ตอนที่4 พายุไหน?
1124 Words
❀
เธอเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ขอพนักงานใช้โทรศัพท์แล้วกดโทรหาพี่แพร
(ฟิล์ม! มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม...)
“เรื่องเข้าใจผิดค่ะ การ์ดคิดว่าฟิล์มเป็นคนที่โมเดลลิ่งส่งมา”
(ไอ้ฟิล์มเอ้ย! อะไรจะซวยอย่างนั้น แล้วตอนนี้อยู่ไหน พี่เห็นเราออกไปกับคุณพายุ เออ...)
“ฟิล์มอยู่ที่ปั๊มค่ะ เขาส่งฟิล์มลงที่นี่ แล้วเขาก็กลับไปแล้ว”
(โล่งอก หนูรอที่นั่นก่อนนะ พี่ขอเก็บของและเคลียร์งานก่อน)
“ค่ะ”
(ตายๆ ไอ้ฟาร์มเอาพี่ตายแน่ๆ) พี่แพรเป็นเพื่อนกับพี่ชายของเธอ ด้วยเหตุนี้เธอเลยของานพาร์ทไทม์พี่แพรทำ คิดว่างานนี้จะเป็นงานสุดท้ายแล้วแท้ๆ ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่อง และเธอให้พี่ชายรู้เรื่องไม่ได้
“อย่าบอกพี่ฟาร์มนะ ฟิล์มไม่เป็นอะไรแล้ว”
(พี่ไม่ให้ฟิล์มทำงานแล้ว ใจพี่จะวาย)
07.00 น.
ตี๊ด...ตี๊ด!!
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ฟิฟิล์มรู้สึกตัวตื่น เอื้อมมือไปกดปิด ลืมตาขึ้นมองภายในห้อง เห็นโยเกิร์ตเพื่อนร่วมห้อง และร่วมคณะกำลังพลิกตัวอยู่บนที่นอนชั้นสอง โยเกิร์ตคงรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุกของเธอสินะ
“กี่โมงแล้วฟิล์ม” เสียงงัวเงียที่อยู่บนชั้นสองถาม
“เจ็ดโมง”
“ปลุกเช้าจัง”
“รุ่นพี่นัดแปดโมงไง”
“อืม นั่นสินะ” เสียงโยเกิร์ตขานรับ ก่อนจะเงียบลง คิดว่าเพื่อนร่วมห้องคงหลับลงอีกรอบ และฟิฟิล์มก็ไม่อยากจะรบกวนเพื่อนต่อ เพราะลำพังเรื่องเมื่อคืนที่โยเกิร์ตช่วยให้เธอเข้ามาในหอโดยที่ป้า รปภ. ไม่เจอก็ไม่รู้จะขอบคุณเพื่อนยังไงแล้ว คิดว่าอาบน้ำเสร็จค่อยปลุกเพื่อนอีกรอบแล้วกัน
หลังจากอาบน้ำแล้ว เธอก็ปลุกโยเกิร์ตที่นอนคลุมโปงให้เข้าไปอาบน้ำ คนขี้เซาเดินลงจากที่นอนตายังไม่เปิดด้วยซ้ำ
“โย ระวังด้วย”
“อืม”
“รีบอาบน้ำ จะได้ไปกินข้าวเช้าพร้อมกัน” แล้วเธอก็แต่งตัวรอเพื่อน หยิบชุดมหาลัยตัวใหม่ขึ้นมาใส่ ทาแป้งและทาลิปเล็กน้อย เหลือบมองที่ปากตัวเองก็มีเรื่องที่นึกขึ้นมาได้ นั่นคือเรื่องเมื่อคืนที่เจอ หลังจากโทร.คุยกับพี่แพรแล้ว ไม่นานก็ขับรถมารับเธอ พี่แพรตกใจมาก จับเธอพลิกสำรวจร่างกาย ก่อนจะปล่อยโฮอย่างโล่งอก
‘ฮือ...ไอ้ฟิล์ม ฮือ..’ กลายเป็นว่าเธอต้องปลอบพี่แพร
คิดอะไรเพลินๆ ไม่นานโยเกิร์ตก็เดินออกมาจากในห้องน้ำ นี้ขนาดว่าตัวเปียกนุ่งกระโจงอก และผมที่เปียกชุ่ม เพื่อนยังหลับได้อีกสิน่า
“โย!!” ! ฟิฟิล์มเลยตะโกนปลุกเพื่อนอีกรอบ
“โอ๊ย!! ยัยฟิล์มเสียงดัง”
“ตื่นยัง”
“ตื่นแล้วๆ” โยเกิร์ตตื่นเต็มตา คนสวยตัวเล็กผิวอมชมพูบุ้ยหน้าส่งให้เพื่อน ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบชุดนักศึกษาออกมาใส่ เสร็จแล้วก็นั่งลงที่เกาอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ฟิฟิล์มที่ว่างเลยหยิบไดร์ขึ้นมาเป่าผมให้ ระหว่างที่โยเกิร์ตกำลังทาครีม
“วันนี้รุ่นพี่นัดทำอะไรอะฟิล์ม”
