เมียแต่งที่คุณไม่เคยต้องการ

บาปที่ต้องชดใช้

‘’ ที่คุณเป็นแบบนี้เพราะผู้หญิงที่ชื่อกิ่งเกสรคนนั้นใช่ไหม ถ้าคุณรักเธอมากก็แล้วทำไมไม่ไปแต่งงานกับเธอ คุณมาตามจีบฉัน มาขอฉันแต่งงานทำไม เอาฉันมาทำแบบนี้ทำไม ทำไมไม่ไปรักกับแม่กิ่งเกสรอะไรนั้น!!!!’ ’

-เพี้ย!!!!- ฝ่ามือใหญ่ตบลงบนใบหน้าของมิราสุดแรงจนร่างบางเซถลา มุมปากมีเลือดไหล แก้มขาวขึ้นรอยแดงจากฝ่ามือหนักอย่างชัดเจน

‘’ อย่ามาเอ่ยชื่อกิ่งต่อหน้าฉัน….อย่ามาใช้ปากของเธอเรียกชื่อผู้หญิงที่ฉันรักเด็ดขาด ถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้ล่ะก็ หัดสงบปากสงบคำไว้บ้าง!!!’ ’ศิวะตะคอกใส่มิราเสียงดัง

‘’ หึ ฮ่าๆ คุณนี้มัน….ช่างเลวจริงๆ ตกแต่งฉันเข้ามาเป็นเมีย แต่กลับบอกว่ารักผู้หญิงคนอื่น มิหน่ำซ้ำทารุณฉันอย่างไร้เหตุผลอีก….ไอ้โรคจิตแกมันไอ้โรคจิต เพราะแบบนี้สินะผู้หญิงคนนั้นถึงอยู่กับแกไม่ได้ เพราะแกมันโรคจิตไง!!!!’ ’มิราสวนกลับศิวะอย่างเหลืออด

‘’ อ่ะ แค่กๆ!!!’ ’มือใหญ่บีบเข้าไปที่ลำคอของร่างเล็กที่กล้าท้าทายอำนาจตนอย่างมุ่งร้าย ดวงตาคู่คมบัดนี้เต็มไปด้วยความดำมืด

‘’ แกมันไม่เคยรู้อะไรเลย….ถ้าฉันโรคจิตแกมันก็นางปีศาจสาระเลว…!!!!’ ’ศิวะตะคอกใส่มิราที่ถูกเขาบีบคออยู่ด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่านอย่างสุดจะทนเช่นกัน

‘’ อยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมแกถึงต้องมาทุกทรมานอยู่นี้….แกคงลืมไปแล้วสินะว่าวันนั้นเมื่อสามปีก่อนแกทำเรื่องเลวระยำอะไรไว้…แกจำได้ไหมว่าเพราะความคึกคะนองของแกที่เมาแล้วขับแกพรากอะไรไปจากคนอื่นบ้าง!!!!’ ’ศิวะพูดมาถึงตรงนี้ก็คลายแรงบีบที่คอของมิราออกเพราะยังไม่อยากให้เธอตายไปง่ายๆ ร่างเล็กถูกผลักลงไปนอนกองอยู่บนพื้นในท่าคว้ำหน้า

‘’ เฮือก แฮ่กๆ แค่กๆ’ ’มิรารีบหายใจเอาอากาศเพราะพึ่งรอดตายจากมือมัจจุราช แต่ศิวะก็ไม่ปล่อยให้เธอได้มีเวลาได้หยุดพักนาน ร่างใหญ่ก้าวขายาวมาใกล้ร่างบางที่นอนกองอยู่กับพื้นก่อนจะใช้เท้าของเขาข้างหนึ่งเหยียบหัวเธอไว้อย่างป่าเถือน

‘’ มึงพอจะนึกออกรึยังว่ามึงทำอะไรไว้เมื่อสามปีก่อน ฮ่ะ มึงนึกออกบ้างรึยัง!!!’ ’ศิวะพูดไปใช้เท้าเหยียบหัวมิราไป

