เลขาซ่าส์สุดที่รัก

ตอนที่ 3/1 ประธานคนใหม่

“อูย…” ร่างบางถึงกับเซไปนั่งเก้าอี้แล้วก้มลงมองข้อเท้าตนเอง ด้านภูชิตเมื่อเห็นข้อเท้าเล็กเริ่มบวมแดงก็ตกใจทันที ชายหนุ่มรีบนั่งลงดูข้อเท้าของเธอ แต่ญานินรีบหดข้อเท้าเข้าหาตัว ทำให้ภูชิตต้องเงยหน้าทำตาเขียวปั๊ดใส่หญิงสาวอย่างไม่พอใจ

“รองเท้าพลิกเมื่อคืนล่ะสิ เปิ่นจริงๆ นะเธอ” เขาต่อว่าพลางแตะนิ้วลงที่เท้าเรียวๆ เล่นเอาเจ้าของร่างบางต้องสะดุ้งโหยง ไม่ใช่ว่าเจ็บแต่เพราะตกใจมากกว่า “เจ็บขนาดนี้ทำไมไม่บอก หรืออยากจะได้คะแนนสงสารจากพ่อฉันล่ะ?”

“…” ญานินรู้สึกคันปากอยากจะต่อว่าอีกฝ่ายกลับไปหนักๆ

ถ้าเราบอกออกไปก็คงหาว่าเราสำออยอ่อนแอแน่ๆ คนอะไรไม่รู้หาแต่เรื่องมาคอยจับผิด ชิ!

“ทำไมฉันต้องอยากได้คะแนนสงสารจากท่านประธานล่ะคะ สู้ทำกับคุณไม่ดีกว่าเหรอ? เพราะต่อไปคุณก็คือเจ้านายของฉันแล้ว” ญานินเอ่ยถามพลางดันตัวเองลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะกลับไปทำงานต่อ แต่ด้วยความเจ็บทำให้หญิงสาวต้องนั่งกลับลงไปที่เดิม

“ฉันไม่กินไก่วัด” ภูชิตรีบตอบกลับ เล่นเอาคนฟังเจ็บจี๊ดไปถึงใจ

“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะคะ” ญานินรีบเถียงเพราะไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายเจตนาจะสื่อถึงอะไร เมื่อหญิงสาวลองยืนขึ้นอีกครั้ง ทว่ากลับทรงตัวไม่อยู่ ด้านภูชิตเห็นดังนั้นก็รู้สึกรำคาญลูกตาจึงรีบอุ้มเธอขึ้นไว้แนบอก

“ว้าย! นี่คุณ…” ญานินตกใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ มือบางรีบกอดคอชายหนุ่มแน่นเพราะกลัวตก ทำให้อกอวบๆ เบียดเข้ากับอกกว้างอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว “ปล่อยฉันลงนะคะเจ้านาย…”

“ฉันปล่อย แล้วธอจะเดินกลับได้ยังไงยัยอวดเก่ง” เขาเอ็ดแล้วอุ้มเธอเดินออกจากห้องประชุม ด้านเหล่าพนักงานเมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็พากันตาโตรีบหลีกทางให้ทั้งสอง

“…” ในตอนนี้ญานินรู้สึกอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด หญิงสาวพยายามซุกใบหน้ากับแผงอกแกร่ง จนกระทั่งทั้งสองเข้าไปในลิฟต์ ภูชิตก็ไม่ยอมปล่อยให้เลขาฯ สาวยืนเป็นอิสระ

ตายแน่ยายนินเอ๋ย ป่านนี้คนในบริษัทคงเม้าท์กันสนุกปากไปแล้วแน่ๆ แค่สองวันยังเจอขนาดนี้ ต่อไปจะเจออะไรอีกเนี่ย เฮ้อ! ฟ้าส่งนักรบกรีกมาให้หรือไร ทำไมต้องส่งซาตานมาในร่างเจ้านายให้หนูด้วยเจ้าคะ

ญานินพึมพำกับตัวเองอย่างปลงๆ ตั้งแต่เธอเจอเขาชีวิตของเธอก็มีแต่เรื่องที่ทำให้ปวดหัวอยู่ตลอดเวลา

เมื่อภูชิตอุ้มร่างบางลงมาถึงชั้นล่างเขาก็พาหญิงสาวเดินผ่านห้องโถงไปถึงหน้าบริษัท เล่นเอาพนักงานชั้นล่างต่างก็พากันมองไปที่ท่านประธานคนใหม่เป็นตาเดียวกัน

