สาวนักฆ่าย้อนเวลามาเป็นมาเฟียชาวสวนยุค70

ตอนที่ 4 ภาพวาดสีเทียน

‘นี่มันเหมือนรูปที่เราเคยวาดเอาไว้เลย...’

เบื้องหน้าของลู่อิงอิงคือกระท่อมไม้ทรงชนบท โอบล้อมด้วยหุบเขาและทุ่งหญ้าเขียวขจีร่มรื่น ดอกบ๊วยสีชมพูบานสะพรั่งเป็นทิวแถวแนวยาว สายลมเอื่อยพัดกลิ่นอายธรรมชาติและอุณหภูมิปลอดโปร่งเย็นสบายมาปะทะใบหน้าและร่างกาย ส่งผลให้ความเหน็ดเหนื่อยทรมานทั้งมวลหายเป็นปลิดทิ้ง ท้องฟ้าสว่างสดใสสีครามกระจ่าง แสงแดดอ่อนส่องผ่านแมกไม้กระทบพื้นหญ้าช่างสวยงามราวกับอยู่ในห้วงแห่งความฝัน

หญิงสาวหมุนกายมองไปรอบ ๆ อย่างไม่อยากเชื่อ เพราะจำได้แม่นว่าทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าล้วนถอดแบบมาจากรูปวาดสีเทียนที่เฉินอิงฟ่านอธิษฐานถึงก่อนตายเป๊ะเลย

ไม่มีทางที่สถานที่ในจินตนาการจากภาพวาดจะออกมากลายเป็นโลกของความจริงได้ เพราะฉะนั้นทั้งหมดนี้ก็คงเป็นเพียงฝันลม ๆ แล้ง ๆ สวรรค์ให้โอกาสเธอฝันก่อนจะตกนรกหรือไม่นะ

ห่างจากตัวกระท่อมไปราวยี่สิบเมตรมีลำธารซึ่งเชื่อมต่อมาจากน้ำตกบนภูเขาด้านหลัง ฝูงปลาแหวกว่ายผ่านกระแสน้ำที่ใสแวววาวดุจกระจก พอข้ามสะพานไม้ไปอีกฝั่งหนึ่งก็จะพบกับสวนผลไม้ขนาดใหญ่ที่เหมือนหลุดออกมาจากเกมปลูกผักจำลองชีวิตชาวไร่ที่เธอเคยเล่นบนโทรศัพท์มือถือฆ่าเวลาตอนที่รู้สึกเบื่อ ๆ ก่อนซุ่มยิงเมื่อชาติก่อน

ร่างบอบบางเดินตรงเข้าไปในสวนผลไม้ หากนี่เป็นความฝันของเธอ ผลไม้เหล่านี้ก็ต้องเป็นของเธอด้วย!

ลูกท้อจำนวนมากสุกหอมคาต้น ลู่อิงอิงรีบเด็ดมากินอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนหลับไปเธอหิวมากจนตอนนี้ก็ยังหิวอยู่ หลังจากจัดการลูกท้อไปแล้วสามผล เธอก็เปลี่ยนไปลองชิมลูกอิงเถาสีแดงสด ลูกฉ่าวเหมยหวานเปรี้ยวชื่นใจ ไหนจะลูกแพร์ สาลี่ที่อยู่ตรงโน้นอีกเล่า น่ากินทั้งนั้นเลย

ต่อให้ฝันลม ๆ แล้ง ๆ ก็ถือว่าเป็นความฝันที่ชวนอิ่มท้องมีความสุขดีเหลือเกิน รู้สึกตัวอีกครั้ง ลู่อิงอิงก็นอนลืมตาอยู่บนเตียงใกล้พังหลังเดิม ที่แปลกก็คือความหิว ความโหย อาการปวดท้องจนไส้กิ่วหายไปแล้ว

ความรู้สึกของการได้เข้าไปอยู่ในความฝันยังคงชัดเจน แม้กระทั่งรสหวานฉ่ำของผลไม้สารพัดชนิดก็ยังค้างอยู่ในโพรงปาก ท้องหนักอิ่มแปล้ ขนาดเสื้อผ้าที่สวมยังเปื้อนคราบน้ำผลไม้ที่เธอกินเลอะอยู่เลย

หญิงสาวยิ่งฉงนใจจึงรีบลุกขึ้นไปคว้ากระจกมาส่อง แล้วก็ต้องนิ่งอึ้งพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเมื่อเห็นว่ามีเศษลูกท้อติดอยู่ที่มุมปาก บนผมยุ่ง ๆ ยังมีดอกไม้เล็ก ๆ ที่จำได้ว่าน่าจะเป็นดอกหญ้าตอนที่เธอนอนเล่นลงไปบนพื้น

‘มันเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่แค่ความฝัน!’

