HIS BRIDE, HIS TERMS (R-18)

HBHT-5

STEFANY POV

Maganda ang gising ko ngayong umaga. Parang may kakaibang energy akong nararamdaman, na para bang may magandang mangyayari. Sa isip ko, baka ito na ang araw na hindi ako pagbubungangaan nina Mama at Papa.

Tumayo ako mula sa kama at dumiretso sa banyo para maghilamos. Habang nakaharap sa salamin, ngumiti ako sa sarili ko. "Stefany Santiago, today is your day. No drama, no sermon. Positivity lang!" sabi ko habang inaayos ang buhok ko.

Pagbaba ko sa hagdan, agad akong nagtungo sa dining area. Naamoy ko ang masarap na breakfast na inihanda ni Yaya Lita. Pancakes, bacon, at hot chocolate—paborito ko. Napangiti ako habang naupo sa mesa.

Pero ang saya ko, biglang naputol.

"Stefany, ano na naman itong pinaggagagawa mo?" boses ni Mama ang sumalubong sa akin.

Napatigil ako sa paglagay ng syrup sa pancake. Tumingala ako at nakita si Mama, nakatayo sa tabi ng mesa, may hawak na tablet. Kitang-kita ko ang galit sa mukha niya.

"Anong ginawa ko na naman, Ma?" tanong ko, kahit wala pa akong idea kung ano ang problema.

Ibinalibag niya ang tablet sa mesa, at tumambad sa akin ang isang viral post—isang video ng kagabi, lasing ako sa bar, sumasayaw sa ibabaw ng mesa habang may hawak na bote ng wine.

Oh, my God.

"Explain this, Stefany!" sigaw ni Mama, habang ang Papa ko naman ay tahimik lang pero halata ang disappointment sa mukha niya.

"M-Ma... ano kasi..." Wala akong maisagot. Ang saya ko kanina, biglang nawala.

"Stefany, wala ka bang ibang ginawa kundi bigyan kami ng sakit ng ulo? Kailan ka ba magtitino? Kailan mo ba matututunang mag-isip ng tama?" sunod-sunod na sermon ni Mama.

Napatingin ako kay Papa, umaasa ng konting kampi. Pero nang magsalita siya, mas lalo akong nanghina.

"Stefany, akala ko naman magbabago ka na. Pero ganito pa rin? Hanggang kailan mo kami bibigyan ng kahihiyan?"

Hindi ko na alam ang sasabihin. Yung magandang gising ko, parang wala nang kwenta. Pakiramdam ko, kahit anong gawin ko, hindi na nila makikita ang maganda sa akin.

Tumayo ako at mabilis na umakyat pabalik sa kwarto. Sinara ko ang pinto at humiga sa kama. Nakatitig lang ako sa kisame habang nararamdaman ang init ng luha na tumutulo sa pisngi ko.

Bakit ganito? Bakit kahit anong gawin ko, hindi sila masaya sa akin? Bakit parang ang ate ko lang ang mahal nila?

Sa sobrang sakit ng nararamdaman ko, nagtaklob ako ng kumot. "Ayoko na. Ayoko na talagang marinig ang boses nila."

Matapos ang ilang oras ng pag-iyak at pagmumukmok, nagdesisyon akong hindi ko na ito kayang tiisin. Hindi ko na kayang manatili sa bahay na ito kung saan wala silang ginawa kundi pagalitan ako. Kailangan kong lumabas. Kailangan kong magpahinga mula sa drama ng pamilya ko.

Mabilis akong nag-empake ng ilang damit sa isang maliit na bag. Hindi na ako nag-isip pa ng plano. Gusto ko lang makalayo. Lumabas ako ng kwarto, tahimik at maingat, siniguradong walang makarinig sa akin.

Pagdating ko sa may garahe, sinilip ko muna ang paligid. Tahimik ang bahay. Mukhang abala si Mama sa trabaho niya, at si Papa? Wala akong ideya kung nasaan siya.

Binuksan ko ang pinto ng kotse ko, dahan-dahan para hindi lumikha ng ingay. Pero bago pa man ako makasakay, narinig ko ang isang malamig na boses sa likuran ko.

"Stefany."

Nanlaki ang mga mata ko. Oh no. Dahan-dahan akong lumingon, at nakita ko si Papa na nakatayo sa pintuan ng garahe, nakapamulsa at nakatingin sa akin nang mariin.

"Sa tingin mo, makakatakas ka sa akin?" tanong niya, malamig ang boses ngunit halata ang galit.

"P-Pa, hindi naman ako tatakas... lalabas lang ako sandali," palusot ko, pero alam kong hindi siya maniniwala.

"Sandali? Ganito ka magdamit at magdala ng bag para sa 'sandali'?" Tumuro siya sa bag ko, at napalunok ako.

Hindi ko na alam ang sasabihin. Nanatili akong nakatayo sa harap niya, hindi makagalaw.