“ฮ่ะ!!” ตอนที่ยังไม่เป่าผมก็ไม่คิดที่จะชวนคุยหรอกนะ ตะโกนแข่งกับเสียงไดร์ที่เปิดโหมดลมแรงสุดก็เหนื่อยจนอ่อนใจ กระทั่งเป่าผมให้เพื่อนเสร็จฟิฟิล์มถึงถามขึ้น
“เมื่อกี้โยว่าอะไรนะ”
“ถามว่ารุ่นพี่นัดทำไมอะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“กิจกรรมรับน้องก็ผ่านไปล่ะ ยังจะนัดอยู่ได้ น่าเบื่อชะมัด” มองผ่านกระจกเห็นเพื่อนยู่หน้า ฟิฟิล์มเองก็ยู่หน้ากลับเหมือนกัน เธอเห็นด้วยกับโยเกิร์ตพูด แต่เมื่อขัดอะไรไม่ได้ เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้ว ทั้งสองคนก็ออกจากห้อง นั่งรถรางไปที่โรงอาหาร
รถแอร์เปิดเพลงสบายกำลังขับผ่านสระน้ำแห่งใหญ่ ผ่านคณะต่างๆ ที่ก็ต่างหรูหรายิ่งใหญ่ไม่น้อยหน้ากัน ดอกไม้ต้นไม้ปลูกประดับเอาไว้ทั่วมอให้ดูสวยงามให้สมกับที่เป็นมหาลัยเอกชนลำดับต้นๆ ของประเทศ
“ถึงแล้ว” ฟิฟิล์มสะกิดโยเกิร์ตที่นั่งหลับอยู่ข้างๆ
“ถึงซะที หิวๆ” ตื่นขึ้นมาโยเกิร์ตก็ร้องขึ้น แล้วก็กระโดดลงจากรถรางก่อนฟิฟิล์มซะอีก
“หิวเหมือนกัน ปะ”
เดินเข้ามาในโรงอาหารก็มองหาที่ว่าง เวลาใกล้จะเข้าเรียนแบบนี้นักศึกษาทุกคนต่างมากินข้าวเหมือนกัน ฟิฟิล์มและโยเกิร์ตมองหาที่นั่งว่างอยู่นาน แล้วก็เป็นฟิฟิล์มที่เห็นว่ามีที่ว่างอยู่ นิ้วชี้ไปที่ตรงนั้น
“เห็นแล้วโย” มือจับมือเพื่อน ให้เดินตามมาจนนั่งลงที่ที่ว่างนั้นได้สำเร็จ
“วางกระเป๋าไว้แล้วกัน”
“อืม” ใช้กระเป๋าจองที่นั่ง แล้วทั้งสองคนก็แยกย้ายไปต่อคิวซื้อข้าว
ฟิฟิล์มเดินหาของที่อยากกิน จนเห็นร้านข้าวราดแกง ดูจากสีสันและจำนวนนักศึกษาที่ต่อคิวแล้ว เดาว่าคงจะอร่อยแหละ เพราะร้านอื่นไม่เห็นคนคิวเยอะอย่างนี้ เธอจึงเดินไปต่อคิว ก่อนจะเห็นว่ามีผู้ชายสองคนเดินไปด้านหน้าโดยที่ไม่ได้ต่อแถว แล้วชี้สั่งเมนูที่อยากกิน
“เอาทะเลผัดฉ่า ไข่ดาวไม่สุก มึงเอาไรป่า”
“ผัดปลาหมึก ทอดมันกุ้ง”
“อืม เอาแกงจืดอีกอย่างด้วย” คนที่ต่อคิวอยู่ไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนอะไรเลยที่โดนแซงคิวอย่างนี้ ฟิฟิล์มขมวดคิ้วมอง แม้ว่าทั้งสองคนที่แซงคิวจะหล่อยังไง แต่มันไม่ควรไหมอะ หล่อแต่ไม่มีมารยาทนี่ก็ไม่เอานะ
“ขอโทษนะคะ” ใช่เธอเลือกที่จะตะโกนเรียกทั้งสองคนนั้น
“กินหมดเหรอวะองศา” แต่เสียงของเธอก็เป็นเหมือนฝุ่น เหมือนอากาศที่ไม่มีใครสนใจ แต่ฟิฟิล์มคนนี้ก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะ แม้ว่าเธอจะไม่ถึงขั้นที่รักความถูกต้องอะไรมากมาย เพราะไม่อย่างนั้นคงไปเรียนตำรวจหรือไม่ก็ทนายความแล้วแหละ แต่สิ่งที่สองคนนี้ทำกำลังส่งผลถึงเธอด้วย เพราะตอนนี้ท้องน้อยๆ เริ่มส่งเสียงร้องประท้วงแล้ว
เธอกำลังจะเปล่งเสียงเป็นครั้งที่สอง แต่ชื่อที่หลุดออกมาจากรุ่นพี่ตรงหน้าก็ทำให้ต้องชะงัก
“ไอ้พายุมันฝากซื้อ”
“อ้อ”
พายุเหรอ? ที่มอนี้มีคนชื่อพายุด้วยเหรอ มันเป็นพายุเดียวกับที่ช่วยเธอเมื่อคืนหรือเปล่านะ
❀
มาอีกตอนแล้วค่ะ จาบอกน้องฟิล์มว่า บนโลกไม่ได้มีแค่พายุเดียวค่ะลูก ไม่ใช่หรอก มั้งนะ555
- Writer