“เจ้านายคะ ปล่อยให้ฉันเดินเถอะค่ะ ฉันอายคนอื่นเขาค่ะ” ญานินเอ่ยเสียงเบาเพื่อพอให้ได้ยินกันสองคน ด้านชายหนุ่มก้มลงไปมองแต่ไม่ยอมทำตาม เมื่อคนขับรถเห็นเจ้านายอุ้มเลขาฯ คนสวยมาก็รีบเปิดประตูรถให้อย่างรู้งาน

วงแขนแกร่งวางญานินไว้บนเบาะหลังแล้วสั่งคนขับรถ “ไปบ้านญานิน”

“ขอบคุณนะคะที่คุณให้น้าเวกมาส่ง พรุ่งนี้ฉันจะมาทำเรื่องขอลาออกให้ถูกต้องนะคะ” ญานินคิดว่าเขาจะให้คนขับไปส่งที่บ้าน ที่ไหนได้ร่างสูงกลับรีบก้าวขึ้นไปนั่งข้างๆ จนเจ้าของร่างบางต้องรีบขยับตัวออกห่าง “เจ้านาย…จะ…จะไปไหนคะ?”

“จะไปส่งเธอไง…” ภูชิตเอ่ยอย่างหน้าตาเฉย ด้านญานินถึงกับนัยน์ตาโตรีบบอกเขาด้วยท่าทางเลิ่กลั่กทันที

“ไม่ได้นะคะ เจ้านายต้องไปตรวจเยี่ยมแผนกอื่นไม่ใช่เหรอคะ?” หญิงสาวรีบเอางานมาอ้างเพราะเธอรู้ว่าเขาจริงจังกับงานมากแค่ไหน แต่วันนี้ทำไมเขาหนีงานมาส่งเธอได้ก็ไม่รู้

“ไม่มีเธอจะไปตรวจแผนกอื่นได้ยังไง?” เขาบอก จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ ก่อนจะเลี้ยวออกจากประตูบริษัทไป จนไม่ทันได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังวิ่งตามรถมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อโต

“ภู…ภู…รอวีร่าด้วยค่ะ” วิราณีหรือวีร่าลูกสาวนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังของเมืองไทยกำลังวิ่งตามรถไปเพื่อจะให้เขาเห็นเธอ แต่ทว่ากลับไม่ทัน เพราะรถดันเลี้ยวเข้าสู่ถนนหลักไปเสียแล้ว

“จะรีบไปไหนของเขานะ!” หญิงสาวถึงกับเดินกระแทกส้นเท้ากลับไปที่รถ

“มีอะไรครับคุณ?” รปภ.ของบริษัทเห็นดังนั้นจึงรีบเดินเข้ามาถาม

“คุณภูชิตไปไหนเหรอ?” วีร่าถามเสียงขุ่น

“เอ่อ…ไปส่งคุณเลขาฯ ที่บ้านครับ”

“อะไรนะ! คุณภูชิตไปส่งเลขาฯ ที่บ้าน! เป็นไปได้ยังไง นี่มันเวลางานนะ!” วิราณีถึงกับแว้ดเสียงแหลมไม่พอใจ ไม่รอคำตอบหญิงสาวรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาชายหนุ่มทันที รอสายไม่นานน้ำเสียงเข้มก็ตอบกลับมา

“ครับวีร่า มีอะไรไหม?”

“ภูอยู่ที่ไหนคะ วีร่ามาหาที่บริษัทแต่ไม่เจอคุณค่ะ” วิราณีพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติทั้งๆ ที่อารมณ์ภายในเริ่มจะระอุขึ้นเมื่อรู้ว่าเขาไปกับผู้หญิงคนอื่น

“ผมมีธุระนิดหน่อย วีร่ามีอะไรรึเปล่าครับ”

“วีร่าคิดถึงคุณ ก็เลยจะมารับไปกินข้าวด้วยกันค่ะ” หญิงสาวบอกพลางขึ้นไปนั่งในรถแล้วใช้โปรแกรมขับรถแบบอัตโนมัติ ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป

“เอาไว้ผมจะให้เลขาฯ นัดคุณดีกว่านะครับ วันนี้ผมไม่รู้ว่าจะเสร็จธุระกี่โมง” พูดจบภูชิตก็รีบตัดสายทันที เล่นเอาวิราณีที่กำลังมองถนนอยู่นัยน์ตาลุกวาวอย่างไม่พอใจที่อีกฝ่ายไม่ยอมบอกความจริง

“บ้าชะมัด ผู้ชายตาต่ำแบบนี้กันทุกคนเลยหรือไง” วีร่ากระแทกโทรศัพท์กับเบาะข้างๆ ด้วยความโกรธจัด ก่อนจะปรับโหมดมาขับเองเพื่อที่จะไปหาที่คลายเครียด