ระบบสามสามี

บทที่ 6 ไม่คาดคิด

เพียงแต่สิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น..

" ..อึก " จะ เจ็บจังเลย..

ร่างบางของคนที่พึ่งหายป่วย พลันถูกโยนอย่างแรงใส่เขตแดนของค่ายกล เพียงแต่ไม่รู้เพราะเหตุอันใด นอกจากจะไม่สามารถโยนร่างอ่อนแอนั่นออกไปได้แล้ว นางยังกระอักเลือดออกมาคำโตเพราะบอบช้ำภายใน ได้แต่มองชายหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อ

นอกจากนอนนิ่งมองคนใจร้ายแล้ว เจ้าขิมไม่สามารถด่าคนบ้า ที่อยู่ดี ๆ ก็มาทำร้ายกันแบบนี้ได้เลย

" ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านบ้าไปแล้วรึ! "

หมิงซานที่พึ่งตามมาถึงตะโกนต่อว่าเสียงดัง นั่นเพราะหญิงสาวผู้นี้มีร่างกายบอบบางมาก อีกทั้งนางยังไม่ใช่ผู้ฝึกตน เขารีบเข้าไปจับชีพจรอย่างเร่งรีบ

เห็นแล้วว่านางเพียงบอบช้ำภายในเฉย ๆ

ไม่มีกระดูกแตกหักที่ใด เขาจึงโน้มกายช้อนร่างบาดเจ็บขึ้นมา แล้วเร่งเดินไปยังห้องที่ตนเองรักษานางตั้งแต่แรก โดยไม่หันมองผู้ลงมือสักนิด

..นางพึ่งจะหายดี สามารถออกไปจากที่นี่ได้แล้วเชียว

หมิงหย่งเล่อมองน้องสามอุ้มร่างหญิงสาวผู้นั้น เข้าไปในห้องทำงานของเจ้าตัวอย่างแสนเสียดาย

ภายในใจกำลังก่อเกิดความรู้สึกบาง อย่างนี้เรียกว่าเป็นความหวาดกลัวต่อการกระทำ และสิ่งเปลี่ยนแปลง

น้องสามเป็นผู้นำพาเข้ามา ไม่รู้ว่าในภายภาคหน้าจะต้องเกิดสิ่งใดขึ้น แต่เชื่อว่าสิ่งที่เขาคิดอยู่นี้ไม่ได้ใช้อารมณ์ในการนึกคิดอย่างแน่นอน

อย่างไรเขาก็เป็นศิษย์เอกอันดับหนึ่ง ความคิดอ่านต่าง ๆ ไม่ได้ด้อยกว่าว่าที่กุนซือผู้เป็นศิษย์น้องสักนิด

" ข้าจะต้องขับไล่หญิงสาวผู้นี้ออกไปให้ได้ น่าแปลกจริงเชียว ทำไมนางถึงได้ชนเข้ากับกำแพงได้ " มั่นใจว่าในขณะที่โยนนางออกไป ตนเองเป็นผู้เปิดประตูอักขระออกแล้ว

คงเพราะหญิงสาวนางนั้นทำสิ่งใดเป็นแน่ เช่นนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่ ถ้าไม่ระวัง..

อาจเกิดอันตรายกับพวกเขาได้ในภายหน้า

เพราะไม่รู้ว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นใครมาจากไหน และต้องการสิ่งใดกับน้องสาม ถึงได้ใช้วิธีการอันต่ำช้า ด้วยการใช้สรีระของตนเองมายั่วยวนเพื่อให้ชายหนุ่มตกหลุมพราง

" อ้าวพี่ใหญ่..เหตุใดถึงมายืนอยู่นี่ แล้วน้องสามเล่า? "

พี่ใหญ่ของเขากล่าวตอบด้วยน้ำเสียงโมโห " เป็นห่วงกันนักก็ไปถามกันเอาเอง ไปดูกันเอาเอง! "

..พูดเพียงเท่านั้น

ก็เดินออกไปจากเขตแดนเรือนกลางป่าไม่เหลียวหลัง

โกรธอะไรของเขา?

หมิงเยวี่ยนคิดเกี่ยวกับการกระทำของศิษย์พี่ใหญ่ซ้ำ ๆ

ภายในห้องที่หญิงสาวใช้เป็นที่พักมาหลายวัน คาดไม่ถึงเพียงแค่พวกเขากลับมาไม่นาน ก็ต้องมานอนเจ็บอีกแล้ว

ในหัวของหญิงสาวเอาแต่คิดซ้ำไปซ้ำมา ว่าตนเองไปทำสิ่งใดให้ผู้อื่นโกรธเคืองนักหนา ทำไมถึงได้โดนทำร้ายหนักเพียงนี้ นัยน์ตาสะท้อนความไม่ยุติธรรม ถูกกระทำทั้งที่ตนเองไม่ได้มีความผิด

หมิงซานเพียงสบเข้ากับนัยน์ตาที่เคยใส่กระจ่าง บัดนี้พลันพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำใส ในใจของเขารู้สึกไม่มีความสุข จึงได้กล่าวกับนาง ทั้งที่ตนเองเตรียมยาและบดสมุนไพรอยู่

" เจ้าอย่าได้โกรธเคืองพี่ใหญ่เลย คงเป็นเพราะตอนนี้มีสถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร ข้าเชื่อว่าถ้าเขาได้รู้จักว่าเจ้าเป็นหญิงสาวที่น่ารักผู้หนึ่ง ..ข้าว่า เขาจะต้องอยากพูดจาดีกับเจ้าเป็นแน่ "

แล้วคุณหมอรู้จักเธอหรือยังไง ถึงได้บอกว่าคนอื่นน่ารัก..

