอกค่ะ นอกจากเรื่องงาน”
“ครับ ถ้าแบบนั้นพี่ก็สบายใจขึ้น งั้นต่อไปนี้พี่โทรหาเจ้าน้อยบ่อยๆ ได้ใช่ไหมครับ”
“ได้ค่ะ” คนตัวเล็กตอบออกไปแบบนั้น แต่แล้วก็นึกไปถึงหน้าอีกคนที่จะดุและโกรธพาลใส่ฉันอีกรึเปล่าเวลาพี่คอปเตอร์โทรหา
คอปเตอร์ มาส่งเธอเสร็จก็ขอตัวกลับ เจ้าน้อยเดินไปที่ลิฟต์ ถอนหายใจ ไม่อยากขึ้นไปเจอเขาเลย จะหาเรื่องอะไรฉันอีกรึเปล่า
แกร๊ก!
คนตัวเล็กเปิดประตูเข้าไปในห้อง เดินเข้าห้องเสียงเบา เอ๊ะ! เสียงพี่ออสตินอยู่กับใคร ในครัว
“ออสตินเลอะหมดเลย เพ็บขอโทษ เขย่าซอสแรงไปหน่อย”
เจ้าน้อยเดินตามเสียงเข้าไปดูที่ครัว พี่ออสตินกำลังถอดเสื้อ ส่วนพี่เพ็บกำลังเช็ดซอสมะเขือเทศที่เลอะ บนแขนเขาออกให้ เจ้าน้อยทำท่าจะเดินหลบออกมาเพราะคิดว่าสองคนยังไม่เห็น
“อ้าว! น้องเจ้าน้อยกลับมาแล้วเหรอคะ” พี่เพ็บหันมาเห็นเธอเข้าพอดีเลยเอ่ยทัก
คนตัวเล็กเม้มปาก รีบหมุนตัวกลับไปทักทาย
“สวัสดีค่ะพี่เพ็บ”
“จ้า คนสวย” เพ็บทักทายเธอกลับ แต่มือยังคอยเช็ดซอสที่เลอะให้ออสตินอยู่
“เพ็บครับ ตรงนี้ก็เลอะ” เสียงคนตัวโตเอ่ยบอกด้วยเสียงนุ่มชวนฟัง ตาคมมองมายังคนตัวเล็กที่ยืนมองอยู่
“หมดแล้วค่ะ เพ็บว่าออสตินไปอาบน้ำเถอะค่ะ อาบน้ำเสร็จเพ็บทำเสร็จพอดีค่ะ”
“ได้ครับ ผมตามใจเพ็บครับ” ว่าจบก็ถอดเสื้อและปรายตามองคนตัวเล็ก แล้วก็เดินไปที่ห้องนอนของเขา
เขาไม่ทักทาย แล้วก็ไม่พูดกับฉันเลย เจ้าน้อยรู้สึกเจ็บลึกๆ เขาคงอยากอยู่กับผู้หญิงของเขาตามลำพังสินะ
“พี่เพ็บน้อยขอตัวก่อนนะคะ”
“อ้าว! จะไปไหน มาทานสปาเกตตีด้วยกันก่อนสิจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่เพ็บ น้อยเพิ่งทานข้าวมาเองค่ะ อยากอาบน้ำด้วยค่ะ”
“อ๋อ โอเค งั้นอาบน้ำเสร็จ มาทานขนมด้วยกันนะคะ”
เจ้าน้อยไม่รู้จะปฏิเสธพี่เพ็บยังไงเลย พยักหน้าแล้วก็ยิ้มให้เธอ
ออสตินอาบน้ำเสร็จเดินออกมา จากห้องเขา
“มานั่งเลยค่ะ ทานเลยหิวมาก”
“หอมเชียว หน้าตาดีเหมือนคนทำเลยครับ”
“ปากหวานตลอดเลยนะคะ”
เขายิ้มให้เธอ
“เพ็บว่าแต่มีอะไรจะเล่าให้ฟังรึเปล่า”ออสตินถามสีหน้าจริงจัง “พูดเถอะเพ็บ”
“คือ ออโต้หายไปเลย เหมือนเขาจะมีใครแล้ว”
“มีใครหมายถึง เพ็บจะบอกว่าพี่ออโต้มีแฟนเหรอ”
“ไม่รู้สิ เพ็บก็ไม่แน่ใจ แค่รู้สึก”
