✨ EP.4 – ค่ำคืนที่ทำให้หัวใจเข้าใกล้กันกว่าครั้งไหน

687 Words

ร้านกาแฟเล็ก ๆ หลังโรงเรียนเงียบกว่าปกติ แสงไฟสีเหลืองนวลสะท้อนโต๊ะไม้เก่า ๆ จนบรรยากาศดูอบอุ่นอย่างประหลาด เรนมาถึงก่อนเวลาเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงจนต้องกอดกระเป๋าไว้แน่นพยายามทำตัวให้ปกติ แต่ยิ่งพยายาม…ก็ยิ่งรู้สึกว่ามือตัวเองสั่น เธอพิมพ์ถามสั้น ๆ Ren: “น้ำถึงหรือยัง?” ยังไม่ทันกดล็อกหน้าจอ เสียงมอเตอร์ไซค์ก็ดังเข้ามาใกล้เบา ๆ เรนเงยหน้าขึ้น— และเหมือนโลกหยุดไปหนึ่งวินาทีเต็ม น้ำลงจากรถอย่างช้า ๆ ผมถูกรวบหลวม ๆ เสื้อยืดสีหม่นกับกางเกงยีนส์ธรรมดา แต่ทุกอย่างกลับดูดีจนเรนแทบจะกลืนน้ำลายไม่ลงคอ น้ำเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า ตาเรียบนิ่งเหมือนเดิม…แต่ในความนิ่งนั้นแฝงความสั่นไหวบางอย่าง “รอนานมากไหม?” น้ำถามเบา ๆ เสียงนุ่มจนเรนใจสั่น “ไม่…ไม่นาน” เสียงเรนอ่อนลงแบบไม่ตั้งใจ ทั้งสองเข้าร้านไปนั่งมุมเดิมที่ไม่ค่อยมีคน เรนสั่งโกโก้เย็น น้ำสั่งอเมริกาโน่ แต่น้ำไม่ได้สนใจแก้วกาแฟเลย สายตาเขาจับจ้องเรนอยู่ตลอด จนเรนเริ่มทำตัวไม่ถูก “น้ำ…จะคุยอะไรหรอ?” น้ำวางแก้วลง หายใจเข้าลึก ก่อนพูดเสียงช้าและสั่นนิด ๆ เป็นครั้งแรกที่เรนเคยได้ยินเขาแบบนี้ “เรน…ช่วงนี้เราเป็นอะไรก็ไม่รู้” น้ำหยุด แล้วสบตาเรนเต็ม ๆ “คือ…ถ้าไม่ได้คุยกับเรน เราจะรู้สึกแปลก ๆ เหมือนขาดอะไรไป” เรนนิ่ง ใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก น้ำพูดต่อ “ตอนที่เรนตอบช้า เราก็อยู่ไม่สุข” “ตอนเรนบอกว่า ‘ชอบคุย’ …เราดีใจทั้งคืน” เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย เสียงเบาจนลมหายใจแทบกลืนคำพูด “เรน…เราคิดว่าเราไม่ได้แค่ชอบคุยกับเรนแล้วอะ” เรนกลืนน้ำลาย หัวใจเต้นดังราวกับเสียงกลองในหู “น้ำ…” เสียงเรนสั่นจนแทบไม่เป็นคำ น้ำยกมือขึ้นแตะหลังคอ เหมือนกำลังรวบรวมความกล้า ก่อนจะมองลึกเข้ามาในตาเรนอีกครั้ง “เรน…เราเป็นห่วงเรนแบบแปลก ๆ” “เราอยากเจอเรนทุกวัน” “อยากคุย…อยากให้เรนยิ้มให้เรา” น้ำยื่นมือข้ามโต๊ะมาช้า ๆ ปลายนิ้วแตะหลังมือเรนเบาเหมือนกลัวเรนจะสะดุ้ง แต่มันทำให้เรนตัวชาไปทั้งแขน “เรน…เราว่าเรา…” น้ำเงียบ หายใจแรงขึ้นนิดเดียว เรนไม่กล้าขยับ ไม่กล้ากะพริบตา กลัวว่าถ้าขยับอะไร…หัวใจกำลังเต้นอยู่นี้จะตกหล่นหายไป น้ำกลั้นใจพูดต่อ “เราว่าเรา…อาจจะชอบเรนมากกว่าที่เราคิด” เสียงนั้น— จริงจังกว่าเดิม อบอุ่นกว่าเดิม และใกล้จนเรนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกคน มือที่แตะหลังมือเรน เลื่อนมาเกลี่ยนิ้วเล็กน้อย เรนตัวสั่น ร้อนวูบทั้งตัว ใจเต้นจนเหมือนจะร้องไห้และยิ้มในเวลาเดียวกัน “น้ำ…” เสียงเรนแผ่วจนแทบไม่ออกเป็นคำ ก่อนที่เรนจะได้พูดอะไรต่อ ประตูร้านก็เปิดออกพร้อมเสียงหัวเราะของลูกค้ากลุ่มหนึ่ง ทำให้บรรยากาศที่กำลังเข้มข้นหยุดลงทันที น้ำชะงัก เรนก็ชะงัก มือที่แตะกันอยู่…ห่างออกอย่างอ้อยอิ่ง น้ำมองเรน ยิ้มบาง ๆ ที่มีความลังเลซ่อนอยู่ “เรน…เรายังพูดไม่หมดเลย” เรนกลืนน้ำลาย “อะ…อะไรอีก” น้ำเอื้อมแตะข้อมือเรนเบา ๆ ทำให้เรนใจเต้นแรงกว่าเดิมเป็นสิบเท่า “เรน…เราจะบอกความรู้สึกทั้งหมดของเรา” ลมหายใจน้ำอุ่นมากจนเรนต้องหลับตานิด ๆ “แต่…เรื่องนี้เราอยากบอกตอนที่อยู่กันสองคนแบบไม่มีใครขัด” เรนเผลอพยักหน้า ไม่ได้พูด แต่ใจมันตอบไปแล้ว น้ำยิ้ม ยิ้มแบบอบอุ่นจนใจเรนละลาย และทันใดนั้น— น้ำพูดคำที่ทำให้เรนหัวใจกระตุกอีกครั้ง “เรน…เราขอนัดเจอเรนอีกรอบได้ไหม?” “ครั้งนี้…ไม่ใช่แค่คุยธรรมดา” เรนเบิกตา หูร้อน ใจเต้นแทบระเบิด “น้ำหมายถึง…?” น้ำมองลึกเข้ามาในตาเรน ก่อนจะพูดเสียงต่ำและนุ่ม “หมายถึง…เดต” เรนแทบลืมหายใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more