Dila ve Asil ’in gidişi, evin içinde bir boşluk gibi oldu. Onlar gidince sanki sesler azaldı, kahkahalar eksildi. Asmin zaten onlardan önce gitmişti. Üçü birden yok olunca, o sıcak, her an kapım çalınacak hissi bir anda söndü. İlk günler çok garipti, sessizliğe alışamadım. Asmin giderken, “Sen yaparsın, biz yokken daha da güçleneceksin.” demişti. O zaman anlamadım, ama haklıymış.
Sibel kaldı yanımda. Başta, “İkimiz de meşgul oluruz, zaman geçer.” diye düşündüm. Ama o yedi ay, bana sadece zaman geçirmekten çok daha fazlasını öğretti. Sibel, sanki boş kalan tüm saatlerimi doldurmaya ant içmiş gibiydi.
Ders konusunda önce bana çalışma düzeni kurmayı öğretti. İlk zamanlar sürekli bahaneler buluyordum. “Başım ağrıyor, uykum var, bugünlük boş geçelim…” Ama o anlamazdı, kitapları önüme koyar, “
