ที่นี่...สถานีพักใจ

ตอนที่ 4/1 ต่อหน้าต่อตา

เมื่อทุกอย่างคลี่คลายหมู่มวลชนก็เริ่มแยกย้าย จะหลงเหลืออยู่ก็ไม่กี่คนที่ดูจะสนใจฉากพระเอกกำลังอยู่ปลอบนางเอกเหมือนในละครน้ำเน่าหลังขาว

“คุณโอไหม?”

ภูษิตเอ่ยถามด้วยความห่วงใย และตอนนี้ดูจากท่าทางของอัญญาแล้วเหมือนคนที่วิญญาณลอยออกจากร่างไปแล้ว สภาพจิตใจของเธอรวมทั้งใบหน้าข้างซ้ายแดงเป็นรอยมือเต็มๆ

“ฉันเหนื่อยจัง…” อัญญาจ้องมองร่างสองร่างที่พยุงกันเดินขึ้นคอนโดจนลับตา หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าพลันร่วงหล่นอาบแก้มนวล

ที่ผ่านมาเธอเคยคิดว่าความรักของเธอและเจตน์จะยั่งยืนยาวนานจวบจนถึงวันแก่เฒ่า แต่ว่าวันนี้เธอเข้าใจแล้วว่าเวลาไม่ช่วยให้ใครคนหนึ่งสามารถรักและซื่อสัตย์ต่อใครอีกคนตลอดไป

ความรักอย่างเดียวมันไม่คงไม่พอ เพราะความดีมันซื้อความรักไม่ได้สินะ…

ดูจากท่าทางของอัญญาแล้วเขาคงต้องพาเธอขึ้นไปบนคอนโดของตัวเองซะแล้ว ขืนปล่อยให้เธออยู่ตรงนี้คนเดียวคงไม่ดีแน่ๆ

“คุณจะโอไหมถ้าผมจะชวนคุณขึ้นไปบนห้องผมก่อน”

“…”

สภาพของอัญญาในตอนนี้ไม่เหลือแม้แต่เรี่ยวแรงจะตอบคำถามของเขา เธอทำได้แต่มองภาพเงาของชายโฉดหญิงชั่วที่เคยอยู่ตรงหน้าเธอ

ทำไม…ทำไมมันถึงได้รู้สึกเจ็บปวดเจียนตายแบบนี้

“ทำไมฉันถึงได้รู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ ตอนนี้ฉันรู้สึกทุกข์ทรมานเหลือนเกิน…”

ไม่รู้ว่าอัญญาสูญเสียหยดน้ำตาไปมากมายเท่าไหร่ ตอนนี้เธอแทบอยากจะหยุดหายใจมันลงตรงนี้ เพราะหัวใจของเธอตอนนี้มันเจ็บปวดเหลือเกิน และเจ็บปวดเกินกว่าที่จะใช้ทุกคำพูดมาอธิบายมันออกมาได้

1 ชั่วโมงต่อมา…

ร่างบอบบางนั่งนิ่งบนโซฟาหรู ตอนนี้อัญญาคล้ายกับร่างที่ไร้วิญญาณไปแล้ว แม้ว่ารอยแดงตรงหน้าของเธอจะจางลงไปมากแล้ว ทว่าความเจ็บปวดยังคงกินลึกไปถึงก้นบึ้งหัวใจ หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงหล่นอาบใบหน้าสวย ทำให้คนมองแล้วรู้สึกปวดใจแปลกๆ

“เฮ้อ! ผมว่าคุณทายาก่อนไหม?”

ภูษิตหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาวางไว้ที่โต๊ะ เขาบีบหลอดยาแก้ฟกช้ำใส่นิ้วมือ รอให้เธอยื่นแก้มข้างซ้ายที่ยังหลงเหลือรอยแดงจางๆ ให้เขาทา

ด้านอัญญาเธอถึงกับอึ้งนิดๆ กับท่าทางของเขา ดวงตาจับจ้องไปที่นิ้วมือเรียวของฝ่ายตรงข้ามที่มียาทาแผลฟกช้ำภายนอก

“ฉันทาเองได้ค่ะ”

“ให้ผมช่วยเถอะ” สายตาจริงจังของเจ้าของห้องทำให้เจ้าของร่างบางต้องนิ่งงัน

“ก็ได้ค่ะ”

อัญญารู้สึกขัดใจอยู่บ้างที่มีคนมารบกวนอารมณ์เศร้าของเธอในตอนนี้ แม้ว่าหญิงสาวอยากจะอยู่คนเดียว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะนี่ไม่ใช่ห้องของเธอ

จังหวะที่นิ้วเรียวค่อยๆ บรรจงทายาลงที่แก้มนวล และแล้วความรู้สึกร้อนวูบๆ ก็ผุดขึ้นในใจของอัญญารวมถึงคนที่เอื้อมมือขันอาสาทายาด้วย จู่ๆ บรรยากาศภายในห้องก็เริ่มอึดอัดแปลกๆ