“พี่ออโต้เขาก็เป็นแบบนี้อยู่ตลอดนะ เพ็บยังไม่ชินอีกเหรอ”
“ก็เพ็บ ไม่ชอบเวลาที่ออโต้หายไป แล้วก็ออสตินก็เหมือนกัน ถ้าออสตินหายไปเพ็บก็ไม่ชอบ เพ็บตัวคนเดียวนะออสตินก็รู้ เราสนิทกันเกินไปรึเปล่า รึเพ็บควรไปสนิทกับคนอื่นบ้าง หาเพื่อนใหม่บ้างดีไหม เพ็บคงมีเพื่อนน้อยเกินไป”
“อย่าคิดมาก ไม่มีใครหายไปไหนหรอก ผมพร้อมทุกเวลา ถ้าเพ็บต้องการผม ขอแค่บอก”
“ออสตินน่ารักกับเพ็บเสมอเลย”
“ผมก็เป็นแบบนี้ตลอดนะ”
เพ็บเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับพี่ออโต้เรียนมาด้วยกัน ซึ่งอายุห่างกับออสตินสี่ปี และเพ็บก็แสดงออกชัดเจนว่าชอบพี่ออโต้มาโดยตลอด แต่พี่ออโต้ก็ชัดเจนว่าคิดกับเธอแค่เพื่อนมาตลอดเหมือนกัน และที่สามคน สนิทสนมกันเพราะคุณแม่ของเพ็บเป็นญาติของภรรยาคุณลุงของ ออโต้และออสติน เลยทำให้พวกเรายังไปมาหาสู่กันอยู่ตลอด อีกอย่างเพ็บเป็นลูกสาวคนเดียว เลยมักจะเหงาๆ และจะคอยตามติดพี่ออโต้เสมอ
ส่วนผมก็จะแกล้งแซวเธอเล่นไปตามประสา พูดหยอดไปเรื่อย เพราะเพ็บเป็นคนไม่โกรธ แกล้งเล่นได้เธอไม่ถือสา จนใครๆ ก็มักจะคิดว่าผมตามจีบเธอ
“ขอบคุณนะ” เพ็บมองหน้าเขาสายตาบ่งบอกความซาบซึ้ง “อืม เพ็บมีขนมมาด้วย ออสตินไปตามเจ้าน้อยมาทานเถอะ”
“ไม่เอาไม่อยากไป”
“ทำไมล่ะ โกรธอะไรน้อง”
“ดื้อจะตาย”
“งั้นเพ็บไปเรียกเอง”
ก๊อกๆ
คนตัวเล็กเดินมาเปิดประตู พี่เพ็บยืนอยู่
“พี่มาตามไปทานขนมด้วยกัน พี่ซื้อขนมมาฝากเจ้าน้อยเยอะเลยนะ ไปค่ะ”
เพ็บจับมือเรียวออกแรงดึงเบาๆ ให้เธอเดินตามเขามานั่งที่โต๊ะ กดบ่าคนตัวเล็กให้นั่งลง แล้วก็เดินไปหยิบขนมมาจัดเสิร์ฟ
“ขอบคุณค่ะพี่เพ็บ”
“ทานเลยค่ะร้านนี้อร่อยมาก ว่าแต่วันนี้เจ้าน้อยไปทานข้าวกับใครมาเอ่ย หนุ่มรึเปล่าน๊า เอ๊ะ! รึว่าพี่ตกข่าวอะไรรึเปล่า ไปเดทมารึเปล่าค่ะ”
คนตัวเล็กถึงกับแก้มแดง กับคำแซวของพี่เพ็บ
“….”
“เอ๊ะๆ อาการออกแบบนี้ แสดงว่าไม่ใช่เพื่อนธรรมดาแน่ๆ แต่ก็ไม่แปลกนะ เจ้าน้อยสวยขนาดนี้ ต้องมีหนุ่มๆ เข้ามาจีบบ้างแหละ ว่าแต่แค่เดทรึเป็นแฟนกันแล้วค่ะเจ้าน้อย”
“ไม่ใช่แฟนหรอกค่ะพี่เพ็บ น้อยยังไม่ตกลง”
“ว้าว! แบบนี้แสดงว่าเขาขอเป็นแฟน แล้วเหรอคะ พี่อยากเห็นหนุ่มใจกล้าคนนั้นจังเลยค่ะ”
เจ้าน้อยเงียบ และการเงียบของเธอแบบนั้นคือคำตอบ
พรึบ!
ออสตินลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบบุหรี่ออกไปสูบที่ระเบียง สีหน้าเขาบ่งบอกอารมณ์อย่างชัดเจน ว่าไม่พอใจ
“พี่เพ็บค่ะ น้อยรู้สึกปวดท้อง ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ”
“เจ้าน้อยปวดมากรึเปล่าค่ะ”
“ปวดท้องประจำเดือนนะคะ น้อยมักจะปวดแค่วันแรก ไม่ได้ปวดมากอะไรคะ แต่รู้สึกไม่สบายตัวเอาเสียเลยค่ะ”
“จ๊ะพี่เข้าใจ งั้นเราไปนอนเถอะ”
เพ็บเก็บจานและทำความสะอาด ในครัวเรียบร้อย เดินไปหาออสตินที่นั่งจิบไวน์อยู่ บอกเขาว่าเธอจะกลับแล้ว ออสตินลงลิฟต์ไปส่งเธอที่รถ เสร็จแล้วรีบกลับมาที่ห้อง
“….”
แกร๊ก!
“พี่ออสตินเข้ามาได้ยังไงคะ”
เขาโยนกุญแจสำรองลงบนเตียงกว้าง เดินปรี่เข้าหาคนตัวเล็กที่ยืนถือกระเป๋าสตางค์อยู่ มือหนารั้งร่างบาง เข้ามาแนบชิดลำตัวแกร่งอย่างแรง
“โอ๊ย! พี่ออสตินน้อยเจ็บ ปล่อยนะ”
“ปล่อยทำไม ปล่อยแล้วจะไปหามันงั้นเหรอ ตกลงเป็นแฟนกับมันแล้วเหรอ”
“ไปหาใคร พี่พูดอะไร”
“แล้วเรากำลังจะไปไหน”
“น้อยจะไปซื้อผ้าอนามัย ไปไม่ได้รึไง” คนตัวเล็กเสียงดังใส่เขาเหมือนกัน ด้วยอารมณ์มนุษย์เมน
ออสตินอึ้งไปนิดหนึ่ง กับน้ำเสียงของคนตัวเล็กที่ดูเกรี้ยวกราดใส่เขา
“จะเอาแบบไหนพี่ไปซื้อให้เอง ดึกแล้ว”
“พี่ซื้อเป็น”
“แค่ผ้าอนามัยจะไปยากอะไร รอนี่แหละ” พูดจบก็เดินออกจากห้อง
“…..”
อะไรวะเนี่ย ทำไมมันเยอะจังว่ะ แบบกลางวันกลางคืน สลิมแบบบาง มีปีกไม่มีปีก ใส่แล้วจะบินได้ไหมว่ะ เลือกไม่ถูกเลยว่ะ เอาแม่งไปหมดเนี่ยแหละ เขาหอบผ้าอนามัยไปที่แคชเชียร์ พนักงานสาวสองคนหันมามองหน้ากันยิ้มๆ
“…..”
เจ้าน้อยมองผ้าอนามัยที่เขาซื้อมาให้เธอแล้วถึงกับแอบยิ้ม
“พี่จะเหมาผ้าอนามัยมาทำไมคะ”
“ก็เราต้องใช้ทุกเดือนไม่ใช่เหรอ ดีออกจะได้ไม่ต้องไปซื้อบ่อยๆ” คนตัวโต ตอบเธอหน้านิ่ง
“ขอบคุณค่ะ” เจ้าน้อยหยิบผ้าอนามัยแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เธอกลับออกมาออสตินนั่งรออยู่บนเตียง
“พี่ออสตินมีอะไรกับน้อยอีกรึเปล่าค่ะ”
“มานั่งนี่สิ”
“พี่รีบพูดเถอะค่ะ น้อยปวดท้องจะนอนแล้ว”
“ปวดท้องเหรอไปหาหมอไหม”
“ปวดท้องประจำเดือนค่ะ น้อยมียา ไม่ต้องไปหาหมอหรอกค่ะ”
“งั้นพี่นอนนี่”
เจ้าน้อยมองเขา อย่างเอาเรื่อง วันนี้เหมือนเธอจะพร้อมบวกกับเขามากเลย
“พี่ออสตินค่ะ”
“ทำไม นอนไม่ได้รึไง”
“ค่ะนอนไม่ได้”
“หึ! หมอห้ามรึไง”
“พี่ออสตินค่ะ น้อยปวดท้อง”
“ก็จะนอนเงียบๆ เป็นเพื่อน ไม่ได้จะกวนอะไร”
“น้อยนอนคนเดียวได้ค่ะ”
“โอเคๆ” เขายอมออกจากห้องเธอ เพราะดูแล้วเจ้าน้อยเริ่มหงุดหงิด และเขาก็ไม่อยากเสี่ยง
- Writer
