อย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย!

บทที่ 2 (2/2) ข้าขอเถิดนะ (2) ( มี nc นิด ๆ นะเจ้าคะ)

เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าของผู้เป็นบิดา เสียงสวบสาบของเนื้อผ้า จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงคล้ายกับจะร้องห้าม เสียงร้องครวญครางราวกับเจ็บปวดมาก แล้วไหนจะเสียงเนื้อกระทบกัน ซึ่งมันดังขึ้นเป็นจังหวะอย่างต่อเนื่องอยู่เหนือศีรษะของพวกนาง

ยามนี้อวิ่นซงถิงเผลอเอาเสียงที่ได้ยินมาจินตนาการเป็นภาพ นางรู้สึกร้อนรุ่มจนสั่นสะท้าน รู้สึกแปลก ๆ ที่ช่องท้อง และส่วนล่าง

อวิ่นซงถิงอยากจะร้องไห้ นางอยากมีเวทมนตร์จะได้เปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นใบไม้ หรือเป็นเศษฝุ่นเล็ก ๆ ก็ได้ นางจะได้ปลิวออกไปจากที่นี่! ตอนนี้เลย!!

“นายท่านมันลึก...อึก! ท่านี้มันเข้ามาลึกมาก...อื้อ! นายท่านเจ้าคะ ข้า...ข้าไม่ไหว มันเข้ามาลึกเกินไปเจ้าค่ะ!”

“อาเฉียว เจ้าชอบให้ข้าเข้าไปลึก ๆ และก็ชอบแบบแรง ๆ เช่นนี้ไม่ใช่หรือ?”

อวิ่นซงถิงหลับตาปี๋ นางไม่อยากได้ยิน นางอยากจะยกมือขึ้นมาปิดหู แต่ติดตรงที่ตัวนางถูกโอบกอด ยามนี้มือทั้งสองข้างอยู่ด้างล่าง นางจึงทำได้เพียงซุกใบหน้าเข้าไปที่แผงอกกว้าง เพื่อหลบหนีเสียงต่าง ๆ ที่มันยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

แล้วในขณะนั้น...

คราแรกอวิ่นเฟยหยวนตั้งใจจะตัดประสาทสัมผัส เนื่องจากตัวเขารู้สึกมีอารมณ์ต้องการตั้งแต่มอบจุมพิตแรกให้กับอวิ่นซงถิงแล้ว

ทว่าสตรีในอ้อมแขนกลับไม่รู้ประสา นางขยับร่างกายมั่วซั่ว จนลมหายใจที่อวิ่นเฟยหยวนพยายามจะปรับ เพื่อตัด...มันเตลิดจนยากที่จะระงับ แล้วยิ่งยามนี้ความร้อนแรงจากกิจส่วนตัวของหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีบนเตียง รวมเข้ากับกลิ่นหอมอ่อน ๆ และร่างกายนุ่มนิ่มที่กำลังสั่นเทาราวกับลูกนกในอ้อมกอด

หากสถานการณ์นี้เกิดขึ้นระหว่างอวิ่นเฟยหยวนกับสตรีนางอื่น เขาคงจะเขวี้ยงสตรีนางนั้นออกไปนอกห้องนานแล้ว หรือไม่...เขาก็คงไม่แม้แต่จะคิดก้าวเท้าเข้ามาอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่แรก

แต่เพราะทุกอย่างมัน...! อวิ่นเฟยหยวนกัดฟันกรอด!! เขาพยายามรวบรวมสติของตัวเองอีกครั้งอย่างสุดความสามารถ ระหว่างนั้นอวิ่นซงถิงก็ขยับซุกใบหน้าเข้ามาหา ลมหายใจอุ่นร้อนของนางตกกระทบลงบนเนื้อผ้า แล้วผ่านทะลุเข้ามาสัมผัสผิวหนัง...

เขาตัดสินใจประเดี๋ยวนั้น คว้าจับมือของสตรีในอ้อมแขน จากนั้นก็พลิกอีกฝ่ายให้นอนหงาย แล้วขึ้นไปคร่อมอยู่บนตัวนาง

อวิ่นเฟยหยวนตั้งใจจะตรึงอวิ่นซงถิงเอาไว้ใต้ร่าง เพื่อที่นางจะได้ไม่ขยับร่างกาย จนอาจจะเกิดปัญหาใหญ่ตามมา แต่ทว่า...ดวงตาคมหรี่ลงไปมองสตรีตรงหน้า

แม้อวิ่นเฟยหยวนจะรีบเบือนหน้าไปอีกทาง พยายามสูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ แต่ภาพดวงหน้างามที่เคยขาวผ่อง ยามนี้แดงซ่านไปจนถึงลำคอ ดวงตากลมโตก็กำลังหยาดเยิ้มเอ่อคลอ ริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อบวมเจ่อขึ้นเล็กน้อย เนื่องจากเมื่อครู่เพิ่งจะถูกเขาจุมพิตไป

‘ผู้ใดไหวไปก่อน หรือไม่ก็เชิญอดทน เชิญอดกลั้นต่อไปเถิด แต่ข้าผู้นี้...หมดความอดทนแล้ว!’