‘กระท่อมน้อย สวนผลไม้กลางหุบเขาที่เคยคิดเอาไว้ว่าอยากใช้ชีวิตที่นั่น เธอเพิ่งไปมาจริง ๆ !’

ลู่อิงอิงลองรื้อที่นอน ด้วยสงสัยใคร่รู้ว่าเกิดเหตุอัศจรรย์พันลึกกับตนเองได้อย่างไร ก่อนจะค้นเจอรูปวาดสีเทียนของเฉินอิงฟ่านอยู่ใต้หมอน

ไม่เพียงวิญญาณของเฉินอิงฟ่านทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของลู่อิงอิงซึ่งเป็นตัวละครในซีรีส์ แต่ยังพาของชิ้นสุดท้ายที่อดีตสายลับนักฆ่าถือไว้ก่อนตายติดมือมาด้วย!

คงเพราะแบบนี้นี่เอง ลู่อิงอิงก็เลยสามารถทะลุมิติซ้ำสองเข้าไปในมิติสวนผลไม้อันเป็นความปรารถนาของเฉินอิงฟ่านได้ ส่วนเรื่องกฎทางฟิสิกส์อะไรพวกนั้นก็ช่างมันเถอะ หญิงสาวขี้เกียจคิดถึงตรรกะเหตุผลใด ๆ ตั้งแต่วินาทีแรกที่รู้ว่าตัวเองต้องกลายมาเป็นนางร้ายตัวประกอบในซีรีส์น้ำเน่าแล้ว

หญิงสาวใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายทดลองไป ๆ กลับ ๆ อีกมิติหนึ่งอยู่หลายครั้ง จนได้ข้อพิสูจน์แน่ชัดว่าขอแค่มีรูปวาดสีเทียนใบนี้ เธอจะสามารถเข้าออกสวนผลไม้ได้ทุกเมื่อและสามารถนำเองข้าวของในนั้นออกมาสู่โลกนี้ได้ด้วย

และสิ่งหนึ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือ โกดังสินค้าและอาวุธที่ท่าเรือในตอนที่เธอเสียชีวิตก็ติดมาในมิติด้วย เพียงแต่อยู่แยกพื้นที่กันกับสวนผลไม้

มันคงเป็นสิ่งที่สวรรค์เห็นควรมอบให้เธอ เพราะในชาติที่เป็นเฉินอิงฟ่าน เธอไม่อาจทำความปรารถนาสุดท้ายให้เป็นจริงได้ มิหนำซ้ำยังถูกฆ่าตายอย่างโหดร้ายในสถานที่แห่งนั้น ตอนนี้เธอมีโอกาสที่สองแล้ว ไม่ว่าลู่อิงอิงจะเคยทำตัวน่าชังเช่นไร จากนี้ไปเธอจะใช้ร่างนี้เพื่อมีชีวิตที่ดีให้ได้

ตกเย็น...

สมาชิกในครอบครัวกลับมาจากการทำงานที่แปลงนารวม บ้านใหญ่ตระกูลลู่ประกอบด้วยพ่อ แม่ พี่ชายสองคน พี่สะใภ้สองคน ดูเหมือนจะมีเพียงลู่อิงอิง คนเดียวเท่านั้นที่ไม่ต้องไปใช้แรงงาน เหตุผลก็อย่างที่รู้ ๆ กันว่าเหล่าลู่กับภรรยาอยากทะนุถนอมลูกสาวคนเล็กเอาไว้ให้แต่งงานกับคุณชายบ้านข้าราชการยศใหญ่

พวกเขาเชื่อว่าลู่อิงอิงจะช่วยยกระดับฐานะให้ตระกูลลู่กลับไปมีหน้ามีตาเหมือนสมัยก่อนได้ โดยหารู้ไม่ว่าการพะเน้าพะนอที่มากเกินพอดีจะเป็นการขีดเส้นทางเดินพาลู่อิงอิงคนเก่าและทุกคนในครอบครัวไปสู่หายนะ

กับข้าวบนโต๊ะนั้นเรียกได้ว่าตามมีตามเกิด แต่ละคนมีเพียงข้าวต้มกับน้ำจาง ๆ ที่แทบจะนับเม็ดข้าวแบ่งกันเลยก็ว่าได้คนละหนึ่งชาม ผักดองหั่นหยาบจานเล็ก ๆ ซึ่งปริมาณน้อยมากหากเทียบกับพลังงานที่ต้องใช้ในแต่ละวัน

ทว่าตรงหน้าของคนที่ไม่ได้หยิบจับงานอะไรเลย นอนอยู่บ้านเฉย ๆ กลับมีเนื้อตากแห้งวางอยู่พูนจานขนาดกลาง เมล็ดข้าวก็แน่นถ้วยไม่ต้มจนจางหายไปในน้ำเหมือนของคนอื่น

“เนื้อนี่มันอะไรกัน?” ลู่อิงอิงเอ่ยถาม บ้านที่ยากจนถึงขนาดไม่มีเสบียงสำรองติดครัว อยู่ดี ๆ จะมีเนื้อโผล่มาได้อย่างไร “แม่ไปเอามาจากไหนคะ?”

