I'm here for you ใช้ใจรัก [ไฟ + ฮันน่า]

ฮันน่า “สวัสดีเมืองไทย” ฉันตะโกนสุดเสียงทันทีที่เท้าแตะพื้นดินของเมืองไทยหลังจากที่โดนคุณน็อตหรือคุณพ่อของฉันลอยแพให้ไปเรียนที่เบลเยี่ยมหนึ่งปีเต็ม ฉันชื่อฮันน่าค่ะเป็นแฝดน้องของฮันเตอร์ แค่นี้แหละจบตอนแรกถามว่าโกรธมั้ยก็โกรธค่ะแต่พอพ่ออธิบายฉันก็โอเค เข้าใจในความหวังดีและที่ฉันกลับมายังไม่มีใครรู้เลยนะฉันไม่ได้บอกใคร ฉันกลับมาคนเดียวเพราะฮันเตอร์บอกอยากอยู่ที่นั่นต่อแต่ช่างเรื่องของฮันเตอร์ “ลุงขาไปไหนก็ได้ที่มีร้านขนมไทยอร่อยๆขายค่ะ”ฉันบอกลุงขับแท็กซี่ อยู่เบลเยี่ยมก็มีนะแต่ไม่อร่อยอ่ะฉันชอบทานขนมไทยมากแต่น้อยจะเจอร้านที่ถูกใจ “ลุงขาขอร้านที่อร่อยที่สุดเลยนะ”ฉันบอกอีกรอบลุงแกหันมายิ้มให้ฉัน “มีร้านนึงครับแต่ไม่รู้ว่าหมดแล้วหรือยังเพราะขายดีมาก”ลุงบอกฉัน ขายดีแสดงว่าต้องอร่อยสินะ ไม่นานลุงก็พาฉันมาที่ตลาดน้ำแห่งนึง ฉันพึ่งรู้ว่ามีที่แบบนี้อยู่ด้วยเป็นตลาดเล็กๆผู้คนไม่วุ่นวายแถมยังมีต้นไม้เต็มไปหมด “ถึงแล้วครับ หนูเดินไปแล้วถามหาร้านขนมป้าแก้วเลย”ลุงบอกฉัน ฉันพยักหน้ารับก่อนจะจ่ายเงินให้ลุง “หนูเหมาลุงทั้งวัน รอหนูอยู่นี่นะคะ”ฉันบอกลุงก็ใจดีมากค่ะแต่แกขอไปรับลูกค้าคนอื่นฆ่าเวลาถ้าฉันเสร็จแล้วฉันจะโทรบอกลุง ฉันเดินเข้ามาในตลาดตอนนี้ก็จะบ่ายสองแล้วมั้ง ร้านอาหารเต็มไปหมดเลยแล้วร้านไหนล่ะเนี่ยร้านขนมไทยมีตั้งหลายร้าน ฉันเดินมองหาร้านที่ลุงบอกจนอ้อมตลาดแต่ก็ไม่เจอ “ร้านขนมป้าแก้วอยู่ไหนค้าาาาาาาา”ฉันตัดสินใจตะโกนสุดเสียงก่อนที่คนทั้งตลาดจะหันมามองฉัน “อยู่นี่ลูก”ฉันหันมองตามเสียงของผู้หญิงวัยกลางคนที่สวยมาก ยิ้มสวยมาก “ใช่ร้านป้าแก้วมั้ยคะ”ฉันรีบเดินเข้ามาในร้าน “ใช่ค่ะหนูมีอะไรหรือเปล่าลูก”คุณป้าถามฉัน “ไม่มีป้ายหรอคะ”ฉันถาม “พอดีมันพังลูก” “อ๋อ มีคนแนะนำว่าขนมคุณป้าอร่อยมากค่ะ หนูเลยอยากมาลอง”ฉันบอกก่อนจะยิ้มให้คุณป้า “หมดแล้วลูก”ฉันมองตามเสียงของผู้หญิงพูดเมื่อกี้ ดูมีอายุกว่าคุณป้าอีก “งุ้ย เสียดายจังค่ะ”ฉันบอก “พอดีวันนี้มีคนมาเหมาน่ะลูก”คุณป้าบอกฉัน “คุณป้าขาหนูพึ่งกลับจากต่างประเทศ หนูอยากกินมากเลยไม่เหลือสักห่อให้หนูบ้างหรอคะ”ฉันพูดเสียงอ้อนพรางมองไปที่ขนมใส่ไส้ที่วางอยู่บนโต๊ะสองห่อ “อันนั้นของลูกชายป้าน่ะลูกเขาชอบกิน”คุณป้าบอก