“ทำไมเขาไม่คิดว่าฉันจะเป็นอย่างอื่นกับเธอบ้างล่ะ อย่างเช่น” แม้จะไม่ได้หันไปมองกันจริงจังเพราะเจตน์ขับรถอยู่ แต่แค่เหลือบสายตาไปแว่บๆ ก็เห็นว่าเจ้าตัวมองเขาอย่างใคร่รู้ แบบที่เขารู้ว่าสีหน้าแววตาของเด็กขี้สงสัยจะเป็นแบบไหนโดยไม่ต้องมองซ้ำ...รู้สึกว่าตัวเองจะจดจำรายละเอียดต่างๆ เกี่ยวกับเธอได้แม่นยำจนน่าตกใจ
“เขาไม่คิดว่าฉันเป็นแฟนเธอบ้างเหรอ” ใจจริงอยากใช้คำอื่นที่ชัดเจนกว่านี้ แต่แค่นี้ก็ทำเอาคนช่างเจรจานิ่งงันจนไม่สามารถคิดหาคำมาพูดคุย พอเจตน์เหลือบไปมองอีกฝ่ายก็รีบเสหลบไปทางอื่น และก็ใบ้กินไปนานจนเจตน์นึกเห็นใจจึงชวนเธอคุยต่อเอง
“ปีนี้อายุเท่าไรนะออย” เขาถามในสิ่งที่จำได้ขึ้นใจ
“สิบเก้าค่ะ” เหมือนแพรก็เพิ่งจะหาเสียงตัวเองเจอนี่แหละ แม้เขาจะเปลี่ยนเรื่องปุบปับจนคิดตามไม่ทัน แต่ก็ดีกว่าที่ประโยคเมื่อกี้ละกัน
“อืม สิบสามปี ถ้าฉันเป็นพ่อเธอได้ก็ต้องเสียตัวตั้งแต่สิบสอง มันไม่มีทางเป็นไป
