ตอนที่3ไม่มีพระเอกขี่ม้าขาว
1201 Words
❀
“ของรางวัลแห่งชัยชนะสวยนี่หว่า มึงว่าไหมแดนเนียล” ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสิ่งที่เขากำลังตัดสินใจทำอยู่นี่ส่วนหนึ่งก็เพราะว่าแค่อยากจะแกล้งคน อีกส่วนหนึ่งก็คงมาจากแววตาขอความช่วยเหลือกลายๆ นั้น
“มึง ไอ้พายุ”
“หึ” ดวงตามีแววเย้ยหยันจนแดนเนียลกำหมัด พายุไม่ได้เกรงกลัว ซ้ำยังทำสิ่งที่ตรงกันข้ามเปล่งเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอ แล้วหันไปบอกการ์ด “วันนี้ฉันแข่งชนะ ของรางวัลรับแค่ผู้หญิง”
“มึง!”
“ครับ” เคลียร์เรื่องทุกอย่างเสร็จแล้ว การ์ดก็โค้งให้บุคคลทั้งสอง แล้วเดินออกไปจากที่ตรงนี้ คนที่เหลืออยู่ นอกจากนักแข่งลำดับที่หนึ่ง ลำดับที่สอง และของรางวัลสาวสวยแล้ว ยังมีเหล่าผู้ชมในสนามที่ต่างมองเหตุการณ์อย่างสนใจ รวมทั้งเหล่าสตาฟ
แพรงงกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ฟิฟิล์มมาพร้อมเธอและเป็นสตาฟของงาน แต่หลังจากขอกุญแจรถเพื่อไปเอาเสื้อ อีกฝ่ายก็หายไปเลย ก่อนที่ในชั่วโมงต่อมาจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น
เหตุการณ์ทุกอย่างเหมือนจะสงบ แต่แดนเนียลแพ้ไม่เป็นแพ้ เดินเข้าไปใกล้พายุ แล้วจับลงที่ข้อมือเล็กของฟิฟิล์ม
“ส่งเด็กฉันมาไอ้พายุ”
“เด็กอะไรของมึง นี่ของรางวัลกู”
“กูเจอก่อน”
“ฉันไม่ใช่เด็กคุณนะ!!” ฟิฟิล์มจากที่หลบอยู่ด้านหลังก็ชะโงกหน้าออกมา แผดเสียงร้องออกไปอย่างไม่ยอม
เสียงทั้งสองคนเถียงกันอย่างไม่ลดละ ทำเอาพายุที่ยืนนิ่งฟังอยู่ได้แต่ขบขำ เลยได้รับเป็นสายตาเหวี่ยง และใบหน้าที่ไม่พอใจจากแดนเนียลที่ดังออกมา
“มึงหัวเราะอะไร” แดลเนียลทั้งถามทั้งไม่พอใจ
“หัวเราะมึงไง ผู้หญิงเขาไม่เอา ก็ยังจะดื้อ สมเพชว่ะ”
“เรื่องของกู ส่งผู้หญิงมา!!” มือใหญ่ของแดลเนียลตรงเข้าจับข้อมือของฟิฟิล์มเอาไว้ ออกแรงดึงให้เข้ามาหาตนเอง แต่ฟิฟิล์มจับข้อมือของพายุเอาไว้ ร้องขอผ่านทั้งคำพูดและสายตาอ้อนวอน
“คุณ ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย---”
“มานี่!!” กระทั่งแดนเนียลออกแรงมากขึ้น ฟิฟิล์มที่สู้เรี่ยวแรงของอีกฝ่ายไม่ได้ มือเล็กก็หลุดจากการจับแขนพายุเอาไว้ ร่างกายกำลังจะปลิวไปหาแดนเนียลแต่ทว่าก็มีมือคนที่ยืนนิ่งอยู่จับเอาไว้ พายุออกแรงดึงฟิฟิล์มให้หลบที่ข้างหลังของตัวเองตามเดิม และสิ่งที่พายุทำก็ทำให้แดนเนียลไม่พอใจ
“ไอ้พายุ ปล่อยผู้หญิงของกูมา!” แดนเนียลตวาดเสียงดังจนผู้คนที่อยู่ในบริเวณรอบๆ เริ่มมองทั้งสองคนด้วยความสนใจ แดนเนียลกำลังเสียหน้า เดิมเขาคิดว่าตัวเองจะชนะการแข่งวันนี้ ได้หญิงสาวที่ถูกตาต้องใจไว้เชยชม แต่กลับมารู้เมื่อตอนที่กำลังจะลงแข่งว่าไอ้พายุร่วมแข่งด้วย
และแดนเนียลก็รู้ว่าที่มันทำก็เพื่อแย่งผู้หญิงจากเขา!
“มึงนี่นะ พูดไม่รู้เรื่องจริงๆ ยัยนี่เป็นของกูแล้ว อยากได้แล้วทำไมไม่แข่งให้ชนะวะ”
“ไอ้สัด!!”
“หึ และเพื่อปลอบขวัญมึง กูจะโชว์บางอย่างให้ดูเป็นบุญตาแล้วกัน” ในระหว่างที่พูดประโยคนั้น ดวงตาคมจ้องมองแดนเนียล นอกจากจะไม่กลัวแล้ว สายตายังเต็มไปด้วยความเย้ยหยันอีกฝ่ายอย่างคนที่ชนะ
และตอนนี้เขาก็หันกลับมามองร่างเล็กที่ซุกอยู่ที่อกแกร่ง คนในอ้อมกอดสั่นราวกับลูกนกพึ่งคลอดที่กำลังหาที่พึ่ง มือเล็กนั้นกำเสื้อของพายุเอาไว้แน่น ก่อนที่ใบหน้าสวยจะเงยขึ้นสบตา ภายในความสลัวนี้พายุดึงผ้าเช็ดหน้าลง
“คะ คุณ...”