คิดว่าฉันจะยอมมั้ยล่ะ “ให้หนูเถอะนะคะหนูอยากกินจริงๆนะคะ ไม่ได้กินหนูลงแดงแน่คุณป้าคุณยายขา”ฉันพูดแล้วเข้าไปอ้อนคุณป้า “....................” “ลูกชายคุณป้าเขาจะกินตอนไหนก็ได้แต่หนูนี่สิ”ฉันเบะปาก “ให้นังหนูไปเถอะแก้ว”ฉันยิ้มให้คุณยายก่อนจะยกนิ้วให้ “นะคะ สงสารลูกหมาตาดำๆเถอะนะคะ”ฉันทำตาปริบๆอ้อน “มีแค่สองชิ้นนะลูก ไว้วันหลังมาหาป้าใหม่ป้าจะทำไว้ให้”ฉันรีบแกะขนมเข้าปากทันที “อร่อยมากเลยค่ะ หนูไม่เคยกินขนมที่อร่อยขนาดนี้มานานมาก” ฉันนั่งกินขนมสองชิ้นใช้เวลาไม่ถึงนาทีก็หมด คุณป้ามองฉันก่อนจะยิ้มให้ฉันสายตาคุณป้าดูอบอุ่นจัง ฉันเดินเข้าไปก่อนจะกอดคุณป้าแล้วเดินไปกอดคุณยาย “ขอบคุณนะคะ” “ไว้มาหาป้าใหม่นะลูก” “ฮันน่าค่ะ หนูชื่อฮันน่า”ฉันบอกก่อนมือถือของฉันจะดังขึ้น ลุงขับแท็กซี่นี่นา “หนูต้องไปแล้วค่ะ ไว้หนูจะมาหาไม่นะคะ ฟอด ฟอด”ฉันหอมแก้มคุณยายกับคุณป้าก่อนจะเดินออกจากร้าน กึก!! “ขอโทษค่ะ”ฉันรีบเดินจนไปชนผู้ชายคนนึงเข้าฉันรีบขอโทษก่อนจะเดินหลบทางให้ "ทางอ่ะ" วอท! ขอโทษแล้วไงวะ  “แม่ครับขนมผมล่ะ”แต่ฉันก็ต้องหยุดแล้วหันมามองเจ้าของขนมตัวจริงสินะ ฉันหันมายิ้มแห้งๆให้คุณป้ากับคุณยายก่อนจะเดินย่องเบาออกไป “พอดีแม่ให้น้องกินไปแล้วลูก”เสียงคุณป้าบอกก่อนที่พี่เขาจะหันมามองฉัน วิ่งสิคะรอให้เขากินหัวหรือไงล่ะ “ผมลูกคนเดียวครับแม่” . . ไฟ ‘ผมลูกคนเดียวครับแม่’ ผมยืนบอกแม่ตัวเองผมจะมีน้องได้ไงในเมื่อผมเป็นลูกคนเดียวแม่พูดอะไรของเขาเนี่ย “เดี๋ยวยายทำให้ไหม่ก็ได้ตาไฟ”ยายของผมรีบพูดแทรกขึ้นมาทันที สวัสดีครับ ผมชื่อไฟ ผมอยู่กับแม่และยายส่วนพ่อท่านเสียไปตั้งแต่ผมยังเด็ก ครอบครัวผมไม่ได้ร่ำรวยอะไรหรอกครับผมเองเรียนจบมาก็ทำงานช่วยที่บ้าน ผมทำงานที่อู่รถผมทำตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเลยไว้ค่อยเล่าให้ฟังใหม่แล้วกัน “ทำไมวันนี้เลิกงานเร็วล่ะไฟ”แม่ผมถามที่จริงไม่ได้เลิกเร็วหรอกครับแต่เพราะเจ้าของอู่มีธุระสำคัญมากมั้ง เลยปิดอู่ผมกะว่าจะมากินขนมของโปรดผมแต่ที่ไหนได้โดนคนกินตัดหน้าไป “มาครับไฟช่วย”ผมเข้าไปช่วยแม่เก็บร้านแม่ผมขายขนมที่ตลาดนี่มานานมากลูกค้าเยอะบางวันก็หมดตั้งแต่เที่ยง ผมไม่ค่อยได้มาช่วยหรอกครับส่วนมากก็มาตอนเก็บร้านเลย “ใครกล้ากินขนมของไฟ”ผมถามเสียงดุ “ก็เด็กผู้หญิงที่เดินชนไฟเมื่อกี้ไงลูก น่ารักมากเลยนะ”ยังจะมีหน้าไปชมเขาอีก “ไม่มีมารยาท” “ไฟ ไม่พูดแบบนั้นลูกน้องเป็นผู้หญิง”ยายผมบอกแกมดุ “อย่าให้เจออีกนะ จับหักคอเลยคอยดู”ผมบอกก่อนแม่จะส่ายหน้าเบาๆ “ถ้ารู้จักน้องแม่ว่าไฟอาจจะชอบน้องก็ได้ ขนาดแม่คุยแค่แป๊ปเดียวแม่ยังหลงน้องเลย” “ไม่มีทางอ่ะแม่” ผมช่วยแม่กับยายเก็บร้านก่อนจะกลับบ้านผมมีบ้านที่อยู่ใกล้ตลาดและบ้านสวนที่เป็นของพ่อผมแต่นานๆทีเราจะไปกัน ผมไม่ได้ลำบากอะไรเพราะมีคนคอยดูแล พ่อผมทำงานที่บริษัทแห่งนึง พอพ่อผมเสียพวกเขาก็คอยช่วยเหลือมาตลอดทั้งๆที่พ่อผมเป็นแค่พนักงานตัวเล็กๆ ผมได้ทุนเรียนจนจบค่าใช่จ่ายทุกอย่างผู้มีพระคุณให้เป็นรายเดือนซึ่งมันมากจนผมกับแม่บอกจะไม่ขอรับแล้วเพราะเกรงใจ แต่ทุกๆเดือนก็จะมีเงินโอนเข้าบัญชีตลอด ผมก็เลยให้แม่เก็บไว้ใช้ยามจำเป็น ผมเจอพวกท่านบ่อยครับท่านใจดีมากมากสะจนผมรักเหมือนพ่อกับแม่เลยล่ะ เวลาผมมีอะไรไม่สบายใจนอกจากแม่ผมแล้วก็มีพวกท่านนี่แหละที่คอยให้คำปรึกษา “ไฟได้ไปเจอคุณบ้างมั้ยลูก”แม่ผมถาม “ยังเลยครับแม่ สิ้นเดือนไปว่าจะไปหาอยู่เหมือนกัน”ที่จริงท่านก็มีลูกนะครับเป็นลูกแฝดชายหญิงแต่ผมยังไม่เคยเจอหน้าเลย ได้ข่าวโดนทำโทษให้ไปเรียนที่ต่างประเทศ “งั้นเดี๋ยวแม่ฝากขนมไปให้คุณด้วยนะ” “ครับ” ผมเดินเข้าห้องนอนตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงที่เตียงถามว่างานที่อู่หนื่อยมั้ยก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ ผมจบวิศวะคอมมาแต่ทำงานซ่อมรถ ผมอยากจะหางานที่อยู่ใกล้กับแม่และยายจะได้ช่วยดูแลท่านและงานที่ผมทำเงินเดือนมันก็มากพออยู่แล้ว ครืด ครืด ผมหยิบมาถือขึ้นมาดูสายที่โทรเข้ามามันเป็นเบอร์ที่ผมคุ้ยเคยเป็นอย่างดี “ครับ” (ไฟ พรุ่งนี้เลิกงานเข้ามาหาอาที่บริษัทหน่อย) “ได้ครับคุณอา” (แค่นี้แหละไฟอาไม่กวนแล้ว) “ครับคุณอา” ผมวางสายนี่แหละครับผู้มีพระคุณของผมผมเคยเรียกคุณท่านแต่พอเรียกไปท่านกลับดุผมและยังสั่งผมให้เรียกคุณอาแทน ท่านสองคนน่ารักมากนะครับ ผมล่ะอยากเจอลูกท่านสองคนจริงๆคงจะน่ารักและใจดีเหมือนกัน ‘ขอโทษค่ะ’ ทำไมผมต้องนึกถึงคำพูดของยัยเด็กแก่แดดคนนั้น คนที่แย่งขนมของผมด้วยวะคนอะไรไม่มีมารยาทถ้าเจออีกทีจับตีก้นลายเลยคอยดู แล้วทำไมผมต้องยิ้มด้วยวะ “ยัยเด็กบ้า”