Love Across Time (รักข้ามเวลา)

> แสงแดดยามเช้าทาบทาไปทั่วขอบฟ้าของเมืองเล็กๆ รถไฟขบวนเล็กที่วิ่งผ่านสถานีหนึ่งไปยังอีกสถานีเคลื่อนตัวช้าๆ ท่ามกลางทุ่งหญ้าที่ทอดยาวราวกับไม่มีที่สิ้นสุด แอนนา เวลลิงตัน มองออกไปยังหน้าต่าง สายลมที่แผ่วผ่านไม่ได้ช่วยให้หัวใจของเธอสงบลง เธอพยายามปิดบังความกังวลที่ซ่อนอยู่ในแววตา แต่ความรู้สึกที่หนักอึ้งยังคงเกาะกินอยู่ในใจ “คุณจะลงสถานีต่อไปใช่ไหมคะ?” เสียงหญิงสูงวัยจากที่นั่งตรงข้ามถามขึ้น แอนนายิ้มบางๆ และพยักหน้า “ค่ะ สถานี บริดจ์ตัน” เมืองบริดจ์ตัน—ชื่อที่ไม่คุ้นหูสำหรับแอนนา และเธอก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าที่นี่จะกลายเป็น "บ้าน" สำหรับเธอได้หรือเปล่า การตัดสินใจย้ายมาที่นี่เป็นเพราะเหตุผลที่เธอเองยังไม่อยากยอมรับ เธอไม่ต้องการให้ใครรู้ถึงอดีตที่เธอพยายามทิ้งไว้ข้างหลัง เมื่อถึงสถานีบริดจ์ตัน รถไฟหยุดอย่างแผ่วเบา แอนนาก้าวลงจากรถไฟพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเดียวของเธอ เธอกวาดตามองสถานีเล็กๆ ที่มีเพียงป้ายไม้เก่าซึ่งระบุชื่อสถานี บรรยากาศที่นี่ช่างแตกต่างจากความวุ่นวายของเมืองใหญ่ แอนนาเดินทางต่อไปยังโรงเรียนมัธยมเล็กๆ ในเมือง บรรยากาศภายนอกเต็มไปด้วยต้นไม้ที่เรียงราย สถานที่นี้ดูเงียบสงบ แต่ในความเงียบงันนั้น เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามอง เมื่อแอนนาเข้ามาในห้องพักครู เธอได้รับการต้อนรับจากครูใหญ่ เกรซ คาร์เตอร์ หญิงวัยกลางคนที่มีแววตาเฉียบคม > “คุณเวลลิงตัน ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียน บริดจ์ตันไฮ นะคะ ฉันหวังว่าคุณจะปรับตัวกับที่นี่ได้” เกรซพูดขณะจับมือเธอ “ขอบคุณค่ะ ฉันจะพยายามเต็มที่” แอนนายิ้มตอบ แม้ว่าความกดดันจากสายตาของเกรซจะทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ในวันแรกที่เธอเริ่มสอน แอนนาได้รับมอบหมายให้สอนชั้นมัธยมปลาย เธอพบกับนักเรียนที่หลากหลาย ทั้งคนที่กระตือรือร้นและคนที่ดูเหมือนไม่สนใจอะไรเลย แต่สายตาของเธอสะดุดเข้ากับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่มุมห้อง เขาคือ อีธาน เรย์มอนด์ อีธานมีใบหน้าที่ดูนิ่งเฉย ดวงตาของเขาสะท้อนถึงความคิดที่ซับซ้อนและความเศร้าบางอย่าง แอนนารู้สึกได้ถึงความแตกต่างของเขาจากเด็กคนอื่น > “คุณเรย์มอนด์?” แอนนาเรียกเขาขึ้นเมื่อสังเกตว่าเขากำลังวาดอะไรบางอย่างในสมุดขณะเรียน อีธานเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ “ครับ?” “คุณกำลังทำอะไรอยู่?” เธอถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่กลับได้รับคำตอบเพียงการยื่นกระดาษที่เต็มไปด้วยภาพวาดของเมืองเล็กๆ ที่ดูราวกับหลุดออกมาจากจินตนาการ “นี่เป็นงานของผมครับ” เขาพูดสั้นๆ ก่อนจะหันกลับไปนั่งเงียบเหมือนเดิม ความคิดสร้างสรรค์ในงานวาดของเขาทำให้แอนนารู้สึกประทับใจ และเธอเริ่มสงสัยในตัวเด็กหนุ่มคนนี้ ในอีกไม่กี่วันถัดมา แอนนาได้ยินจากเพื่อนร่วมงานว่าอีธานเป็นเด็กที่มีปัญหาครอบครัว พ่อของเขาเป็นทนายความที่เคร่งครัดและมักไม่มีเวลาให้ ส่วนแม่ของเขาจากไปตั้งแต่เขายังเด็ก วันหนึ่ง หลังเลิกเรียน อีธานนั่งอยู่ในห้องเรียนเพียงลำพัง แอนนาเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆ > “อีธาน ทำไมเธอยังไม่กลับบ้าน?” เธอถามด้วยความเป็นห่วง อีธานไม่ตอบ เขาก้มหน้าลงและวาดรูปต่อ แอนนามองภาพที่เขาวาด มันเป็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูคล้ายกับแม่ของเขา “นี่เป็นแม่ของเธอเหรอ?” แอนนาถามเบาๆ อีธานพยักหน้า “ใช่ครับ... ผมไม่ค่อยจำหน้าเธอได้ แต่ผมพยายามวาดจากที่พ่อเคยเล่า” การสนทนาในวันนั้นทำให้แอนนารู้สึกสงสารเขา และเธอเริ่มต้นให้คำปรึกษาและสนับสนุนเขามากขึ้น ความสัมพันธ์ของแอนนาและอีธานเริ่มพัฒนาไปในทางที่ซับซ้อนมากขึ้น วันหนึ่งขณะที่ทั้งสองพูดคุยกันในห้องเรียนหลังเลิกเรียน เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากทางเดิน ครูใหญ่เกรซเปิดประตูเข้ามา > “คุณเวลลิงตัน คุณยังอยู่ที่นี่เหรอคะ?” เกรซถามพลางมองสลับระหว่างแอนนาและอีธาน แอนนายิ้มและตอบว่า “ค่ะ ฉันแค่กำลังช่วยเขาเรื่องโปรเจกต์” เกรซไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่สายตาของเธอเหมือนกำลังจับผิดบางอย่าง หลังจากเกรซออกไป แอนนาหันมาทางอีธาน > “เธอควรกลับบ้านได้แล้วนะ” เธอพูดเบาๆ อีธานมองหน้าเธอและพูดบางอย่างที่ทำให้เธอชะงัก “คุณไม่ต้องช่วยผมขนาดนี้ก็ได้นะครับ... ผมกลัวว่าคุณอาจจะเดือดร้อน” คำพูดนั้นทิ้งไว้ซึ่งคำถามในใจแอนนา เธอรู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเด็กคนนี้อาจกำลังเดินไปในเส้นทางที่เธอไม่ควรเดิน