------
***Azalea’s POV***
-
Hawak-hawak ko ang malamig na kamay ni Yzari habang nakahiga siya sa hospital bed—may nakakabit na swero sa kanyang kaliwang braso at may maliit na oxygen tube sa kanyang ilong. Sa bawat saglit na hindi siya gumagalaw, pakiramdam ko ay unti-unti akong hinihila sa bangin ng matinding takot.
Malamlam ang ilaw sa kwarto. Tahimik. Tanging tunog ng mga makinang nakakabit sa katawan niya ang maririnig—ang mahinang ugong ng oxygen, at ang regular na beeping ng heart monitor, na para bang paalala na, sa kabila ng lahat, buhay pa siya. Na kahit paano, lumalaban pa rin ang puso ng anak ko.
Pinilit kong manatiling kalmado. Kahit sa loob-loob ko, gusto ko nang sumigaw—gusto kong ilabas ang lahat ng sakit at takot. Pero hindi ko puwedeng ipakita sa kanya iyon. Ayokong m