‘’ ฮึกๆ ฮื้อๆ คุณ คุณหมายถึงอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อนงั้นหรอ…ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ อร้ายยยย!!!’ ’พอได้ยินประโยคที่บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ มือใหญ่ก็จิกผมยาวของคนที่ถูกเหยียบหัวไว้ให้เงยขึ้นมาเผชิญหน้ากับตัวเอง ก่อนจะตบเข้าที่ใบหน้าเธออีกครั้งด้วยความเกลียดชังที่มีล้นในอก

-เพี้ย!!!-เสียงฝ่ามือใหญ่ฟาดซ้ำจนเลือดสีแดงไหลออกจากปากและจมูกของมิรา ศิวะนั้นไม่ได้มองว่ามิราคือผู้หญิงเลยด้วยซ้ำ เขาในตอนนี้มีแต่ความโกรธแค้นและเกลียดชังเธอ มันสะสมมาตลอดระยะเวลาสามปี

‘’ ไม่ได้ตั้งใจหรอ….ก็เพราะคำว่าไม่ได้ตั้งใจของมึงนี้ไงที่ทำให้กูต้องสูญเสียลูกกูไป….เมียกูต้องเป็นเจ้าหญิงนิทราก็เพราะมึง….แม่เลี้ยงกูก็ต้องตายเพราะมึง….พ่อกูต้องตรอมใจและเกลียดกูจนถึงตอนนี้ ก็เพราะมึง เพราะมึงคนเดียว มึงทำลายครอบครัวกู มึงมันปีศาจ อีนรก มึงได้ยินไหม มึงมันปีศาจ!!!!’ ’ศิวะที่คับแค้นในใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นและต้องแบกรับความเจ็บปวดไว้เพียงลำพังระเบิดอารมณ์โทสะใส่มิราที่ตอนนี้ถูกเขาจิกดึงผมอยู่ ร่างเล็กร้องไห้ตัวสั่นเธอไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองนั้นได้ทำสิ่งที่มันเลวร้ายไว้มากถึงเพียงนี้ เธอรู้แต่เพียงว่าตัวเองเมาแล้วรถขับชนคนตาย แต่เธอไม่รู้เลยว่านอกจากจะมีคนตายแล้วยังมีคนที่เจ็บปวดจากการกระทำนั้นของเธออีกมากมายถึงเพียงนี้ และเหตุการณ์เมาแล้วขับในครั้งนั้นเธอก็ไม่เคยอยากจะนึกถึงเพราะลึกๆ แล้วมิราเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอนั้นจะกล้าขับรถของเจ้านายทั้งๆ ที่เมาได้ ดั้งนั้นเมื่อเธอได้ชดใช้ความผิดด้วยการรับโทษอยู่ในคุกเยาวชนครบสองปีเธอเองก็พยายามจะลืมเรื่องนั้นให้ได้เช่นกัน แต่ตอนนี้พอศิวะได้พูดถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมา มันก็ทำให้มิราพึ่งจะนึกได้ว่าเธอได้ก่อเหตุแบบนั้นไว้จริงๆ

'’ อึก ฉะ ฉัน ฉันขอโทษ ฮื้อๆ ฉันไม่รู้ ฮื้อๆ ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดเหตุการณ์มากมายแบบนั้นขึ้น ฉันขอโทษ ฮื้อๆ ฉันขอโทษ!!!’ ’มิรายกมือไหว้ศิวะทั้งน้ำตา ไม่ใช่เพราะเธอกลัวแต่เป็นเพราะเธอรู้สึกผิดจากใจจริง

‘’ คนที่มึงต้องขอโทษไม่ได้มีแค่กู!!!!’ ’เขาพูดจบก็ดึงแขนมิราให้ลุกขึ้นก่อนจะพาเธอออกจากบ้านของเขาไปยังบ้านเรือนไม้ของกิ่งเกสร ร่างเล็กถูกผลักเข้าไปยังห้องนอนที่มือสลัวก่อนที่ไฟห้องจะถูกศิวะเปิด มิรามองเห็นร่างของผู้หญิงที่นอนหลับอยู่ เธอก็รู้ได้ทันทีว่านี้คือผู้หญิงคนนั้น

‘’ มึงดูสิ่งที่มึงทำไว้ ว่ามันเลวร้ายแค่ไหน มึงขโมยเอาเวลาของกูกับเมียกูไป ไหนจะชีวิตลูกกูอีก ทีนี้มึงบอกกูมาสิว่ามึงจะชดใช้ให้กูยังไง!!!!’ ’