ท่าทางใจลอยของภูษิตทำให้อัญญาต้องพูดเอ่ยห้าม “ฉันว่ายาน่าจะซึมพอแล้วนะคะ”

“อ่อๆ ครับ” ชายหนุ่มเกาหัวแกรกๆ ด้วยท่าทางเขินอาย

“…”

และแล้วบรรยากาศก็กลับเข้าสู่โหมดเงียบอีกครั้ง อัญญาเหม่อมองไปยังวิวนอกคอนโดจากชั้น 33 ความรู้สึกโดดเดี่ยวเริ่มกัดกินใจหญิงสาวอีกครั้ง

ฉันควรจะทำยังไงดี ต่อจากนี้ชีวิตของเธอคงต้องเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่แล้วจริงๆ สินะ ทั้งเรื่องงานและที่อยู่ นับตั้งแต่ตกลงปลงใจมาอยู่กับเจตน์ เพื่อนฝูงของเธอก็แทบนับนิ้วได้ เพราะเธอไม่มีเวลาแม้แต่จะพบปะใคร วันๆ เอาแต่ทำงานและคิดหาวิธีต่อยอดธุรกิจจนหัวหมุน รวมทั้งครอบครัวของเธอที่อยู่ต่างจังหวัดก็ไม่ได้กลับไปนานแล้ว และก็นานแล้วอีกเช่นกัน ที่คนทางบ้านเคยบอกเธอว่าดูเปลี่ยนไปตั้งแต่มีแฟน ตอนนั้นเธอเพียงนึกว่าพวกเขาเพียงล้อเล่นกับเธอเท่านั้น แต่ว่าพอมองย้อนกลับไปจนมาถึงตอนนี้ เธอทุ่มเทให้ความรักจอมปลอมนี้มากเกินไป จนสุดท้ายเธอก็ไม่ต่างอะไรจากหมาตัวหนึ่ง

อัญญาหัวเราะทั้งน้ำตา เธอรู้สึกสมเพชตัวเองเหลือเกิน ความรักครั้งนี้ถ้าไม่รวมรักแบบเด็กๆ สมัยมัธยม เจตน์นับว่าเป็นรักแรกและผู้ชายคนแรกของเธอ

“ท่าทางคุณจะเป็นญาติกับการประปานะผมว่า ร้องไห้ได้ยังไงเป็นชั่วโมงๆ ผมนี่นับถือคุณจริงๆ”

เขายอมรับว่าไม่อยากนั่งมองเธอร้องไห้แบบนี้โดยไม่รู้จะช่วยอะไรได้ อย่างน้อยหาเรื่องเพื่อทำลายบรรยากาศที่ชวนอึดอัดนี้ได้ก็คงดีไม่น้อย

“เฮ้อ! ฉันก็อยากจะบังคับมันให้มันหยุดไหลเหมือนกัน แต่มันทำไม่ได้”

ถ้าตอนนี้เธอมีมนต์วิเศษก็คงดีไม่น้อย เธออยากจะเสกให้ตัวเองเข้มแข็งและลืมอดีตทุกอย่างราวกับไม่เคยเกิดขึ้นกับเธอ แต่ก็อย่างว่า ความจริงที่เธอเผชิญมันช่างโหดร้าย โหดร้ายจริงๆ สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง

“เฮ! อย่าร้องสิ ผมแค่อยากให้คุณผ่อนคลาย ไม่ใช่อยากเห็นคุณซึมเศร้าแบบนี้”

ภูษิตนั่งนึกถึงสถานการณ์ในอดีตเวลาปลอบใจบรรดาลูกค้าที่อกหัก คิ้วเรียวก็ขมวดเป็นปม ส่วนมากเหล่าบรรดาผู้หญิงเหล่านั้นไม่เคยมีเคสไหนหนักหนาสาหัสเท่าอัญญามาก่อน อย่างมากพวกเธอก็ล้วนเคยผ่านความรักมาก่อน แม้จะเสียใจแต่พวกเธอก็เข้มแข็งยืนหยัดได้ในเวลาต่อมา

แต่ในกรณีของอัญญา เขาคิดว่าหนักหนาสาหัสพอสมควร ดูจากที่ฟังเธอเล่าถึงความสัมพันธ์ของเธอที่ผ่านมารวมถึงสถานการณ์ที่เผชิญอยู่ในตอนนี้ มันดูหนักหนาสาหัสจริงๆ สำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่ดูแล้วจะไร้ญาติขาดมิตร แถมยังตัวคนเดียวในเมืองใหญ่ วิเคราะห์จากสถานการณ์แล้วหากเป็นเขาคงเสียศูนย์ไม่น้อย ถ้าหากตอนนี้เธอคิดสั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นไปไม่ได้