“ไม่ต้องสนใจหรอก กินไปเถอะลูก”

“ใช่ ไม่ต้องสนใจหรอก รีบกินให้อิ่มเถอะนะ”

“กินเถอะน้องเล็ก เพิ่งฟื้นจากไข้ จะได้หายเร็ว ๆ”

ถึงแม้บุพการีและพี่ชายจะพูดเช่นนั้นแต่ลู่อิงอิงกลับรู้สึกลำบากใจ พ่อแม่พี่ชายพี่สะใภ้ได้กินอาหารเหลือชั้นเลว แต่ตัวเธอกลับกินอิ่มนอนหลับทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ออกไปทำงาน

จริงอยู่ว่าการเป็นความหวังของครอบครัวทำให้หญิงสาวได้รับการดูแลเป็นพิเศษ ยุคสมัยนี้การได้ออกเรือนเป็นภรรยาของเจ้าหน้าที่รัฐระดับสูงถือเป็นเกียรติสูงสุดเท่าที่สตรีผู้หนึ่งจะสามารถผลักดันตัวเองขึ้นไปได้

ครอบครัวก็จะพ้นจากความลำบาก ได้โควตาคูปองอาหารมากขึ้นและได้รับการยกเว้นไม่ต้องลงไปที่แปลงนารวม แต่เปลี่ยนเป็นงานที่สบายขึ้นอีก จึงเป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้ว่าทำไมคนทั้งบ้านถึงยอมเสียสละให้ลู่อิงอิงขนาดนี้

ทว่าเฉินอิงฟ่านไม่ได้ทะลุมิติมาเพื่อดำเนินรอยตามวิถีชีวิตของลู่อิงอิงคนเก่า แต่เธอตั้งใจจะสร้างอนาคตเปลี่ยนแปลงโชคชะตาต่างหาก

“พ่อแม่ พี่ใหญ่พี่รอง พี่สะใภ้ทั้งสอง กินเนื้อนี่สิคะ” ลู่อิงอิงเลื่อนจานเนื้อไปอีกด้านของโต๊ะ

ทั้งสะใภ้ใหญ่และสะใภ้รองต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ต่างคนต่างคิดว่าตัวเองน่าจะหูฝาด จนลู่อิงอิงต้องย้ำอีกครั้งเมื่อไม่มีใครกล้าขยับตะเกียบ

“กินด้วยกันสิ ฉันยกให้”

“ดะ... ได้จริง ๆ หรือ”

พี่สะใภ้รองย้อนถามตะกุกตะกักอย่างไม่ค่อยแน่ใจ หากยังไม่ทันที่ตะเกียบจะคีบถูกเนื้อ เสียงหวีดแหลมแสบแก้วหูก็ทำเอาคนทั้งโต๊ะสะดุ้งโหยงขนลุกเกรียว

“สะใภ้รอง ทำแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน!?” เป็นจ้าวเยี่ยจินที่แผดเสียงด่ากราดลูกสะใภ้คนรอง เมื่อเห็นว่ามีคนจะมาแย่งลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนกินเนื้อที่ครอบครัวอุตส่าห์หามาอย่างยากลำบาก “เนื้อจานนี้เป็นของอิงอิง เธอกล้าดียังไงถึงกล้ามาแตะต้อง!?”

“แต่น้องสาวบอกว่า...”

“ยังจะมาเถียงอีก!” หลังจากข่มสะใภ้แล้วผู้เป็นแม่ก็หันไปหาลูกชาย “เซียวเหวิน อบรมสั่งสอนเมียแกด้วยให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร!”

“อยู่บ้านนี้มาตั้งหลายปีแล้ว ก็น่าจะรู้สิว่าเนื้อพวกนี้เป็นของน้องเล็กคนเดียว เธอน่ะมีแค่ไหนก็ต้องกินแค่นั้น”

พี่ชายคนรองโดนแม่บังเกิดเกล้ากระทุ้งก็รีบตำหนิภรรยา เพราะลำพังตัวเขาเองก็เหลาะแหละไม่เอาไหน ไร้หนทางเป็นใหญ่เป็นโต ได้แต่หวังพึ่งวาสนาน้องสาวเผื่อว่าจะได้อยู่ดีกินดีไปตลอดชาติ