วุ่นวายนักรักซะเลย(NC++)

ปิง ปิง...... ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง "ไอ้ปิง!!!!! ตื่นนนนนได้แล้วโว๊ยยยย " เสียงทุบประตูห้องนอนของผมมันดังแบบนี้นานแล้วนะไอ้คนเคาะมันไม่เจ็บมือมั่งหรือไงกัน แต่ผมก็ไม่สนใจอยากทุบก็ทุบไป กูไม่ลุก!!! ห้านาทีผ่านไป...... "ไอ้ปิงถ้าแกไม่ลุกฉันจะฟ้องอาปืนว่าแกไม่ไปเรียนเอาแต่เที่ยวเอากินเหล้าแถมยังชอบเอาผู้หญิงมานอนที่บ้านอีก" "อยากฟ้องก็ฟ้องไปเลยเว้ยกูไม่กลัว" ผมตะโกนออกไปแบบนั้น ถามว่ากลัวที่โดนคนข้างนอกขู่ไหมก็.......กลัวนะแต่ผมต้องทำเหมือนไม่กลัวไม่งั้นมันจะเอาเรื่องพ่อผมมาขู่ทุกครั้งซึ่งผมแม่งไม่ชอบมันเลยนิสัยโคตรเด็กอ่ะ เอะอะฟ้องเอะอะฟ้อง "เออแกบอกเองนะว่าไม่กลัว ได้ไอ้ปืน ได้" ไม่ถึงนาที... "ฮัลโหลอาปืน ลูกชายคนเดียวของอาปืนมันไม่ยอมไปเรียนอีกแล้วค่ะ ใช่ค่ะเมื่อคืนมันไปเที่ยวกลับมากี่โมงก็ไม่รู้ค่ะแต่คงจะดึกมาก นี่น้องแพรเรียกมันเกือบจะชั่วโมงแล้วนะคะมันไม่ยอมตื่นเลยค่ะ" เสียงมันทะลุเข้ามาถึงในผ่าห่มที่ผมนอนคลุมโปงอยู่ทั้งที่มันยังยืนอยู่ตรงหน้าห้อง ไม่รู้อาฟ้าอากายเอาอะไรให้ยัยนี่กินเสียงถึงดังอย่างกับกินไมโครโฟนเข้าไปอย่างงั้นแล่ะ มันพูดดังมากเหมือนกับว่ากลัวผมจะไม่ได้ยินสิ่งที่พูด เห้ออ แล้วจะให้ผมนอนต่อยังไงไหวล่ะ "กูตื่นแล้ววววววววววววโว๊ยยยยยยยยยยย!!! " ผมตะโกนออกไปทันที และเสียงแว๊ดๆ ก็เงียบพร้อมกับเสียงหัวเราะด้วยความสะใจของยัยจอมจุ้น ผมต้องลุกออกจากเตียงด้วยความขัดใจเพราะยังง่วงและอยากนอนต่อเพราะเมื่อคืนผมไปดื่มกับกลุ่มเพื่อนมา แต่มันมีมารผจญมาเรียกเลยต้องตื่นจนได้ และเดินไปเปิดประตูห้อง "ว๊ายยยยยยยยยย ไอ้บ้า!!! " แพรวารีบเอามือปิดตาแล้วก็หันหลังให้ซึ่งทำให้ผมรีบก้มลงมองดูตัวเอง ตายห่า!!!! กูลืมใส่บ็อกเซอร์???? "ทำไมแกไม่ใส่กางเกงก่อนจะลุกมาเปิดประตูวะไอ้ปิง" "ก็กูรีบไง กลัวมึงรอนาน" "เหอะ ฉันยืนเคาะห้องแกมาจะชั่วโมงละจะมารีบอะไรตอนนี้วะ" ยัยนั่นยังเอามือปิดหน้าไม่ยอมเข้าห้องมาสักทีจนผมต้องดึงแขนมันเข้ามา "แกใส่กางเกงหรือยังไอ้ปิง" "จะใส่ทำไมเดี๋ยวก็จะอาบน้ำแล้ว" "เออรีบๆ ไปอาบเลยนะให้เวลาสิบนาที" "สิบนาทีมึงบ้าป่ะยัยเตี้ย" "เออให้สิบห้านาทีเร็วๆ เดี๋ยวรถติด" "เห้ออออ มึงเป็นเพื่อนหรือเป็นแม่กูกันแน่วะยัยเตี้ย" "ฉันชื่อแพรวาไม่ได้ชื่อยัยเตี้ย" "มึงเตี้ยกว่ากูกูก็จะเรียกแบบนี้แล่ะ ยัยเตี้ย!!! " ผมเดินเข้าห้องน้ำทันทีเพราะขี้เกียจฟังมันพูดมาก ผมลืมแนะนำตัวใช่ไหม^^ ผมชื่อ ปิงปิง