อวิ่นเฟยหยวนกดจุมพิตลงไปที่ริมฝีปากอิ่ม คราแรกเขาตั้งใจจะมอบจุมพิตหวาน ๆ แบบเมื่อครู่ต่อ แต่เพียงแค่ได้สัมผัส...เขาก็รู้สึกอยากจะกลืนกินอวิ่นซงถิงลงท้อง

ร่างกายนุ่มนิ่ม กลิ่นกายหอมอ่อน ๆ แล้วไหนจะเสียงเตียงลั่น เสียงกิจส่วนตัวของท่านพ่อตากับบ่าวอุ่นเตียงที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่องอยู่เหนือศีรษะ

อวิ่นเฟยหยวนรู้สึกอยากจะบ้าตาย ยามนี้ส่วนล่างลามขึ้นมาถึงส่วนบนของร่างกายราวกับมีเปลวไฟโหมกระหน่ำ

เขาพยายามดึงสติมาวางไว้ที่ริมฝีปาก จากนั้นก็หลับตา อวิ่นเฟยหยวนค่อย ๆ บดริมฝีปากของตนเองกับริมฝีปากอิ่มอย่างร้อนแรง แต่เชื่องช้า เขาดูดกลืน ขบกัด แล้วส่งปลายลิ้นร้ายกวาดผ่านแนวฟันเข้าไปไล่ต้อนลิ้นเล็กจนทั่วโพรงปาก ยิ่งสตรีใต้ร่างพยายามหลบหนี หรือหดลิ้นกลับ เขาก็ยิ่งส่งลิ้นร้ายของตนเข้าไปเกี่ยวรัด

ยามนี้อวิ่นซงถิงรู้สึกเจ็บไปทั้งปาก ช่วงที่อวิ่นเฟยหยวนผละออกให้นางหายใจ นางก็คิดจะเอ่ยประท้วง แต่เพียงแค่กดเสียงเรียกขาน ริมฝีปากของบุรุษบนร่างก็ทาบทับกลับลงมา

“พี่ชาย...อื้อ!”

อวิ่นเฟยหยวนได้ยินเสียงครางหวาน ได้ยินเสียงเอ่ยเรียกของสตรีใต้ร่าง สิ่งที่มันงัวเงียคล้ายกึ่งหลับกึ่งตื่น ตอนนี้มันตื่นขึ้นมาแล้วอย่างเต็มตา

อวิ่นซงถิงถูกจุมพิตมอมเมาจนมึนงง และชาไปทั้งปาก แล้วในระหว่างนั้นสิ่งใหญ่โตแข็ง ๆ มันก็ค่อย ๆ กดเข้ามาที่ระหว่างขา และหน้าท้องของนาง

ฉับพลัน อวิ่นซงถิงสังหรณ์ใจได้ถึงเรื่องราวที่มันกำลังจะเกิดขึ้น นางจึงรีบดิ้น รีบขยับร่างกายถอยห่าง

“ถิงเอ๋อร์ พี่ชายขอโทษ แต่ได้โปรดอย่าขยับหนี ข้าสัญญาจะสัมผัสเจ้าเพียงแค่ภายนอกเท่านั้น ข้าขอเถิดนะ ได้โปรดช่วยข้าเถิดนะคนดี” อวิ่นเฟยหยวนขยับเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของสตรีใต้ร่าง ยามนี้เขาหมดกำลังจะสู้กับสิ่งเร้าภายนอก และความต้องการที่ปะทุขึ้นมาจากส่วนล่างแล้ว

อวิ่นซงถิงนิ่งค้าง ลมหายใจหอบถี่ของฝ่ายตรงข้ามตกลงบนริมฝีปาก นางเงยหน้าขึ้นมองอวิ่นเฟยหยวน ตอนนี้ใบหน้ารูปงามเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ อีกฝ่ายกำลังกัดฟัน แล้วใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนามองสบลงมา

ในขณะที่นางเฝ้ามอง...เสียงกิจส่วนตัวของหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีที่อยู่เหนือศีรษะก็ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของอวิ่นซงถิงตอนนี้ก็รู้สึกปั่นป่วนรุ่มร้อนราวกับมีเปลวเพลิงกองหนึ่งกำลังลุกลามจากด้านใน ส่วนลับของนางก็เหมือนจะมีน้ำอะไรบางอย่างค่อย ๆ รินไหลออกมา

นางเงยหน้าขึ้นมองสบตากับบุรุษบนร่าง หากอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่ตนรัก นางจะเอ่ยปฏิเสธทันที นางคงไม่รู้สึกลังเลใจเช่นนี้!

แล้วยามนี้อวิ่นซงถิงก็เหมือนจะพ่ายแพ้ให้กับความต้องการ นางอยากจะยื่นมือไปสัมผัสร่างกายของฝ่ายตรงข้าม และก็อยากให้อวิ่นเฟยหยวนโอบกอด อยากให้อีกฝ่ายสัมผัสร่างกายของนาง

แม้การตัดสินใจครั้งนี้ มันอาจจะลงเอยด้วยคราบน้ำตา แต่เพราะนางก็เชื่อในคำพูด และเชื่อมั่นในตัวอวิ่นเฟยหยวนมาก

อวิ่นซงถิงยกแขนทั้งสองข้างขึ้นไปโอบรอบคอของอวิ่นเฟยหยวน แล้วยื่นใบหน้าขึ้นไปจุมพิตเบา ๆ ที่ริมฝีปากบาง จากนั้นนางก็ผละออกมาพยักหน้า

เพียงแค่นางตอบรับ สายตาของบุรุษบนร่างก็เปลี่ยน...! อวิ่นซงถิงจึงรีบเบือนหน้าไปอีกทาง

‘สายตาของพี่ชายยามนี้น่ากลัวมาก ข้าเปลี่ยนใจทันหรือไม่นะ?’