‘’ อึกๆ ฮื้อ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษนะคะ ฮื้อๆ!!!’ ’มิราร้องไห้คร่ำครวนเธอกราบลงไปที่พื้นบริเวณทิศทางปลายเท้าของร่างที่นอนนิ่ง

‘’ คุณกิ่ง มิราขอโทษ ฮื้อๆ มิราขอโทษนะคะ มิราขอโทษ ฮื้อๆ ‘’ ร่างเล็กพูดไปก้มกราบไปอย่างสำนึกผิด ศิวะมองดูภาพนั้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้น

‘’ อย่าคิดว่าแค่ขอโทษแล้วฉันกับกิ่งจะอภัยให้เธอ…เธอจะต้องอยู่อย่างรู้สึกผิดไปตลอดทั้งชีวิตเพราะการกระทำที่สิ้นคิดของตัวเอง...ฉันจะให้เธออยู่ในฐานะเมียแสนชังแบบนี้ไปจนตาย…หรือไม่ก็จนกว่ากิ่งจะตื่นขึ้นมาอโหสิกรรมให้เธอด้วยตัวเอง นั้นคือทางรอดเดียวที่เธอจะหลุดพ้นไปจากความผิดของเธอได้!!!’ ’

‘’ ถะ ถ้าฉันทำให้คุณกิ่งตื่นขึ้นมาได้คุณจะยกโทษให้ฉันแล้วปล่อยฉันไปจริงๆ ใช่ไหม….คุณจะอโหสิกรรมให้ฉันทุกอย่างใช่ไหม?’ ’ มิราเอ่ยถามศิวะทั้งน้ำตา สายตาเย็นเฉียบของร่างสูงกดมองต่ำลงไปยังคนที่นั่งคุกเข่าตัวสั่นอยู่บนพื้น

‘’ ใช่ ถ้าเธอทำได้ฉันจะปล่อยเธอไปเพราะสำหรับฉันกิ่งเกสรเท่านั้นที่ฉันต้องการ’ ’คำตอบของศิวะเด็ดขาดและหนักแน่น มิรายกมือขึ้นไหว้เขาอีกครั้ง

‘’ ถ้าอย่างนั้นขอโอกาสให้ฉันได้ไถ่บาปของตัวเองนะคะ ฉันจะดูแลคุณกิ่งเอง ฉันจะทำทุกอย่าง ทำทุกทางให้คนรักของคุณตื่นฟื้นขึ้นมาให้ได้ ขอโอกาสฉันนะคะคุณศิวะ’ ’มิราพูดจบก็กราบลงแทบเท้าของร่างสูงที่ยืนอยู่ ศิวะมองไปยังร่างของกิ่งเกสร ก่อนจะมองมาที่มิราซึ้งกำลังก้มกราบเขาอยู่

‘’ ก็ได้ฉันจะให้โอกาสเธอ….แต่ถ้าเธอทำให้กิ่งมีร่องรอยแม้แต่นิดเดียวล่ะก็ฉันเอาเธอตายแน่!!!’ ’ ศิวะพูดเพียงเท่านั้นก็เดินจากออกไป มิราเงยหน้าขึ้นก็จะมองไปยังร่างของกิ่งเกสรที่อยู่บนเตียงหัวใจของเธอในยามนี้ทั้งรู้สึกผิดทั้งเจ็บปวด

‘’ คุณกิ่ง มิราขอโทษ มิราจะทำให้คุณกับคุณศิวะกลับมาอยู่ด้วยกันให้ได้….มิราจะไถ่บาปของตัวเองนะคะ….คุณกิ่งรับการขอโทษจากมิราด้วยนะคะ ฮื้อๆ’ ’มิราก้มลงกราบกิ่งเกสรอีกครั้ง ร่างบนเตียงนอนนิ่งไม่ขยับเหมือนดังเช่นทุกครั้งแต่ที่แตกต่างออกไปคือที่หางตาของร่างนั้นกลับมีหยดน้ำใสไหลออกมาจากดวงตาข้างหนึ่งโดยที่มิราเองก็ไม่ทันได้สังเกตเห็น......