หรือมีชื่อเต็มๆ หล่อๆ ว่า ปฐพี เป็นลูกชายคนเดียวของพ่อปืนแม่พิงค์ ซึ่งท่านทั้งสองไม่ได้อยู่ที่ไทยหรอกครับ ท่านอยู่อังกฤษโน่นน่ะ ส่วนผมเหรอเกิดและเติบโตที่นั่นนะแต่พอโตขึ้นผมก็ได้ขอพ่อกับแม่มาอยู่ที่ไทยซึ่งตอนแรกแม่ไม่ยอมครับท่านเป็นห่วง แม่มักจะทำเหมือนผมเป็นเด็กชายตัวน้อยๆอยู่ตลอดเวลาซึ่งผมก็เข้าใจนะว่าท่านรักแล้วก็ห่วงเพราะผมเป็นลูกชายเพดียงคนเดียวของท่าน แต่ทุกคนเข้าใจไหมว่าผมอยากใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วไปบ้างอยากมีอิสระ เมื่อมันถึงเวลาที่ผมคิดว่าผมสามารถดูแลตัวเองได้ผมจึงขอท่านมาอยู่นี่ไทย ผมทั้งขอร้องอ้อนวอนอยู่นานเป็นปีอ่ะกว่าแม่จะยอมให้มาอยู่ที่ไทยเพียงลำพังเพราะที่นี่ไม่มีใครเลยทุกคนย้ายไปอยู่โน่นกันหมดไม่ว่าจะเป็นย่าทวด กับอาเปรี้ยว แต่เพราะพ่อช่วยพูดให้ท่านบอกว่าผมโตแล้วอยากให้ผมลองได้ใช้ชีวิตด้วยตัวเองรู้จักรับผิดชอบชีวิตตัวเองแต่ท่านมีข้อแม้นะท่านบอกว่าถ้าผมทำตัวเหลวไหลท่านจะให้ผมกลับไปทันทีไม่มีข้ออ้างใดๆ สุดท้ายผมได้มาอยู่ที่นี่คนเดียวด้วยความสบายใจเพราะไม่ต้องมีใครมาบงการชีวิตอยากไปไหนก็ไปเที่ยวไหนก็เที่ยว แต่จะว่าไม่มีก็คงไม่ใช่เพราะคนที่ชอบเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตของผมก็คือยัยแพรวาจอมจุ้น ยัยแพรวาเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทของพ่อผมเอง เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ แต่นานๆ เจอกันทีเพราะอยู่คนละประเทศ จนมาไม่กี่ปีนี้เองที่ผมขอมาอยู่ที่ไทย พ่อเลยให้ผมมาอยู่ที่บ้านเก่าของท่านซึ่งท่านก็รีโนเวทใหม่ทั้งหลังก่อนที่ผมจะย้ายมาอยู่ ผมมาอยู่ที่นี่และโดนบังคับให้เรียนที่เดียวกันกับยัยเตี้ยหรือยัยแพรวา ที่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมฝาแฝดของมันถึงตัวสูงกว่ามันเยอะมากทั้งที่กินเหมือนกันทุกอย่าง นั่นก็คือไอ้พายุน้องชายฝาแฝดของยัยเตี้ยซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของผมเอง เราสามคนเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันนะแต่โชคดีหน่อยที่ผมกับได้พายุอยู่ห้องเดียวกันส่วนยัยเตี้ยอยู่อีกห้องหนึ่งอยู่คนละห้องถ้าอยู่ห้องเดียวกันผมคงประสาทกินแน่ๆ เรื่องนี้เป็นภาคต่อรุ่นลูกจากเรื่องทวงรักคืนหัวใจ (สกาย&ปลายฟ้า) แพรวาเป็นลูกสาวคนเล็กของสกายปลายฟ้าส่วนปิงปิงเป็นลูกชายของปืนกับพิงค์ เรื่องนี้จะมีสองคู่นะคะ อีกคู่นึงก็คือพายุกับน้องแคร์ (คนติดตามอ่านเยอะไรท์จะเปิดให้อ่านฟรีจนกว่าจะจบ)