พายุจ้องมองในดวงตาคู่นั้น และมีเพียงทางเดียวเท่านั้นที่หญิงสาวจะหนีรอดออกจากที่ตรงนี้ได้
ฝ่ามือใหญ่ที่ยังมีถุงมืออยู่คีบลงที่กรามเล็ก เขาออกแรงเล็กน้อยให้ใบหน้าที่ก้มอยู่เงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะประกบจูบลงไป
“ฮือ!!”
ดวงตาเบิกกว้างออกมา ฟิฟิล์มคิดว่าเธอเลือกทางที่ดีที่สุดให้ตัวเองแล้วแท้ๆ ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ขโมยจูบแรกของเธอ และเมื่อได้สติเธอพยายามดิ้นและผลักออก แต่ร่างใหญ่ตรงหน้าก็ไม่สะเทือน
วงแขนใหญ่อีกข้างดันแผ่นหลังเล็กให้เบียดเข้าหามากขึ้น ส่วนมือข้างที่จับกรามเล็กนั้น พายุออกแรงบีบเล็กน้อยจนกลีบปากเล็กเผยอออก ชายหนุ่มแทรกสอดปลายลิ้นร้อนของตัวเองล่วงล้ำเข้าไปชิมความหวานที่อยู่ภายใน เสียงจูบดังขึ้น และดังขึ้นเรื่อยๆ เพราะภายในบริเวณนี้เงียบสงัดอย่างตื่นตกใจ
หนึ่งในสมาชิกแก๊งเดวิล ที่หาตัวจับยาก พายุเป็นคนที่ทำตัวลึกลับที่สุด เขาเป็นคนที่ไม่ชอบเปิดเผยเรื่องราวส่วนตัว โดยเฉพาะเรื่องคู่นอน แต่วันนี้คนที่ว่านี้กลับจูบกับของรางวัลคนสวยอย่างดูดดื่ม ร้อนแรงจนเกิดเสียงลมหายใจดังออกมา พาให้คนที่มองอยู่กลืนน้ำลายลงคอตาม
“อ่า..”
รสจูบร้อนแรงยังดำเนินต่อเนื่อง ฟิฟิล์มจากที่ขัดขืนในคราแรก ตอนนี้ทำได้เพียงโอนอ่อนตาม จนเมื่อเริ่มหายใจไม่ออก คนที่จูบเธออย่างเอาเป็นเอาตายนั้นถึงยอมผละออก
“...”
เสียงรอบๆ ยังคงเงียบ มีเพียงเสียงหายใจหอบของฟิฟิล์มที่ดังออกมา กลับปากที่เคยสวยตอนนี้บวมเจ่อ มีนิ้วโป้งใหญ่ลูบคลึงเบาๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา
“หึ”
ใช้เวลาไม่นานรถมอเตอร์ไซต์สีดำคันใหญ่ก็จอดที่ปั๊มแห่งใหญ่ ทันทีที่ความเร็วเป็นหยุดนิ่ง ฟิฟิล์มก็กระโดดลงจากเบาะหลังทันที หลังมือยังเช็ดรอยจูบที่ร้อนแรงเมื่อครู่ไม่หยุด จนส่งผลให้ตอนนี้ปากเล็กบวมเจ่อยิ่งกว่าเดิม
“ปากพังแล้วมั้งเธอ” ทำให้คนที่เป็นตัวต้นเหตุของเรื่องอดที่จะแซวผ่านหมวกกันน็อกไม่ได้
“คุณ!! จูบฉันทำไมฮ่ะ”
“ก็เธอบอกให้ฉันช่วย”
“แต่คุณก็ไม่ต้องจูบก็ได้หนิ” ยิ่งคิดฟิฟิล์มก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ เธอเสียจูบแรกให้กับใครก็ไม่รู้
“จูบแรกหรือไง”
“...”
“หึ ให้รับผิดชอบไหม” พายุเดาจากท่าทางที่เห็น และแม้อีกฝ่ายไม่ตอบ เขาก็คิดว่าเขาเดาถูก
“ไม่ต้อง” ฟิฟิล์มเช็ดปากเป็นครั้งสุดท้ายเพราะเริ่มเจ็บ เธอพูดจบก็เชิดใบหน้าขึ้น จูบแรกแล้วไง ช่างมันเถอะน่าฟิฟิล์ม ทุกวันนี้ใครเขาถือเรื่องจูบกัน
“แน่ใจ?”
“แน่ใจสิ ถึงคุณจะทำเกินกว่าเหตุไปหน่อย แต่ฉันก็ขอบคุณนะ”
“...”
“มองหน้าฉันทำไม?”
“เปล่า กลับได้ใช่ไหม ฉันไปล่ะ”
❀
พี่พายุอย่าร้ายยยย นี่จะมาช่วยน้องฟิล์มจริงๆ ใช่ไหมคุณพี่?
เดี๋ยววันนี้ลงให้อีกสองตอนน้าาา
ฝากกดติดตาม กดหัวใจ พูดคุยกันได้นะคะ ^^
- Writer