"Balik sa loob," utos niya, ang boses niya puno ng awtoridad na hindi ko kayang suwayin.

"P-Pa naman, kailangan ko lang ng konting space—"

"Stefany," putol niya sa akin, mas lalong tumalim ang tingin niya. "Sa bahay na ito, ako ang nasusunod. At kung hindi ka marunong sumunod, mas lalo lang akong maghihigpit sa'yo."

Wala na akong nagawa kundi sumunod. Pinilit kong pigilan ang sarili kong umiyak habang naglalakad pabalik sa loob ng bahay, bitbit ang bag na wala namang silbi.

Pagpasok namin sa sala, humarap siya sa akin. "Simula ngayon, grounded ka. Wala kang karapatang lumabas, kahit saang lugar. Naiintindihan mo?"

"Pero, Pa—"

"Isa pang reklamo, Stefany, at mas titindi pa ang parusa mo," matigas niyang sabi.

Hindi ko na siya sinagot. Tumalikod ako at umakyat sa kwarto ko, hinahampas ang pinto nang malakas.

Grounded? Ano ako, bata? Napaupo ako sa kama, hawak ang bag na hindi ko man lang nagamit. Tumulo ang luha ko sa galit at pagkadismaya. Bakit ganito ang buhay ko? Bakit parang lahat na lang ng ginagawa ko, mali sa paningin nila?

Napahiga ako sa kama, tinitingnan ang kisame habang ang utak ko ay puno ng mga tanong na wala naman akong makuhang sagot. Ayoko na talaga. Pero wala akong magagawa. Buhay-prinsesa nga raw, pero parang nakakulong naman ako sa isang gintong hawla.

Kinabukasan, tahimik ang buong bahay. Halos walang imik si Stefany habang kumakain ng almusal kasama ang kanyang ina at ama. Pakiramdam niya, parang siya ang pinakamasamang anak sa mundo sa tingin ng mga magulang niya.

"Stefany, pagkatapos mong kumain, dumiretso ka sa kwarto mo," malamig na sabi ni Mr. Santiago. "Wala kang ibang gagawin kundi mag-isip sa mga pinaggagawa mo nitong mga nakaraang araw."

Napatingin si Stefany kay Mrs. Santiago, umaasa ng konting simpatiya. Pero kahit ang ina niya ay mukhang hindi na rin handang magbigay ng palugit.

"Stefany, huwag mo nang gawing mas mahirap pa ito para sa sarili mo. Hindi ka namin pinarurusahan dahil gusto namin, kundi dahil kailangan mong matuto," sabi ng ina niya.

Hindi sumagot si Stefany. Sa halip, tumayo siya mula sa lamesa, iniwan ang plato niyang halos hindi niya ginalaw, at umakyat pabalik sa kwarto niya.

STEFANY POV

Pagpasok ko sa kwarto, binagsak ko ang sarili ko sa kama. Nakatingin lang ako sa kisame, nag-iisip kung paano ba talaga naging ganito ang buhay ko.

Ang daming ini-expect nila Mama at Papa sa akin, pero bakit hindi ko kayang ibigay? Bakit parang kahit anong gawin ko, mali pa rin?

Bigla akong napabalikwas nang marinig kong bumukas ang pinto. Ang yaya namin, si Yaya Lita, pumasok na may dalang tray ng pagkain.

"Yaya, hindi ko na po kailangan 'yan," sabi ko, pero ngumiti lang siya at inilapag ang tray sa mesa.

"Alam kong hindi ka pa kumakain nang maayos, iha. Kahit konti lang, subukan mo," sabi niya nang mahinahon.

Napabuntong-hininga ako. "Yaya, bakit ba hindi nila ako maintindihan? Bakit si Ate Samantha ang perpekto sa kanila, at ako, parang wala akong kwenta?"

Umupo si Yaya Lita sa gilid ng kama at hinaplos ang buhok ko. "Hindi totoo 'yan, Stefany. Mahal ka ng mga magulang mo. Kaya lang, minsan, hindi natin naiintindihan ang paraan ng pagmamahal nila."

"Pero Yaya, gusto ko lang naman ng kalayaan. Gusto kong gawin ang mga bagay na gusto ko, pero lagi nilang pinipigilan," sagot ko, nararamdaman ko na naman ang init ng luha sa mga mata ko.

"Ang kalayaan, iha, may kaakibat na responsibilidad. Hindi masama ang magpahayag ng sarili, pero kailangan mo ring matutunan ang magtimpi at mag-isip ng mas malalim," sabi niya.

Tahimik akong napaisip sa sinabi niya. Gusto kong sumigaw, gusto kong magrebelde, pero sa likod ng lahat ng galit ko, alam kong may punto siya.

