Günahkâr İnsanlar

Yollar

Bölüm 13

"Bak Amy." eğildi ve yalnızca benim duyabileceğim şekilde konuştu.

"Çok gençsin. O yüzden sana kızmıyorum ama bir daha böyle bir şey duymak istemiyorum."

"Gitme." dedim fısıldayarak rüzgarın sert uğultusunun arasında sesim karışmıştı. Sadece bunu istiyordum. Artık biliyordu beni sevmese de umurumda değildi. Duyması güçtü. Ama duraksadığında durduğunu anladım. "Seni rahatsız etmeyeceğim söz veriyorum..." Hep yaptığım gibi uzaktan seveceğim. Henry gemiye doğru gitti. Kalbim sıkışırken peşinden gittim. Ama durduramadım. Emma kolları göğsünde bağlı şekilde bizi izliyordu. Gitmesini istemiyordum. Aşkımın onu durdurmasını istiyordum, benden uzaklaştırmasını değil. Ama aşkım onu benden uzaklaştırmıştı. Ve ben sadece izleyebiliyordum.

Henry bindi ve Emma'nın yanına gitti. Bir şeyler konuşurlarken Emma kızgın gibiydi. Gözlerimi açamıyordum, dayak yemiş gibi yorgundum. Şuan bayılabilirdim. Ama kendimi tuttum. Titredim. Hala bir umudum vardı. Henry gitmesin istiyordum. Evet, beni sevmesin. Ama gitmesin. Ben ne olduğunu anlayamadan Henry buraya geldi. Emma gözyaşını sildi ve kayboldu. Şaşkınlıkla ona baktım. Henry bavulunu sıkıca tutuyordu. "Senin yüzünden hayatımdan vazgeçmeye değmez." dedi ve yanımdan geçip gitti. Gülümsememi saklamadan, sırıttım. Şimdi ağlamaya başladım. Gitmedi. Onu bir daha göremeyebilirdim ama o buradaydı. Yanaklarımda ki rüzgardan kurumuş ıslaklığı sildim. Christian'ın yanına gittiğimde nasıl perişan haldeydim bilmiyorum ama Christian hiçbir şey sormamıştı. Ona minnettardım. İşi geceye kadar sürecekti. Elleri yağ içindeydi. Onun için üzüldüm. Babası papazdı ama hala zor işlerde çalışıyordu. Eve gittiğimde ona iyi bir yemek yapma sözü verdim kendi kendime. Bana yaptığı iyiliğin karşılığını ödemeliydim. Dikkatli olmamı söyledi ve elini omzuma vurdu. Bu hareketi nedense gülümsememe sebep oldu. Hızlıca oradan uzaklaştım ve at arabalarına gittim.