Şahin
“Baba…”
Gecenin o sessiz, kasvetli vaktinde bir fısıltıyla irkildim. Gözlerimi açtığımda, göğsümde kıvrılmış yatan Güneş’in nefesi düzensizdi. Teni yanıyordu. Hırıltılı bir sesle tekrar fısıldadı:
“Baba…”
Bir an duraksadım. Gözlerim karanlıkta büyüdü. “Siktir, ateşin var…” diye homurdandım, daha çok kendi telaşıma. Elim alnına gitti, sıcaktı – fena halde sıcaktı.
Yatağı bir çırpıda terk edip onu kucağıma aldım. Hafifti, korkutacak kadar. Titriyordu. Direndi biraz, eli göğsüme dayandı.
“Bır-ak…” dedi titrek bir sesle. Gözleri neredeyse kapalıydı.
“Saçmalama,” dedim. “Ayakta zor duruyorsun. Banyoya gidiyoruz.”
Banyonun soğuk fayansları bile Güneş'in ateşine çare olmuyordu. Kucağımda tir tir titrerken mırıldandığı anlamsız kelimeler kalbimi sıkıştırıyordu. Küveti ılıktan biraz