Pagkatapos niyang lumabas, tumingin ako sa bintana. Ano ba talaga ang gusto kong gawin sa buhay ko? Kailan ko kaya malalaman ang sagot?

Tinitigan ko lang ang tray ng pagkain sa mesa. Ang bango ng sinigang na baboy at ang bagong saing na kanin, pero para bang nawalan ako ng ganang kumain. Sermon pa lang nila Mama at Papa, busog na busog na ako.

Napabuntong-hininga ako at napahiga sa kama, nakatingin sa kisame. Bakit ba ganito? Bakit parang lahat ng ginagawa ko, mali sa paningin nila?

Gusto kong kumain, pero sa totoo lang, para akong naduduwal sa sama ng loob. Hindi ko maintindihan kung bakit sobrang bigat ng pakiramdam ko ngayon.

Muling tumingin ako sa tray. Tumayo ako at hinila ang mesa papalapit. Kumuha ako ng isang kutsara ng sinigang, pero paglapit ng kutsara sa bibig ko, parang nawalan ulit ako ng gana. Ibinaba ko ito at napailing.

"Bakit ba ang hirap nilang intindihin ako? Gusto ko lang naman maging masaya... Bakit ba parang lahat ng desisyon ko, kailangang may approval nila?" bulong ko sa sarili ko.

Napahawak ako sa ulo ko. Pakiramdam ko, parang may pader sa pagitan namin ng pamilya ko na kahit anong pilit kong basagin, mas lalo lang itong tumitibay.

Napatayo ako at naglakad-lakad sa kwarto, parang gusto kong ibuhos ang inis ko sa kahit ano. Tumigil ako sa harap ng salamin at tinitigan ang sarili ko.

"Ikaw, Stefany Santiago," sabi ko sa repleksyon ko. "Ano ba talagang gusto mo sa buhay mo? Kasi ako, hindi ko rin alam."

Tumalikod ako at muling naupo sa kama, pinilit na huwag umiyak. Ayoko nang umiyak. Ayoko nang magmukmok. Pero paano? Paano ko babaguhin ang buhay ko kung kahit saan ako lumingon, parang may pumipigil sa akin?

Napatingin ako ulit sa tray ng pagkain. Napabuntong-hininga ako. Kahit papaano, kailangan kong kumain. Hindi ko sila matutulungan kung patuloy kong sinasaktan ang sarili ko. Ngunit kahit pa kinumbinsi ko ang sarili ko, nanatili akong nakaupo, nakatingin lang sa pagkain na parang hindi ko kayang lapitan.

THIRD POV

Habang nakaupo si Stefany sa gilid ng kanyang kama, hindi niya maiwasang mag-isip tungkol sa kanyang ate Samantha. Ang perpekto, mabait, at laging paborito ng kanilang mga magulang. Si Samantha ang tipo ng anak na ipinagmamalaki sa lahat—responsable, masunurin, at halos walang bahid ng pagkakamali.

Samantalang siya? Si Stefany, ang itinuturing na pabigat ng pamilya.

"Palaging si Ate Samantha ang bida," bulong niya sa sarili habang nakatitig sa tray ng pagkain na hindi pa rin niya ginagalaw.

Naalala niya ang usapan nila kanina sa hapag-kainan. Pinag-usapan na naman ang kasal ni Samantha at ang magiging papel niya sa kompanya habang nasa honeymoon ang kanyang ate. Galit ang naramdaman ni Stefany. Bakit kailangang siya ang mag-asikaso ng trabaho ni Samantha? Bakit siya ang laging kailangang mag-adjust?

"Si Ate kasi perpekto," pabulong niyang sabi habang sinasakal ng inggit at galit ang kanyang puso.

Sa bawat tagumpay ni Samantha, parang lumiliit ang tingin ng mga magulang nila sa kanya. Ang mga parangal, mga papuri, at ang respeto ng lahat ay napupunta kay Samantha. Si Stefany? Siya ang laging kinukuwestyon.

Parang pelikula ang lahat ng ito para kay Stefany. Isang kwento kung saan siya ang kontrabida at si Samantha ang bida. Ang bawat hakbang ni Samantha ay tama, habang siya ay palaging mali.

Bakit ba hindi ako pwedeng maging katulad niya? tanong niya sa sarili. Pero agad niyang binawi ang iniisip. Ayaw niyang maging katulad ni Samantha. Gusto niyang maging siya—pero bakit parang hindi iyon sapat para sa pamilya nila?

Napabuntong-hininga si Stefany. Ang inggit ay nagiging galit. Pero hindi lang galit sa kanyang ate—kundi galit din sa sarili niya. Galit dahil hindi niya kayang lampasan ang anino ng kapatid.

Habang nakaupo siya sa kama, isang bagay lang ang sigurado niya: kailangang may magbago. Hindi niya alam kung paano, pero hindi niya hahayaang manatili siyang nasa ilalim ng anino ni Samantha habambuhay.