Sonunda Agit yeni bir doktor buldu.
O sabah aynaya baktığımda yüzümdeki ifade, düşündüğümden daha solgundu. Göz altlarımda morluklar yoktu ama içimde vardı. Agit erkenden kalktı, hazırlanırken hiç konuşmadı. Doktora gidecektik. Normalde telaşlı olurdu böyle sabahlarda. Ama bu kez sadece sessizdi. İkimiz de o günden sonra bambaşka bir hale bürünmüştük.
Yine de kırgınlıklar bir kenara, içimde taşıdığım o küçük varlık için gitmemiz gerekiyordu. Agit arabayı sürdü, ben camdan dışarıyı izledim. Hiç konuşmadık. O gün söylediği sözler yenilir yutulur cinsten değildi ama zaten gitmeme az kalmıştı. Bebek beş aylık oldu.
Hastanenin bekleme odasında otururken ellerimi kucağımda kenetlemiş, sıramızı bekliyordum. Agit hala bir şey dememişti ama dizime hafifçe dokundu. Başımı çevirdiğimde gülümsüyo