เจ้าขิมเพียงหลับตาลง ภายในใจโต้ตอบเขามากมาย แต่สิ่งที่เป็นความนึกคิดในใจมากที่สุดก็คือ ชายผู้โหดร้ายคนนั้นน่ะหรือที่จะเห็นว่าเธอน่ารัก

นอกจากนางเอกของเรื่องแล้ว ก็นึกไม่ออกว่าเขาสามารถมองหญิงสาวที่ไหนน่ารักเป็น

..ฝันกลางวันอยู่หรือยังไง

ไม่ตอบอะไรเขาทั้งสิ้น หลับตาลงหลังจากหมิงซานลงมือรักษาเสร็จแล้ว ไม่ไล่ก็เหมือนไล่..

เริ่มบทที่หนึ่ง..

[[ บทที่ 1 ความคืบหน้า >> 20/100 ]]

ไม่ทันได้สังเกตจริง ๆ ว่าเรื่องราวมันได้เริ่มเดินตั้งแต่ตอนไหน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือจำนวนตัวเลขนั่นเอง เมื่อแรกตอนเช้ายังเป็นศูนย์

แต่ตอนนี้กลับขึ้นเป็นยี่สิบเปอร์เซ็นต์ คงเป็นหลังจากที่ตัวเอกของเรื่องเดินเข้ามาในเขตแดนของระบบ

เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าตนเองกำลังอยู่ในนิยายรัก หรือเป็นนิยายแนวแก้แค้นกันแน่

ภารกิจระบบเริ่มแล้วเหรอ...

หมิงซานหยุดมองเรือนหลังเล็กที่ตนเองใช้เป็นที่ทำงานแห่งนั้นนิ่ง เขาพอรับรู้ได้จากสายตา ว่าหญิงสาวนางนั้นกำลังต้องการจะกล่าวสิ่งใด

แต่เพราะเรื่องราวทั้งหมดมันเริ่มต้นที่เขาเอง

..จะให้ยอมแพ้ง่าย ๆ มันยังเร็วไป

หมิงซานไม่ได้อยากดึงนางเข้ามาเช่นนี้สักนิดเดียว แต่เพราะภายนอกนั่นวุ่นวายเป็นอันมาก ถ้าเขาไม่ลงมือทำสิ่งใดเลยเกรงว่าจะไม่ทันการณ์

สูดหายใจลึกเข้าเพียงครั้ง แล้วจึงเดินไปยังทิศทางหนึ่ง คาดว่าศิษย์พี่ทั้งสองของเขาคงอยู่ที่นั่น

..พี่ใหญ่น่าจะกลับมาจากด้านนอกแล้ว

" มาแล้วหรือเจ้าตัวดี "

เป็นพี่ใหญ่ที่นั่งทำหน้าถมึงทึงจดจ้องเขา ด้วยบรรยากาศที่ไม่ได้แสดงว่าเจ้าตัวกำลังอยากคุยกับเขาดี ๆ จึงได้ชะงักเท้า

แล้วเตรียมหมุนร่างกลับ..

" น้องสาม เจ้าเดินหนีไปก็ไม่ช่วยให้พี่ใหญ่ใจเย็นลง อย่างไรก็มาอธิบายกันก่อนดีหรือไม่ " เป็นหมิงเยวี่ยนที่กล่าวรั้งศิษย์น้องเล็กเอาไว้

ในศาลาสองร่างต่างก็นอนราบไปกับพื้น บนยอดเขาห่างจากเรือนอันปลีกวิเวกของพวกเขา

..ที่นี่คือสถานที่พักผ่อนอีกแห่ง

หมิงซานสบตาเข้ากับหมิงหย่งเล่อ เพียงเห็นท่าทีความไม่สบอารมณ์ในนั้น จึงยอมนั่งลงบนพื้นไม้เรียบง่ายแต่โดยดี

หมิงเยวี่ยนมองสลับระหว่างทั้งสองคน อดสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดศิษย์น้องถึงได้แสดงท่าทีแปลกไปจากทุกครา อีกทั้งจากการสังเกตของเขาเอง เหมือนน้องเล็กกำลังมีความลับอยู่

นี่ไม่ใช่การคาดเดาส่ง ๆ แต่เพราะความรู้ใจกันของทั้งสามคนนั่นเอง

สุดท้ายเป็นท่านหมอหนุ่ม ที่ไม่อาจใจแข็งต่อสายตาของศิษย์พี่ทั้งสอง กล่าวออกไปว่า

" ท่านอย่าเอานางไปโยงกับสำนัก ถือว่าข้าขอร้อง "

ผู้ที่ถูกกล่าวว่าเอาหญิงสาวนางนั้นไปโยง ก็อดคิ้วกระตุกไม่ได้ " ไม่ใช่ว่าเราเคยตกลงกันแล้ว ว่าจะไม่ให้ผู้ใดสามารถก้าวล้ำเข้ามาในที่แห่งนี้ "