หลิวเฟยหยวนหลับตาหายใจเข้าลึก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสบกับดวงตากลมโตใสกระจ่าง แล้วกล่าว
“อาถิง จากนี้ข้าจะปรับปรุงตัว ข้าขออภัย และขอโอกาสจากเจ้าอีกสักครั้งได้หรือไม่?”
“ช่วงที่ผ่านมา พี่ชายพักที่ไหนหรือเจ้าคะ?”
แม้หลิวเฟยหยวนจะยังไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ แต่เมื่อได้ยินอวิ่นซงถิงเรียกตนว่า ‘พี่ชาย’ หัวใจที่เคยหวาดหวั่นก็เริ่มสงบลงไม่น้อย
“ข้าพักที่ร้านหลิวอิง ที่นั่นมีห้องพักให้กับเหล่าคนงาน ข้าเลยใช้ที่นั่นเป็นที่พักอาศัยชั่วคราว” พูดจบ หลิวเฟยหยวนก็สังเกตเห็นสีหน้าที่แสดงออกถึงความเป็นกังวลของอวิ่นซงถิง เขาจึงรีบกล่าวเสริมว่า
“ในห้องพักมีเครื่องเรือนครบทุกอย่าง แล้วข้าก็ได้พาอาต้านติดตามไปด้วย การใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นจึงไม่ลำบากเลยแม้แต่น้อย”
น้ำเสียง ท่าที และสายตาของบุรุษตรงหน้าแสดงให้เห็นถึงความจริงใจไม่ต่างจากที่ผ่านมา แล้วที่สำคัญหลิวเฟยหยวนไม่เคยโกหกนาง
เพียงได้รับคำอธิบาย
